Έναν πουλίν, μαύρον πουλίν, μαύρον άμον την
νύχταν,ολονυχτίς τριγύριζεν ολόγερα σον Κάστρεν,
σον Κάστρεν, σα καστρότειχα τη μαύρο – Τραπεζούντας,
που έχ’ τα ρίζας σον γιαλόν και την κορφήν ατ΄ς σ’άστρα
π’είχεν δέκα καστρόπορτας, κι ούλα χαλκοδεμένα,
κι απ΄εξ’ας σα κσατρόπορτας, ορμία και ποτάμα
ντο έδεναν και έλυναν γεφύρα σιδερένα…
Όλεν ο κάστρεν έλαμπεν, άμον ντο λάμπ’ ο ήλεν,
και το παλάτιν έλαμπεν άμον διαμάντ’ σον φέγγον,
τη βασιλέα το Παλάτ’, τη Κομνηνών φωλέα,
π’έτον τρανόν και θαμαστόν, κάστρεν απάν’σον κάστρεν.
Κάποτε εγέντονε σεισμός κ’η γη όλεν εσείεν,
κ’έναν Δεκαπενταύγουστον κι έναν μαύρον ημέραν
επάρθεν τα κλειδία θε, κι ο Κάστρεν εκρεμίεν…
‘Πέμναν τα πόρτας ανοιχτά, το Παλάτ’ δίχως θρόνον
και δίχως τοι παλατιανούς και χώρις βασιλέαν
…..και ο Κάστρεν ο θεόρατον εγέντον κοιμητήρι.
Χρόνα έρθαν κ’εδέβανε, καιροί έρθαν και πάγ νε…
Έναν πουλίν, μαύρον πουλίν, μαύρον άμον την νύχταν,
π’επέμναν έρμα κι άκλερα, γομάτα κωλισάφρας.
Ολονυχτίς τριγύριζεν με τα φτερά’νοιγμένα,
και επεστάθεν την αυγήν κ’εκάτσεν σ’έναν άκραν
απομεινάρ’τη Παλατί, κιντέας ντ’εγομώθεν.
Τερεί απάν’, τερεί αφκά, τερεί οπίσ’ και έμπρα,
μακρογουλίζ’, καλοτερεί σ’ανατολή και δύσην κι αρχινά να μοιρολογά μ’ανθρώπινον λαλίαν.
Θεέ μ’! Δείξον τη δήναμη’σ! Χριστέ μ’ ποίσον το θάμα σ’!
Ποίσον με ποταμόπετραν βαρύν τη καταρράχτε,
Ποίσον με σπελιας κατωθύρ’ ‘σ σην γην καταχωμένον.
Ποίσον μ’, αν θέλτς, μικρόν λιθάρ, αν θέλτ’σ, ποίσο με χώμαν.
Θεε μ’… ποίσον με ιντίαν θέλ’τς… μόνον ‘σ σον τόπο μ’ αφ’σ με
ΦΙΛΩΝ ΚΤΕΝΙΔΗΣ Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΟΥ
ΠΟΝΤΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου