Από τους παλιούς μας Κύκλους

Ένας σύγχρονος άγιος μιλάει για την οικονομική κρίση!!!

(Η επιστολή γράφτηκε τη δεκαετία του ’30 και αναφέρεται στην τρομερή οικονομική κρίση (δίκη) του 1929 , η οποία έπληξε σκληρά πολλές χώρες οδηγώντας τις σε ύφεση, εταιρείες σε χρεοκοπία και απλούς  ανθρώπους στην ανεργία , τα συσσίτια , την απόγνωση ακόμη και την αυτοκτονία) 

Στον παπα-Καράν για την κρίση του κόσμου.

Με ρωτάς, άνθρωπε του Θεού, από πού προέρχεται η σημερινή κρίση, και τί σημαίνει αυτή. Ποιος είμαι εγώ για να με ρωτάς για ένα τόσο μεγάλο μυστικό; «Μίλα όταν έχεις κάτι καλύτερο από τη σιωπή», λέει ο άγιος Γρηγόριος ό Θεολόγος. Όμως παρόλο που θεωρώ, ότι η σιωπή είναι τώρα καλύτερη από κάθε ομιλία, και όμως λόγω αγάπης προς εσένα, θα σου εκθέσω εκείνα που σκέπτομαι περί αυτού που ρώτησες.

Η κρίση είναι ελληνική λέξη, και σημαίνει δίκη.

Στην Αγία Γραφή αυτή η λέξη χρησιμοποιείται πολλές φορές. Έτσι ο ψαλμωδός λέει: «διὰ τοῦτο οὐκ ἀναστήσονται ἀσεβεῖς ἐν κρίσει» (Ψαλμ. α΄ 5). Σε άλλο μέρος πάλι λέει: «ἔλεος καὶ κρίσιν ᾄσομαί σοι, Κύριε» (Ψαλμ. ρ΄ 1). Ο σοφός Σολομώντας γράφει, ότι «παρὰ δὲ Κυρίου πάντα τὰ δίκαια» (Παρ. Σολ. ιϚ΄ 33). Ο ίδιος ο Σωτήρας είπε, «ἀλλὰ τὴν κρίσιν πᾶσαν δέδωκε τῷ υἱῷ» (Ίωάν.  ε΄22),ενώ λίγο πιο κάτω λέγει πάλι «νῦν κρίσις ἐστὶ τοῦ κόσμου τούτου» (Ίωάν. ιβ΄31). Ο από­στολος Πέτρος γράφει «ὅτι ὁ καιρὸς τοῦ ἄρξασθαι τὸ κρίμα ἀπὸ τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ·» (Α' Πετρ. δ΄17).      

Αντικατάστησε τη λέξη «κρίση» με τη λέξη «δίκη» και διάβασε: «διὰ τοῦτο οὐκ ἀναστήσονται ἀσεβεῖς ἐν δίκῃ» ή «ἀλλὰ τὴν δίκην πᾶσαν δέδωκε τῷ υἱῷ» ή «νῦν δίκη ἐστὶ τοῦ κόσμου τούτου» ή ότι «ἀποδώσουσι λόγον τῷ ἑτοίμως ἔχοντι δικᾶσαι ζῶντας καὶ νεκρούς».

Έως τώρα οι ευρωπαϊκοί λαοί χρησιμοποιούσαν τη λέξη «δίκη», αντί για τη λέξη «κρίση», όποτε και να τους έβρισκε κάποια συμφορά. Τώρα η καινούργια λέξη αντικατέστησε την παλιά, και το κατανοητό έγινε ακατανόητο. Όταν γινόταν ξηρασία, πλημμύρα, πόλεμος ή έπεφτε επιδημία, όταν έριχνε χαλάζι, γίνονταν σεισμοί, πνιγμοί και άλλες συμφορές, λέγανε «Θεία δίκη!».

Και αυτό σημαίνει: κρίση μέσα από ξηρασίες, κρίση μέ­σα από πλημμύρες, μέσα από πολέμους, μέσα από επιδη­μίες κλπ. Και τη σημερινή χρηματο-οικονομική δυσκολία ο λαός την θεωρεί ως Θεία δίκη, όμως δεν λέει η δίκη αλλά η κρίση. Έτσι ώστε η δυσκολία να πολλαπλασιάζεται με το να γίνεται ακατανόητη! Εφόσον όσο ονομαζόταν με την κατανοητή λέξη «δίκη», ήταν γνωστή και η αιτία, λόγω της οποίας ήρθε η δυσκολία, ήταν γνωστός και ο Δικαστής, ο Οποίος επέτρεψε την δυσκολία, ήταν γνωστός και ο σκοπός της επιτρεπόμενης δυσκολίας. Μόλις όμως χρησιμοποιήθη­κε η λέξη «κρίση», λέξη ακαταλαβίστικη σε όλους, κανείς δεν ξέρει πια να εξηγήσει ούτε για ποιο λόγο, ούτε από Ποιόν, ούτε ως προς τι. Μόνο σ’ αυτό διαφέρει η τωρινή κρίση από τις κρίσεις που προέρχονται από την ξηρασία ή την πλημμύρα ή τον πόλεμο ή την επιδημία ή τους πνιγμούς ή κάποιους άλλους πειρασμούς.                                                                    

Με ρωτάς για την αιτία της τωρινής κρίσης, ή της τωρινής Θείας δίκης!

Η αιτία είναι πάντα η ίδια. Η αιτία για τις ξηρασίες, τις πλημμύρες, τις επιδημίες και άλλα μαστιγώματα της γενιάς των ανθρώπων, είναι η αιτία και για την τωρινή κρίση.                  Η αποστασία των ανθρώπων από τον Θεό. Με την αμαρτία της Θεο-αποστασίας οι άνθρωποι προκάλεσαν αυτή την κρίση, και ο Θεός την επέτρεψε, ώστε να ξυπνήσει τους ανθρώπους, να τους κάνει ευσυνείδητους, πνευματι­κούς και να τους γυρίσει προς Εκείνον.

Στις μοντέρνες αμαρτίες - μοντέρνα και η κρίση. Και όντως ο Θεός χρησιμοποίησε μοντέρνα μέσα ώστε να το συνειδητοποιήσουν οι μοντέρνοι άνθρωποι: χτύπησε τις τράπεζες, τα χρηματιστή­ρια, τις οικονομίες, το συνάλλαγμα των χρημάτων. Ανακά­τωσε τα τραπέζια στις συναλλαγές σ' όλο τον κόσμο, όπως κάποτε στο ναό των Ιεροσολύμων. Προξένησε πρωτόγνωρο πανικό μεταξύ εμπόρων και αυτών που ανταλλάσσουν το χρήμα. Προκάλεσε σύγχυση και φόβο. Όλα αυτά τα έκανε για να ξυπνήσουν τα υπερήφανα κεφαλάκια των σοφών της Ευρώπης και της Αμερικής, για να έλθουν εις εαυτούς και να πνευματικοποιηθούν. Και από την άνεση και το αγκυροβόλημα στα λιμάνια της υλικής σιγουριάς να θυμηθούμε τις ψυχές μας, να αναγνωρίσουμε τις ανομίες μας και να προ­σκυνήσουμε τον ύψιστο Θεό, τον ζωντανό Θεό.

Μέχρι πότε θα διαρκέσει η κρίση; Όσο το πνεύμα των ανθρώπων παραμείνει δίχως αλλαγή. Ώσπου οι υπερήφα­νοι υπαίτιοι αυτής της κρίσης να παραιτηθούν μπροστά στον Παντοδύναμο. Ώσπου οι άνθρωποι και οι λαοί να θυμηθούν, την ακαταλαβίστικη λέξη «κρίση», να τη μεταφρά­σουν στη γλώσσα τους, ώστε με αναστεναγμό και μετάνοια να φωνάξουν: «η Θεία Δίκη»!

Πες και εσύ, τίμιε πατέρα, η Θεία Δίκη, αντί η κρίση, και όλα θα σου γίνουν ξεκάθαρα.

                                                                            

Χαιρετισμούς και ειρήνη

(Από το βιβλίο του αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς «Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται…»

Ιεραποστολικές επιστολές Α’ , εκδόσεις «ἐν πλῷ» , www.enploeditions.gr)

Ο  άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (1881-1956) υπήρξε Επίσκοπος της Ορθόδοξης Σερβικής Εκκλησίας και θεολόγος με οικουμενικό κύρος και ακτινοβολία - ο Σέρβος  «Νέος Χρυσόστομος».

Γεννήθηκε στο μικρό χωριό Λέλιτς της δυτικής Σερβίας στις 23 Δεκεμβρίου του 1880 (με το παλαιό ημερολόγιο -Ιανουάριο του 1881 με το καινούργιο). Παρακολούθη­σε το  Ορθόδοξο Σεμινάριο του Αγίου Σάββα στο Βελιγράδι απ' όπου και αποφοίτησε το 1902. Κατά το 28ο έτος της ηλικίας του αναγορεύθηκε διδάκτωρ Θεολογίας του Πανεπιστημίου της Βέρνης. Το 1909 αναγο­ρεύθηκε διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Πανεπι­στημίου της Γενεύης και την ίδια χρονιά χει­ροτονήθηκε μοναχός.

Το 1919 εξελέγη επί­σκοπος Ζίτσας καί το 1920 μετετέθη στην επισκοπή της Αχρίδας, όπου διακόνησε μέχρι το 1934 πού επέστρεψε στη Ζίτσα. Το 1941 οι Γερμανοί εισέβαλαν στο μοναστήρι της Ζίτσα, συνέλαβαν τον Επίσκοπο Νικό­λαο και τον περιόρισαν έγκλειστο στο μονα­στήρι της Λιουμποστίνια. Αργότερα, τον μετέφεραν στο μοναστήρι Βοϊλόβιτσα, όπου κρατούνταν και ο Πατριάρχης Γαβριήλ Ντόζιτς, και στη συνέχεια τον έστειλαν μαζί με τον Πατριάρχη στο στρατόπεδο συγκέντρω­σης του Νταχάου όπου υπέστη κακουχίες και βασανιστήρια. Μετά τον πόλεμο δεν επέστρεψε στη Γιουγκοσλαβία αλλά κατέφυγε στις Η.Π.Α., όπου δίδαξε σε διάφορες  Ορθόδοξες Πανεπιστη­μιακές Σχολές και Σεμινάρια.

Πέθανε τον Μάρτιο του 1956. Τα λείψα­να του μεταφέρθηκαν από την Αμερική στο Λέλιτς στη Σερβία το 1991. Το Μάιο του 2003, η Ιερά Σύνοδος της 'Ορθόδοξης Εκκλησίας της Σερβίας τον ανακήρυξε Άγιο, τον ενέταξε στο Αγιολόγιο της και εορτάζει τη μνήμη του στις 18 Μαρτίου (Κοίμηση) και στις 3 Μαΐου (Μεταφορά λειψάνων).                 Κυριακή 9 Μαΐου 2010