Από το χθεσινό μας Κύκλο (17/05/2015) β'

...Να παύσουμε, λοιπόν, να σκεπτόμαστε και να προγραμματίζουμε; Αναμφίβολα όχι. Δεν υπάρχει μόνο ανήφορος και κατήφορος, υπάρχει και ο ίσιος δρόμος, ο πλέον ασφαλής και αυτόν μας συνιστά ο θείος Ιάκωβος.

● «Αν θέλει ο Θεός». Ο προγραμματισμός είναι απαραίτητος. Η εκτέλεση, όμως, και η πραγ­μάτωση του πρέπει να τίθεται πάντοτε στην κρίση και την συμπαράσταση του Θεού. Και τούτο γιατί, πρώτον, πολλά από αυτά που σκεπτόμαστε και απο­φασίζουμε αντιτίθενται και αντιβαίνουν στο θέλημα του Θεού. Και σκανδαλίζουν ίσως αδελφούς μας. Έπειτα αντί της ωφέλειας και του κέρδους, που εμείς περιμένουμε, αυτά μας οδηγούν στον όλεθρο και την καταστροφή. Πόσα τέτοια παραδείγματα δε μας παρουσιάζει η καθημερινή ζωή!       

Ας αναφερθούμε σ' ένα και μόνο. Την τάση και την επιθυμία του πλουτισμού, για την οποία ο απόστολος Παύλος σημειώνει: «Αδελφοί μου, όσοι κατέχονται από την επιθυμία των χρημάτων και επιθυμούν και θέλουν να πλουτίσουν, περιπίπτουν σε πειρασμούς και σε παγίδες, που τους στήνει ο διάβολος και το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζουν. Αιχμαλωτίζονται από επιθυμίες πολλές που τους σπρώχνουν στην καταστροφή και τον όλεθρο» (Α' Τιμ. στ' 9).  

Κατά τον θείο Ιάκωβο, ο πιστός Χριστιανός πρέπει να κινείται με γνώμονα το τρίπτυχο:

▫ «Αν ο Θεός θέλει και ζήσουμε, θα κάνουμε αυτό ή εκείνο». Κι αυτό δεν πρέπει ποτέ να το λέμε τυπικά ή από κάποια καλή συνήθεια. Πρέπει να το νιώθουμε. Να αισθανόμαστε και να πιστεύουμε πως η ζωή μας και τα πάντα εξαρτώνται εξ ολοκλήρου και αμέσως από το Θεό. Και όταν λέμε, «αν θέλει ο Θεός», πρέπει να σκεπτόμαστε ότι και το πόσα χρόνια θα ζήσουμε και κάτω από ποιες συνθήκες και περιστάσεις, αυτό είναι του Θεού.

▫ «Αν αυτό που σκεπτόμαστε και αποφασί­ζουμε, είναι σύμφωνο με το θέλημα του Θεού». Δεν ήλθαμε στον κόσμο γιατί το θελήσαμε εμείς. Η άπειρη αγαθότητα του Θεού μας έφερε. Συνεπώς είμαστε υποτελείς και υπήκοοι σ' Αυτόν. Και τα σχέ­δια μας και οι προγραμματισμοί μας και οι ενέργειες μας, πρέπει να βρίσκονται υπό τον έλεγχο και την κρίση της Προνοίας Του. Δεν απαγορεύεται η φρο­ντίδα και το ενδιαφέρον μας για τον εαυτό μας, για τα μέλη της οικογενείας μας, για τους φίλους μας και συγγενείς μας, για το βιοτικό ή επιστημονικό επάγγελμα μας, γι' αυτή ή εκείνη την επιδίωξη μας. Με μία βασική προϋπόθεση: πως όλα αυτά θα συμφωνούν και θα διακονούν την επέκταση της Βασιλείας του Θεού και τη δοξολογία του Ονόματος Του. 

▫ «Θα το κάνουμε με τη βοήθεια και συμπα­ράσταση του Θεού». Αναγκαίο και απαραίτητο είναι, κατά τον Θεοφύλακτο, «καὶ τὸ τρέχειν καὶ τὸ ἐμπορεύεσθαι καὶ πάντα τὰ πρὸς τὸ ζῆν ἐνεργεῖν, ἀλλὰ μὴ τοῖς οἰκείοις πόνοις τοῦτο λογίζεσθαι, ἀλλὰ τῇ τοῦ Θεοῦ χάριτι καὶ φιλανθρωπία». «Κύριε», λέει ο Ιερεμίας (ι' 23), «οὐχὶ τοῦ ἀνθρώπου ἡ ὁδὸς αὐτοῦ». Και ο Παροιμιαστής τονίζει (κζ' 1), «μὴ καυχῶ τὰ εἰς αὔριον, οὐ γὰρ γινώσκεις τί τέξεται ἡ ἐπιοῦσα».

Να ο τρόπος με τον όποιον πρέπει ν' αντιμε­τωπίζουμε το αγχώδες και αγωνιώδες αύριο.