«ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΠΡΑΕΙΣ» (Ματθ. ε' 5)
«Αρρώστια της ψυχής» και «ολιγοχρόνια τρέλα» ονομάζει o Μ. Βασίλειος τον θυμό. «Καταλαμβάνει την ψυχή, σαν άλλος νοικάρης αδιάντροπος, λέει, και εμποδίζει το Πνεύμα το Άγιο να εισέλθει σ' αυτήν». Γι’ αυτό και προκαλεί «άθροισμα συμφορών».
Ο θυμός είναι καρπός του εγωισμού. Συνήθως θυμώνει ο άνθρωπος, γιατί δεν γίνεται αυτό πού θέλει. Εξ αρχής ο θυμός δόθηκε από τον Θεό, σαν μια δύναμη της ψυχής για να τη στρέψει ο άνθρωπος προς το κακό. Στον Παράδεισο οι πρωτόπλαστοι, λέει ο Μ. Βασίλειος, έπρεπε να θυμώσουν με τον διάβολο και με αποφασιστικότητα και νευρώδη τρόπο να του πουν: «υπάγε οπίσω μου, σατανά», όπως ο Κύριος.
Έκτοτε κι εμείς, αντί να οπλισθούμε με το θυμό για να αποκρούομε τις προσβολές του Πονηρού, θυμώνουμε με τους αδελφούς μας, με τα γεγονότα ή και με τα άψυχα ακόμη. Ο θυμός δηλαδή υπηρετεί τον εγωισμό μας και όχι τη σωτηρία μας. Γι’ αυτό ο λόγος του Θεού είναι κατηγορηματικός: «πάσα πικρία και θυμός και οργή και κραυγή... αρθήτω αφ' υμών» (Έφεσ. δ' 31), «παύσαι από οργής και εγκατάλιπε θυμόν» (Ψαλμ. λστ' 8).
«Μάθετε απ' εμού ότι πράος ειμί...» (Ματθ. ια' 29).
Πέρα και πάνω απ' τα ανθρώπινα παραδείγματα, στέκει ο «Υπογραμμός» μας, που μας συνιστά: Μαθητεύσετε στη δική μου στάση και συμπεριφορά. Πράος, γλυκύς, ήρεμος, όχι μόνον όταν απευθύνεται σε φίλους αλλά και όταν κυκλώνεται από ακροατές με κακόβουλες διαθέσεις και όταν Του απευθύνουν ερωτήσεις - παγίδες. Όχι μόνον όταν τα θεία Του λόγια βρίσκουν απήχηση, αλλά και όταν παρανοούνται.
Αλλά εκεί που η πραότητα του Κυρίου είναι εκθαμβωτική, είναι η περίοδος του Πάθους Του. Στην αντιμετώπιση της υποκρισίας, της αναίδειας, της θρασύτητας, της ασέβειας, της συκοφαντίας, της προδοσίας, της αχαριστίας, που συνθέτουν το κλίμα της εβδομάδος των Παθών του Κυρίου μας, η όλη στάση Του προδίδει μια καρδιά γαλήνια, ειρηνική με πλήρη έλεγχο των αισθημάτων και αντιδράσεων στις εξωτερικές προκλήσεις. Η ουράνια πραότητα του Κυρίου αφήνει κατάπληκτο κάθε απροκατάληπτο μελετητή της θείας Μορφής Του.
Πώς θα καλλιεργήσουμε την πραότητα.
Θέληση σταθερή και άκαμπτη, για αγώνα επίμονο. «Πνευματικόν χάρισμα η πραότης εστίν, ασκήσει και πόνοις δωρούμενον» (Ζιγαβηνός).
Επίκληση θερμή της Θείας βοήθειας, δια της προσευχής και Θεία Χάρη, δια των ιερών Μυστηρίων. Καρπός του Αγίου Πνεύματος, η πραότητα (Γαλ. ε' 23) δεν αποκτάται έξω από το πνευματικό κλίμα της Πεντηκοστής.
Μακριά οι δικαιολογίες. Πιθανώς να υπάρχουν σοβαροί λόγοι, που διευκολύνουν τις εκδηλώσεις του θυμού. Ο στόχος για την πραότητα θα μένει πάντα αμετακίνητος. Και μάλιστα «πάσαν πραότητα», όπως συνιστά η Αγ. Γραφή (Εφεσ. δ' 2, Κολ. γ' 12), χωρίς εξαίρεση. Ο άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων έλεγε: «Ούτε υπέρ ευλόγου, ούτε υπέρ αλόγου προφάσεως οργίζεσθαι οφείλει ο άνθρωπος».
«Κληρονομήσουσι την γήν». Είναι η «γη» πού «προσδοκώμεν» οι πιστοί (Β' Πέτρ. γ' 13). Και ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας: «Ημείς την άνω κληρονομούμεν πόλιν, την επουράνιον Ιερουσαλήμ, την των πρωτοτόκων εκκλησίαν και ταύτην είναι την γην φησιν ο Σωτήρ , ην και τοις πραέσιν επηγγείλατο».
Δόξα τῇ μακροθυμίᾳ σου Κύριε, δόξα σοι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου