Από τους παλιούς μας Κύκλους (30/11/'08)

Του αγίου πατρός ημών ΙΝΝΟΚΕΝΤΙΟΥ, επισκόπου Ιρκούτσκ.   (26η Νοεμβρίου)

Ο άγιος Ιννοκέντιος, γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, εκάρη μοναχός στη Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου στα 1706. Έπειτα έγινε καθηγητής στην Εκκλησιαστική Ακαδημία της Μόσχας, πρωθιερέας του Στόλου και αναπληρωτής ηγούμενος της Λαύρας Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι της  Πετρουπόλεως. Το 1721 χειροτο­νήθηκε επίσκοπος και του εμπιστεύθηκαν μία αποστολή στην Κίνα.

Εξαιτίας όμως μιας παρεξηγήσεως, η κινεζική κυβέρνηση αρνήθηκε να τον δεχθεί και ο αρχιερέας χρειάσθηκε να εγκατασταθεί προσ­ωρινά πλησίον της λίμνης Βαϊκάλης, περιμένοντας να βρεθεί λύση. Στερημένος αυτός και η ακολουθία του από κάθε πόρο, πήγαιναν από σπίτι σε σπίτι για να φιλοξενηθούν και ζούσαν από ελεημοσύνες και κάποιες περιστασιακές χειρωνα­κτικές εργασίες.

Ο άγιος Ιννοκέντιος επωφελήθηκε από τούτη την εξο­ρία για να μάθει τις γλώσσες των ντόπιων και να ιδρύσει σχο­λείο για τους Μογγόλους οδηγώντας πολλούς στην πί­στη του Χριστού.

Το 1722 διορίσθηκε επίσκοπος Ιρκούτσκ. Η περιοχή αυτή στην ανατολική  Σιβηρία διέθετε μό­νο τριάντα τρεις εκκλησίες και τέσσερα μοναστήρια. Οι ειδωλολά­τρες αγνοούσαν το Ευαγγέλιο και οι ορθόδοξοι, στερη­μένοι από οποιαδήποτε πνευματική καθοδήγηση, ήταν βυθισμένοι σε βαθειά ηθική παρακμή. Ο άγιος Ιννοκέντιος αγωνίσθηκε δέκα χρόνια για τη μεταστροφή και την κατήχηση των μογγολικών φυλών (Γιακούτων, Τουνγκουσίων και Βουριατών) στην ίδια τους τη γλώσσα και για την αναμόρφωση των ηθών των ορθοδόξων. Έκτισε πολλές εκκλησίες και ίδρυσε σχολή για την εκπαίδευση ιερέων. Ο ίδιος διέμενε στη Μονή της Αναλήψεως στο Ιρκούτσκ και ήταν απέναντι στους μοναχούς απαι­τητικός, όπως και έναντι του εαυτού του. Του άρεσε να αποσύρεται συχνά στη σπηλιά του κτίτορός της, αγίου Γερασίμου, και αφιέρωνε τις νύκτες του στην προσευχή, τη μελέτη των έργων των αγίων Πα­τέρων και στη σύνταξη  ομιλιών  στα ρωσικά ή στις ντόπιες διαλέκτους.

Το τραχύ κλίμα της Σιβηρίας υπέσκαψε την υγεία του αγίου επι­σκόπου και μετά από ασθένεια παρέδωσε την ψυχή του στον Θεό το 1731. Πολλά θαύματα έγιναν και γίνονται ακόμη στον τάφο του. Οι κάτοικοι της Σιβηρίας τον τιμούν ισαξίως με τον άγιο Νικόλαο [6 Δεκ.], ως Φωτιστή τους.