Από το χθεσινό μας Κύκλο (17/05/2015) α'

«Οὐκ ἐπίστασθε τὸ τῆς αὔριον» (Iακ. δ’ 13-15)

            Ο θείος Ιάκωβος δεν απορρίπτει τον οποιοδή­ποτε επαγγελματικό προγραμματισμό και την ενα­σχόλησή μας με τα υλικά και γήινα. Τα δέχεται όμως με ορισμένες προϋποθέσεις.

● Να μην αποτελεί ο προβληματισμός αυτός το μοναδικό στόχο και σκοπό μας. Και δεν είναι μόνο ο θείος Ιάκωβος που επιτρέπει τον προγραμ­ματισμό. Αυτός ο ίδιος ο Κύριος, στις δύο θαυμάσιες παραβολές Του, στην παραβολή του οικοδόμου του πύργου και του εκστρατεύοντος βασιλέως (Λουκ. ιδ' 28-32), δέχεται ως φυσικό και αναγκαίο τον προ­γραμματισμό αυτό. Βεβαίως οι δύο αυτές παραβολές αναφέρονται στους όρους και τις προϋποθέσεις για τη συμμετοχή μας και τις αγωνιστικές προσπάθειες, που πρέπει να καταβάλλει κάθε Χριστιανός, που θέλει να γίνει ουρανοπολίτης. Δεν παύουν, όμως, ν' ανα­φέρονται και στις υλικές μας ανάγκες, μια κι έχουμε και σώμα υλικό, για το οποίο είμαστε και υπόλογοι απέναντι στον Θεό. Και ο προγραμματισμός αυτός, η ενασχόληση μας, είναι καθήκον και υποχρέωση μας. Όπως ακριβώς καθήκον του γεωργού είναι να σπείρει το φθινόπωρο, κατά τον καλύτερο και επι­στημονικότερο τρόπο, για να συγκομίσει κατά το θέρος, έτσι και χρέος του Χριστιανού είναι να εργασθεί και να ενδιαφερθεί για τις ανάγκες του και της οικογενείας του. Ο θείος Ιάκωβος δεν λέει μην προγραμματίζετε, μην. ταξιδεύετε, μην ασχολείσθε μ' αυτό ή μ' εκείνο, μη σκέπτεστε το. αύριο ή το μέλλον σας. Αλλά, μη σκέπτεστε εγωιστικά. Μην. εξαρτάτε το πάν από τον εαυτό σας και από τη δραστηριότητα, από .τις υλι­κές και πνευματικές σας δυνατότητες. Γιατί είμαστε. ευάλωτοι και στα πιο αδιόρατα μικρόβια και τους πιο. δυσδιάκριτους, και με το μικροσκόπιο ακόμα, μικροοργανισμούς, πού αχρηστεύουν και θανατώ­νουν και τους πιο δυνατούς. οργανισμούς. «Δεν αναιρεί την εξουσία, σημειώνει ο ιερός. Χρυσόστομος, αλλά μας δείχνει πως το παν, δεν εξαρτάται από τον. εαυτό μας». Υπάρχει ένα πλήθος αστάθμητων πα­ραγόντων, που παρά την πλήρη και ολοκληρωτική μας προσφορά και δυναμικότητα, ανατρέπουν και ματαιώνουν τους σκοπούς και τις επιδιώξεις μας. Κι ας σκεφθούμε τί είναι στ' αλήθεια η ζωή μας; «Ἀτμὶς, βροντοφωνεί ο θείος Ιάκωβος, γὰρ ἔσται ἡ πρὸς ὀλίγον. φαινομένη, ἔπειτα δὲ καὶ ἀφανιζομένη».

Και όπως ο ατμός μόλις διακρίνεται, είναι αερώδης, δεν έχει τίποτε το σταθερό και βέβαιο, γι' αυτό και πολύ εύκολα διασκορπίζεται και χάνεται, χωρίς ν' αφήσει ούτε το ελάχιστο ίχνος της παρουσίας του, έτσι ακριβώς είναι κι η ζωή μας. Κι αυτό είναι το τραγικό σημείο για τον άνθρωπο. Ενώ σκέπτεται, προγραμματίζει, μοχθεί, εξαντλείται κυριολεκτικά για το αύριο, δεν διαθέτει το αύριο. «Οὐ γάρ ἐφ' ἡμῖν ἐστὶ τό ἐλθεῖν εἰς τήν αὔριον», σημειώνει ο ιερός Χρυσόστομος. Δεν εξαρτάται από εμάς το αύριο και πολύ περισσότερο τι θα συμβεί μετά ένα ή δύο έτη. Και η τραγικότητα αυτή γίνεται περισσότερο καταπιεστική γιατί, ενώ μπορούμε να προβλέψουμε και να προσδιορίσουμε το λεπτό ή και το δευτερόλεπτο της ανατολής του ήλιου και το σημείο από το οποίο θα ανατείλει, ποτέ όμως δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι αν το αύριο θα είναι δικό μας. Τί λέω για το αύριο, αφού δεν ξέρω, αν μετά μία ώρα θα υπάρχουμε.