Τη εικοστή ενάτη του μηνός Μαρτίου, μνήμη των αγίων μαρτύρων ΜΑΡΚΟΥ, επισκόπου Αρεθουσίων, ΚΥΡΙΛΛΟΥ, διακόνου, και των εν Ασκάλωνι και Γάζη ΠΑΡΘΕΝΩΝ γυναικών και ΙΕΡΩΜΕΝΩΝ ανδρών.
Ο εν αγίοις πατήρ ημών Μάρκος χειροτονήθηκε επίσκοπος της πόλεως Αρέθουσας (σημ. Er-Rastan στην Συρία), επί αγίου Κωνσταντίνου του Μεγάλου. Κινούμενος από θείο ζήλο διακρίθηκε στον αγώνα κατά της ειδωλολατρίας· με τα ίδια του τα χέρια κατακρήμνισε ναό των ειδώλων και οικοδόμησε στην θέση του ναό του αληθινού Θεού. Κατά τους ταραγμένους χρόνους που ακολούθησαν την Σύνοδο της Νίκαιας, παρασύρθηκε στις τάξεις των ημιαρειανών επισκόπων, που χωρίς να αρνούνται την θεότητα του Λόγου δεν αποδέχονταν τον όρο «ομοούσιος». Έλαβε μέρος στις Συνόδους της Σαρδικής (343) και του Σιρμίου (351), συντάσσοντας μάλιστα ομολογία πίστεως, η οποία προσπαθούσε να συμφιλιώσει τα αντιτιθέμενα μέρη για να αποκατασταθεί η ενότητα της Εκκλησίας (359). Σύντομα όμως κατάλαβε το λάθος του και προσχώρησε χωρίς δισταγμό στις τάξεις των ορθοδόξων, λίγο καιρό πριν ανέλθει στην εξουσία ο Ιουλιανός ο Παραβάτης και επιδιώξει δια της βίας την παλινόρθωση της ειδωλολατρίας.
Μαθαίνοντας την νέα αυτή τροπή των πραγμάτων, οι ειδωλολάτρες της Αρέθουσας, που μνησικακούσαν κατά του επισκόπου, επιχείρησαν να τον συλλάβουν. Τελείως αχάριστος απέναντι στον Μάρκο, ο οποίος του έσωσε την ζωή την στιγμή της δολοφονίας των γονέων του, ο Ιουλιανός παρέσχε πλήρη κάλυψη στους ειδωλολάτρες. Όταν πληροφορήθηκε ο Μάρκος ότι συνέλαβαν στην θέση του άλλους χριστιανούς και τους υπέβαλλαν σε μαρτύρια, παραδόθηκε ο ίδιος. Μόλις τον είδαν οι εχθροί του όρμησαν με αγριότητα χωρίς να σεβαστούν τα άσπρα του μαλλιά και αφού τον γύμνωσαν, τον ξυλοκόπησαν αλύπητα. Τον έριξαν κατόπιν σ' έναν δυσώδη βόθρο και μετά τον παρέδωσαν σε παιδιά που τρυπούσαν τις σάρκες του αγίου με τις γραφίδες τους. Έπειτα άλειψαν το σώμα του Μάρκου με άλμη και μέλι και τον έκλεισαν σε καλάθι, το οποίο κρέμασαν στο ύπαιθρο, υποβάλλοντας τον στον καύσωνα του ήλιου και στα τσιμπήματα σφηκών και μελισσών. Παρά τα βασανιστήρια ο Μάρκος παρέμενε ακλόνητος στην πίστη του, αρνούμενος κάθε συμβιβασμό με τους ειδωλολάτρες, που επιθυμούσαν να του αποσπάσουν τουλάχιστον την υπόσχεση της ανοικοδόμησης εκ νέου, με δική του δαπάνη, του ιερού που είχε γκρεμίσει. Ο άγιος αρνήθηκε και την παραμικρή παραχώρηση, λέγοντας ότι και ο απλός οβολός θα ισοδυναμούσε στην προκειμένη περίπτωση με ολοκληρωτική απάρνηση της πίστης. Νικημένοι τελικά τον κατέβασαν και μερικοί μάλιστα έγιναν χριστιανοί. Ο άγιος Μάρκος εξεδήμησε εν ειρήνη το 364, λαμβάνοντας το τρόπαιο των ομολογητών του Χριστού.
Την ίδια εποχή ο Κύριλλος, διάκονος στην Ηλιούπολη της Φοινίκης (Μπααλμπέκ), που και αυτός είχε συντρίψει πολλά είδωλα τον καιρό του αγίου Κωνσταντίνου, συνελήφθη από τους ειδωλολάτρες. Του άνοιξαν την κοιλιά, διασκόρπισαν τα σπλάγχνα στο έδαφος και έφαγαν το συκώτι του ωμό. Οι ένοχοι της τόσο βδελυρής αυτής πράξης υπέστησαν την θεία μήνι: άλλοι έχασαν όλα τους τα δόντια, άλλων σάπισε και κόπηκε η γλώσσα, ενώ άλλοι τυφλώθηκαν.
Στην Ασκάλωνα (Ashkelon) και την Γάζα της Παλαιστίνης, οι ειδωλολάτρες επιτέθηκαν στους κληρικούς και στις παρθένες που είχαν αφιερωθεί στον Θεό. Τους αφαίρεσαν τα σπλάγχνα και αφού γέμισαν την κοιλιά τους με κριθάρι, τους έριξαν βορά στους χοίρους. Στην Σεβάστεια (سبسطية, Sebastiya ,κοντά στη Νεάπολη-Nablus, της Παλαιστίνης) άνοιξαν την λειψανοθήκη του αγίου Ιωάννου του Προδρόμου και αφού έκαψαν τα οστά, σκορπίσανε τις στάχτες στον αέρα.
Οι θηριωδίες αυτές δεν κατόρθωσαν να επαναφέρουν την λατρεία των ειδώλων. Ο λαός στην μεγάλη του πλειοψηφία αδιαφορούσε για τις επιδιώξεις των ειδωλολατρών σε βαθμό πού, όταν ο Ιουλιανός θέλησε να οργανώσει μεγάλη γιορτή στην Αντιόχεια προς τιμήν του Απόλλωνος, απορημένος βρέθηκε ολομόναχος με τους αυλικούς του σ’ έναν άδειο ναό, ενώ στην πόλη τον περιγελούσε ο λαός. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου