Από το χθεσινό μας Κύκλο (03/05/'15)

«ΜΗ ΚΑΤΑΛΑΛΕΙΤΕ ΑΛΛΗΛΩΝ»          (Ιακ. δ΄11-12 )

 Τον ορι­σμό και τη βαρύτητα του αμαρτήματος μας τα δίνει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος. «Η καταλαλιά είναι απο­κύημα μίσους. Λεπτή νόσος. Βδέλλα παχιά, λανθάνουσα και κρυμμένη, που ρουφάει και διασκορπίζει το αίμα της αγάπης. Υπόκριση αγάπης. Καρδίας ρύπος. Βάρους και ενοχής πρόξενος, αγνείας αφα­νισμός».

Ο κατακρίνων δεν αγαπά. Είναι μισάδελφος, φθονερός, κακεντρεχής. Έρημος των ευλογιών και της χάριτος του Θεού. Η καρδιά του είναι γεμάτη από χολή και πίκρα, που ανε­βαίνει και εξέρχεται από τα χείλη του. Ο κουτσομπό­λης δεν έχει σχέση και συγγένεια με το Θεό της αγάπης, που διαρκώς και καθημερινώς συγχωρεί τα λάθη μας, τις παρεκτροπές μας, τις αντιδράσεις μας, την κακότητά μας. Συνδέεται μόνο στενά και συγγενεύει με το διάβολο. Τον απ' αρχής ψεύτη και συκοφάντη και ανθρωποκτόνο. Γιατί κατά κανόνα το κουτσομπολιό είναι συκοφαντικός ψίθυρος. Αλλά κι όταν ακόμη έχουμε προσωπική αντίληψη των αδυναμιών του αδελφού μας με ποιο δικαίωμα αναλαμβάνουμε τη θέση του κριτή και του άτεγκτου δικαστή; «εἷς ἐστιν ὁ νομοθέτης καὶ κριτής, βροντοφωνεί ο θείος Ιάκωβος, ὁ δυνάμενος σῶσαι καὶ ἀπολέσαι». Από εδώ και η έντονη διαμαρτυρία και του αποστόλου Παύλου: «σὺ τίς εἶ ὁ κρίνων ἀλλότριον οἰκέτην;» (Ρωμ. ιδ' 4). Βαρύτατο, λοιπόν, το αμάρτημα της κατακρίσεως.

Θα μπορούσε κανείς να πει χωρίς υπερβολή, πως το έργο και οι συνέπειες της κατακρίσεως είναι πλήρης αντιγραφή του έργου και των συνεπειών του διαβόλου. Ο καταλάλος, όπως και ο διάβολος, διασπά φιλίες, χωρίζει ανδρόγυνα, διαλύει επιχειρήσεις, χωρίζει συνεργάτες, οπλίζει φο­νικό, πολλές φορές, χέρι κατά του αδελφού, κατά του ή της συζύγου. Αναμοχλεύει πάθη και εχθρότητες, καλλιεργεί το μίσος και την αντιπάθεια. Προκαλεί ποταμούς δακρύων. Ανοίγει πληγές που δεν κλεί­νουν ποτέ. Ανοίγει τάφους, στους οποίους πρόωρα ενταφιάζει τα θύματα του. Καταρρακώνει υπολήψεις, ονόματα και προσωπικότητες. Και τί αλήθεια δεν κάνει; Ξέρουμε όλοι πόσο εύκολα διαδίδεται και γίνεται πιστευτός ο κακός λό­γος. Ενώ κατά κανόνα στη διάδοση και αποδοχή του καλού λόγου διατηρούμε επιφυλάξεις, είμαστε δυστυχώς δεκτικότατοι στον αρνητικό σχολιασμό.

Τίποτε άλλο δεν παρο­ξύνει τον πολυεύσπλαχνο Κύριο, όσο οι κατά του πλησίον κρίσεις και επικρίσεις μας. Κυριολεκτικά εξεγείρεται ο άπειρος Θεός κατά του καταλάλου. «Τί βλέπεις τὸ κάρφος τὸ ἐν τῷ ὀφθαλμῷ τοῦ ἀδελφοῦ σου, τὴν δὲ ἐν τῷ σῷ ὀφθαλμῷ δοκὸν οὐ κατανοεῖς;» (Ματθ. ζ' 3), ερωτά με έμφαση. Είναι σαν να μας λέει: Πώς τολμάς και κρίνεις και επικρίνεις τον αδελφό σου; Είσαι εσύ άψογος, είσαι άσπιλος, είσαι το πάλλευκο κρίνο, είσαι ακτίνα φωτός ακηλίδωτη, είσαι ο άγγελος εξ ουρανού; Δεν είσαι κι εσύ άνθρωπος; Δεν έχεις ελαττώματα, πάθη, αδυναμίες; Δε σημειώνεις δικές σου παρεκτροπές; Γιατί δε βλέπεις τα δικά σου λάθη και αμαρτήματα και κυριολεκτικά καταδαπανάσαι στην απαρίθμηση των αδυναμιών του αδελφού σου; Είναι φοβερές και τρομερές οι συνέπειες της κατακρίσεως. «Ἡ γὰρ κρίσις ἀνέλεος τῷ μὴ ποιήσαντι ἔλεος» (Ιακ. β' 13).

«Κύριε Βασιλεῦ, δώρησαί μοι τοῦ ὁρᾶν τά ἐμά πταίσματα 

καί μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν μου»