Τη 17η Μαρτίου, μνήμη τον αγίου ΠΑΤΡΙΚΙΟΥ, φωτιστού της Ιρλανδίας.
Ο απόστολος αυτός της Άπω Δύσεως γεννήθηκε στην Βρετανία περί το 383, προερχόμενος από κελτική οικογένεια εκρωμαϊσμένη και χριστιανική. Ο πατέρας του, Καλπούρνιος, ήταν διάκονος και έφερε το αξίωμα του δεκουρίωνος. Διέθετε πλούσια έπαυλη και άφησε τον γιο του να περάσει τα πρώτα χρόνια της ζωής του επιπόλαια, χωρίς ιδιαίτερη φροντίδα για τα θεία. Όταν ο Πατρίκιος ήταν δεκαέξι ετών αιχμαλωτίστηκε μαζί με πολλούς άλλους κατοίκους της περιοχής από πειρατές και πουλήθηκε στην Ιρλανδία σε έναν γαιοκτήμονα, ο οποίος του ανέθεσε να φυλάει τα κοπάδια του στο βουνό. Η τραχύτητα της εξορίας σ' εκείνον τον ξένο τόπο, ολότελα σχεδόν παραδομένο στην ειδωλολατρία, και η επαφή με την φύση, έστρεψε την καρδιά του προς τον Θεό και άρχισε να ζει σε μετάνοια, περνώντας τις ημέρες του και το μεγαλύτερο μέρος της νύχτας με προσευχή, γονατιστός πάνω στο παγωμένο ή μουσκεμένο από τις βροχές έδαφος, χωρίς να νιώθει καμιά ενόχληση, τόσο η ψυχή του είχε γεμίσει από την θεία παρηγοριά.
Ύστερα από έξι χρόνια αιχμαλωσίας που είχε γίνει παράδεισος τρυφής, μια νύκτα άκουσε φωνή να του λέει: «Έπραξες καλά με την νηστεία και την προσευχή, ό Θεός άκουσε την προσευχή σου, άντε τώρα να επιστρέψεις στην πατρίδα σου, το πλοίο σε περιμένει!» Με πλήρη εμπιστοσύνη, δραπέτευσε και περπατώντας πάνω από τριακόσια είκοσι χιλιόμετρα, έφθασε σ' ένα λιμάνι και ανέβηκε στο πλοίο κάποιων ειδωλολατρών εμπόρων. Μετά τρεις ήμερες αποβιβάστηκαν σε γη έρημη και άγνωστη και ξεκίνησαν αναζήτηση τόπου διαμονής. Περιπλανώνταν έτσι σχεδόν έναν μήνα και κινδυνεύοντας να πεθάνουν από πείνα ζήτησαν τελικά από τον Πατρίκιο να μεσολαβήσει στον Θεό του για να τους σώσει. Μόλις ο νεαρός χριστιανός σήκωσε τα χέρια του, ένα κοπάδι χοίρων παρουσιάστηκε και οι άντρες κατάφεραν να σκοτώσουν μερικούς για να χορτάσουν. Ύστερα από πολλές περιπέτειες ό Πατρίκιος έφθασε στην πατρίδα του, οπού και πάλι πιάστηκε από πειρατές αλλά απελευθερώθηκε σε δύο μήνες, σύμφωνα με πρόρρηση πού του είχε δοθεί.
Αφού επανήλθε στην πατρική οικία, του παρουσιάστηκε νέο όραμα: ένα ουράνιο πρόσωπο ονόματι Βικτώριος εμφανίσθηκε δείχνοντας του μια στοίβα επιστολές. Ανοίγοντας την πρώτη διάβασε: «Φωνή της Ιρλανδίας! Άγιε νεανία, σε ικετεύουμε να έλθεις ξανά να περπατήσεις ανάμεσα μας». Αισθανόμενος μέσα του την κλήση του Θεού, αποφάσισε να ετοιμαστεί για την διδασκαλία του Ευαγγελίου στους βάρβαρους. Πήγε τότε στην Γαλατία και εγκαταβίωσε σε διάφορα μοναστικά κέντρα, προπαντός στο Λερίνο, και παρέμεινε πάνω από δεκαπέντε χρόνια στην Ωξέρ παρακολουθώντας την διδασκαλία του αγίου Γερμανού [31 Ιουλ.], ο οποίος τον χειροτόνησε διάκονο.
Όταν ο άγιος Γερμανός επέστρεψε από την ιεραποστολή του στην Αγγλία(429), μίλησε για την μεγάλη ανάγκη ιεραποστολών με προορισμό την γη της Ιρλανδίας. Ο άγιος Παλλάδιος, διάκονος στην Ρώμη, χειροτονήθηκε επίσκοπος Ιρλανδίας από τον πάπα Κελεστίνο Α' (431). Αυτός όμως βρέθηκε αντιμέτωπος με μεγάλες δυσκολίες, ίδρυσε μόνον τρεις ναούς και πέθανε αιφνίδια ύστερα από μερικούς μήνες. Ο άγιος Πατρίκιος χειροτονήθηκε τότε επίσκοπος από τον άγιο Γερμανό με αποστολή να φέρει το Ευαγγέλιο στους βαρβάρους της Ιρλανδίας.
Επικεφαλής μικρής ομάδας κληρικών, αποβιβάστηκε στο νησί και χωρίς χρονοτριβή πήγε σε μια μεγάλη συγκέντρωση που συγκαλούσαν περιοδικά οι φύλαρχοι. Κήρυξε τον Χριστό θαρραλέα και κατάφερε να μεταστρέψει μερικούς, μεταστρέφοντας έτσι και τον λαό τους και αποκτώντας εκτάσεις για να οικοδομήσει ναούς και μοναστήρια. Διέτρεξε όλη την Ιρλανδία, κυρίως το βορειότερο τμήμα της, κηρύττοντας τον θείο Λόγο. Με τον τρόπο αυτό μετέστρεψε τον βασιλέα του Δουβλίνου, του Μάυνστερ, και τους επτά γιους του βασιλέα του Κοννύγτ.
Συνάντησε όμως την αντίσταση των δρυιδών πού χρησιμοποιούσαν εναντίον του την μαγική τους τέχνη. Ο Πατρίκιος όμως με την δύναμη του Θεού την καθιστούσε ανενεργό και μάλιστα μετέστρεψε ορισμένους δρυίδες που έγιναν ευλαβείς ιερείς!! Κήρυξε στο βασίλειο του Οριέλ και ίδρυσε μονή στο Aρμά, που κατέστη κέντρο των εξορμήσεων του και αρχιεπισκοπική έδρα της Ιρλανδίας.
Αντιμέτωπος με βία, απειλές και κάθε λογής κινδύνους, χωρίς καμιά πεποίθηση στις δυνάμεις του, ο άγιος Πατρίκιος διέσχισε αφιλόξενες εκτάσεις αφήνοντας τον Θεό να μιλά. Ο λόγος του, διαποτισμένος με αναφορές στην Αγία Γραφή, είχε δύναμη θεϊκή και οδηγούσε στον Χριστό όχι μόνον τον λαό αλλά ακόμη και τους βάρδους, πού γίνονταν μοναχοί και έθεταν στην υπηρεσία του Ευαγγελίου τα ποιητικά τους χαρίσματα, συνθέτοντας ύμνους τόσο ωραίους πού λέγεται ότι οι άγγελοι έσκυβαν από ψηλά για να τους ακούσουν.
Χειροτονώντας ιερείς και επισκόπους ο άγιος Πατρίκιος οργάνωσε την νέα Εκκλησία, σεβόμενος με σοφία τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ιρλανδικού λαού. Οι επίσκοποι του δεν είχαν γενικά την έδρα τους στις πόλεις αλλά στα μοναστήρια, τα οποία γνώρισαν τις επόμενες γενεές σημαντική άνθιση και μετέτρεψαν την Ιρλανδία σε νέα Θηβαΐδα, απ' όπου εξήλθαν πολλοί μοναχοί, τολμηροί καί ακαταπόνητοι ιεραπόστολοι, που συνέβαλαν τα μέγιστα στον επανευαγγελισμό της Ευρώπης μετά τις βαρβαρικές επιδρομές.
Είτε παρέμενε σε ένα από αυτά τα μοναστήρια-επισκοπεία είτε βρισκόταν σε περιοδεία, ο άγιος Πατρίκιος δεν παρέλειπε τον καθημερινό του κανόνα προσευχής και αποστήθιζε όλο το Ψαλτήριο, με όλες τις Ωδές της Παλαιάς Διαθήκης και άλλα θεόπνευστα κείμενα όπως η Αποκάλυψη του αγίου Ιωάννου. Έκανε εκατό φορές το σημείο του Σταυρού κάθε μία ώρα της ημέρας, και όταν συναντούσε σταυρό στο δρόμο του, κατέβαινε από το αμάξι του για να τον προσκυνήσει. Στις ιεραποστολικές του εξορμήσεις κινδύνευσε πάνω από μια φορά να δολοφονηθεί από τους αντιπάλους, αλλά ο άγγελος της Εκκλησίας του τον διαφύλαγε από τον κίνδυνο προς ωφέλεια των πιστών. Έχοντας προσωπική πείρα της αιχμαλωσίας, υπερασπιζόταν τους πληθυσμούς τους εκτεθειμένους στις επιδρομές των πειρατών, καί αφόρισε τον Κορότικο, αρχηγό μιας ορδής Βρετανών, που αποβιβάστηκε εν μέσω νεοφώτιστων που είχαν βαπτισθεί την προηγουμένη ημέρα και κατέσφαξε πολλούς απ' αυτούς, ενώ πολλούς άλλους τους αιχμαλώτισε για να τους πουλήσει σκλάβους. Μερικούς μήνες αργότερα, ο Κορότικος που είχε αρνηθεί να μετανοήσει, υπέστη διανοητική διαταραχή και πέθανε σε απόγνωση.
Φθάνοντας σε ηλικία ογδόντα ετών και ύστερα από τριάντα χρόνια επισκοπείας, ο άγιος Πατρίκιος αποτραβήχθηκε σε τόπο ήσυχο και έγραφε στην Εξομολόγηση του: «... Εκείνος που τόσο συχνά συγχώρησε την ανοησία μου και την αμέλεια για να ανταποκριθώ σε ότι μου ενέπνεε το Πνεύμα, με λυπήθηκε προς όφελος χιλιάδων ανθρώπων, επειδή έβλεπε ότι είμαι στην διάθεση Του. Είθε ο Θεός να θελήσει τα πνευματικά μου τέκνα να με ξεπεράσουν σε έργα ανώτερα και σε καρπούς σωτηρίας! Θα είναι η δόξα μου, γιατί «υιός σοφός ευφραίνει πατέρα» (Παρ. 10, 1)... Με την χάρη του Θεού περάτωσα το έργο με εγρήγορση και μεγαλοκαρδία για την σωτηρία σας... Ο Χριστός ο Κύριος μας κατέστη πτωχός χάριν ημών, και εγώ, πτωχός και ταλαίπωρος, καθημερινά περιμένω να με σκοτώσουν ή να με παγιδεύσουν ή να αιχμαλωτισθώ. Προσδοκώντας όμως τις ουράνιες ανταμοιβές δεν φοβάμαι τίποτα από αυτά, και ρίχνομαι ο ίδιος στα χέρια του παντοδύναμου Θεού που με διάλεξε για αυτή την αποστολή... Πώς να του ανταποδώσω όλες Του τις ευεργεσίες προς έμενα; Και αν κατάφερα να πραγματοποιήσω κανένα αγαθό έργο από αγάπη στον Θεό μου, κανείς να μη πει ότι εγώ το κατόρθωσα, ο απαίδευτος, αλλά ότι πρόκειται για θείο δώρο. Του ζητώ να μου επιτρέψει να χύσω το αίμα μου για το Όνομα Του, να στερηθώ ταφής και το πτώμα μου, κατακομματιασμένο να εγκαταλειφθεί βορά στα αρπακτικά όρνεα και στα θηρία».
Πριν την κοίμηση του, πού του είχε αναγγελθεί από τον Θεό, ο Πατρίκιος έκανε μια τελευταία περιοδεία για να επιθεωρήσει τις ενορίες. Προσέχοντας στην άκρη του δρόμου μια φλεγόμενη και μη καιόμενη βάτο, πλησίασε και άκουσε άγγελο να του ανακοινώνει, μεταξύ άλλων, ότι θα έκρινε τον ιρλανδικό λαό την ημέρα της Κρίσεως. Επέστρεψε στο Σωλ, στην περιοχή Ουλιδία, και εκοιμήθη εν ειρήνη συνοδεία ύμνων των επουρανίων δυνάμεων, στις 17 Μαρτίου 461. Τοποθέτησαν έπειτα το τίμιο σκήνωμα πάνω σε άμαξα πού έσερναν δύο άγρια βόδια και εκεί που τα ζώα σταμάτησαν, έσκαψαν τον τάφο του και το μέρος ονομάστηκε κατόπιν Λόφος Πατρικίου (Down-Patrick).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου