Η αγία Ελένη ζούσε στη χριστιανική κοινότητα της Σινώπης στον Πόντο κατά τον 18° αιώνα. Ήταν μια κόρη δεκαπέντε χρόνων που η αγνή ψυχή της έλαμπε σαν το ομορφότερο στολίδι του φυσικού της κάλλους.
Μιαν ημέρα πηγαίνοντας να αγοράσει κλωστή για τη μητέρα της πέρασε μπροστά από το κονάκι του Τούρκου διοικητή της πόλεως. Ο πασάς την πρόσεξε, πόθος αισχρός τον κατέλαβε και διέταξε της υπηρέτες του να την πιάσουν και να του τη φέρουν. Δύο προσπάθειες έκαμε να ατιμάσει την αγνή αμνάδα του Χριστού, αλλά απέτυχε στον σκοπό του, γιατί δύναμη μυστική ως αόρατος τοίχος την προστάτευε. Εκείνος ωστόσο ήταν αποφασισμένος να κάμει ότι είχε βάλει στο μυαλό του και την κράτησε φυλακισμένη. Η Ελένη της, υπό την σκέπη της Θείας Χάριτος κατάφερε να στρέψει άλλου την προσοχή των δεσμοφυλάκων της και να διαφύγει στο σπίτι της, όπου οι γονείς της καταταράχθηκαν ακούγοντας τι της συνέβη.
Ο πασάς έγινε έξω φρενών μαθαίνοντας ότι η λεία του είχε δραπετεύσει. Εκστομίζοντας τρομερές απειλές, κάλεσε όλους της προκρίτους της ελληνικής κοινότητας και δεν άφησε καμιά αμφιβολία ότι θα έσφαζε όλους της χριστιανούς της πόλεως, αν δεν του παρέδιδαν την Ελένη. Με βαριά καρδιά, οι δημογέροντες έλαβαν την απόφαση για το καλό της κοινότητας να ζητήσουν από τον πατέρα της Ελένης να παραδώσει τη θυγατέρα του. Ως άλλος Αβραάμ εκείνος, υπάκουσε στο θέλημα του Θεού και πήγε την κόρη του στο κονάκι.
Ο αισχρός πασάς, σαν άγριο θηρίο, ξανάρχισε τις προσπάθειες του, αλλά τον σταμάτησε πάλι ο τοίχος της προσευχής που ύψωσε η αγία λέγοντας από μέσα της τον Εξάψαλμο και τις ευχές πού γνώριζε από στήθους. Ο πασάς, όταν είδε να ματαιώνονται τα άνομα σχέδια του και να γελοιοποιείται ο ίδιος, έριξε την κόρη σε ένα υγρό μπουντρούμι στις δημόσιες φυλακές. Κατόπιν, αντιλαμβανόμενος ότι ήταν ανίσχυρος να καταφέρει αυτό πού ήθελε μαζί της, πρόσταξε να τη βασανίσουν μέχρι θανάτου.
Οι δήμιοι υπέβαλαν την αθώα μάρτυρα της αγνείας σε τρομερές βασάνους και στο τέλος έμπηξαν δύο καρφιά στο κρανίο της και της έκοψαν το κεφάλι. Έβαλαν το σώμα της σε ένα τσουβάλι και το πέταξαν στη θάλασσα, αλλά τρομοκρατήθηκαν βλέποντας το να επιπλέει. Ένα ουράνιο φως οδήγησε κάποιους Έλληνες ναύτες στο σημείο οπού είχε τελικά βουλιάξει και απ’ όπου ανέβλυζε γλυκό, ιαματικό νερό. Βουτηχτές έφεραν το τσουβάλι στην επιφάνεια. Το σώμα της αγίας μεταφέρθηκε στη Ρωσία, ενώ η τίμια κεφαλή της απετέθη σε εκκλησία της Σινώπης, οπού και έκανε πολλά θαύματα, ιδιαιτέρως σε όσους πιστούς υπέφεραν από πονοκεφάλους. Όταν οι Έλληνες εκδιώχθηκαν από τη Σινώπη, στα 1924, οι πρόσφυγες πήραν μαζί τους το τίμιο λείψανο, τον πιο ατίμητο θησαυρό τους. Κατατέθηκε σε ένα ναό σε μια από της συνοικίες της Θεσσαλονίκης, οπού και τιμάται μέχρι σήμερα. (1η Νοεμβρίου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου