Η Αγία Μόνικα ( 332-388
) γεννήθηκε στην Ταγάστη (σημ.
Σουκ-Αράς της Αλγερίας)
της Νουμιδίας από χριστιανούς γονείς. Ήταν μητέρα του μεγάλου θεολόγου και
φιλοσόφου αγίου Αυγουστίνου. Οι γονείς της την πάντρεψαν το 350 μ.Χ. μ’
έναν ειδωλολάτρη, τον Πατρίκιο, άνθρωπο καλοπροαίρετο, αλλά πολύ οξύθυμο
και άστατο. Η Μόνικα στις ώρες
ηρεμίας έριχνε στην καρδιά του τα σπέρματα του θείου λόγου, κι όταν εκείνος
κοιμόταν, αυτή τα πότιζε με τα δάκρυά της προσευχής της.
Η χαρά της αγίας ήταν απερίγραπτη όταν ο Πατρίκιος έγινε με τον καιρό
ένας αληθινός χριστιανός. Με την ίδια υπομονή και μακροθυμία αντιμετώπιζε και
την πεθερά της , η οποία ήταν ιδιότροπη και διαρκώς την έβριζε και
την ταπείνωνε μπροστά στους ξένους. Τελικά με την αρετή της η αγία, προσείλκυσε
την συμπάθεια και την εκτίμησή της πεθεράς της.
Όταν ο Αυγουστίνος ήταν μικρός, αρρώστησε και κινδύνεψε να πεθάνει.
Σκέφθηκαν τότε να τον βαφτίσουν. Η μητέρα του όμως προέβλεπε τους δυνατούς
πειρασμούς που θα αντιμετώπιζε στη νεότητά του και γι’ αυτό ανέβαλε τη βάφτισή
του. Όσο μεγάλωνε ο γιος της , μεγάλωναν τα πάθη και τα όργιά του. Η
προσευχή της μητέρας ανέβαινε πύρινη στον θρόνο του Θεού, αλλά φαινόταν πως δεν
εισακούεται. Ο Αυγουστίνος πηγαίνει στην Καρχηδόνα για να σπουδάσει. Η μητέρα
μαθαίνει ότι παραστράτησε, και τρέχει ταραγμένη νομίζοντας ότι θα τον
συγκρατήσει. Δυστυχώς τα λόγια και τα δάκρυά της δεν συγκινούν την καρδιά του
Αυγουστίνου. Προσπαθεί υπομονετικά να διεγείρει στην ψυχή του την αποστροφή για
την αμαρτία. Το αποτέλεσμα είναι πάλι αρνητικό. «Προσεύχεται ἐκτενέστερον» και
χύνει δάκρυα περισσότερα απ’ αυτά που χύνουν οι μητέρες για τον θάνατο των
παιδιών τους. Πόση πικρία δοκιμάζει όταν μαθαίνει ότι ο γιος της έχει, σε
ηλικία δεκαοκτώ ετών, εταίρα και εξώγαμο παιδί! Ελπίζει όμως στη μετάνοιά του.
– Μια μέρα παιδί μου, του λέει, θα έρθεις εκεί που είμαι εγώ.
Νέα θλιβερή είδηση καταφθάνει από την Καρχηδόνα. Ο Αυγουστίνος
έγινε αιρετικός – μανιχαίος ! Πηγαίνει ξανά μόνη της στην Καρχηδόνα, κλαίει,
θρηνεί, ικετεύει. Όλα όμως πάνε χαμένα. Μοναδική παρηγοριά κι ελπίδα της είναι
η προσευχή. Μέρα- νύχτα παλεύει με τον Θεό. Καταφεύγει σε κάποιον επίσκοπο, ο
οποίος τη συμβουλεύει και την παρηγορεί. Τέλος της λέει:
– Πήγαινε στην ευχή του Θεού , παιδί μου. Ποτέ
δεν θα χαθεί ο γιός τόσων δακρύων!
Ο Αυγουστίνος της είπε ότι θα πάει στην Ιταλία. Θέλει η αγία να τον
ακολουθήσει αλλ’ αυτός την ξεγελάει στο λιμάνι και ταξιδεύει μόνος. Εκείνη ξημερώνεται
στην προσευχή , πνιγμένη στα δάκρυα.
– Κύριε!
φωνάζει. Αφήνω το παιδί μου στον
ωκεανό της ευσπλαχνίας Σου. Τα κύματα της χάριτός Σου ας το οδηγήσουν στο
λιμάνι Σου.
Γέρασε η Μόνικα στη σχολή της
υπομονής και της ελπίδος. Αντί να περιμένει την επιστροφή του ασώτου, βάλθηκε η
ίδια να τον κυνηγά σε στεριές και θάλασσες. Έρχεται στα Μεδιόλανα (Μιλάνο) για
την τελική επίθεση. Η μία χαρά διαδέχεται την άλλη : ο Αυγουστίνος εγκατέλειψε τους
μανιχαίους. Συχνάζει στα κηρύγματα του επισκόπου Αμβροσίου , παλεύει και
τελικά μνηστεύεται.
Τέσσερις γυναίκες τον πολιορκούν εκείνη την εποχή. Δύο ερωμένες , η
μνηστή και η μητέρα του. Τέλος νικά η μητέρα του , ο άνθρωπος της προσευχής και
των δακρύων, της υπομονής και της ελπίδος. Εκείνη που νίκησε τον ατίθασο
σύζυγο και τη δύστροπη πεθερά, νικά και τον γιό της. Ο Αυγουστίνος παίρνει
σταθερή απόφαση να επιστρέψει στον Χριστό και ν’ αφοσιωθεί στο έργο της
Εκκλησίας Του. Ποιος μπορεί να νιώσει τη χαρά της Μόνικας την ώρα που βαπτιζόταν ο γιός της ;
– Νυν
απολύεις την δούλην Σου, Δέσποτα, εν ειρήνη, ψελλίζει συγκινημένη. Μητέρα
και γιός επιστρέφουν στην Αφρική. Στην Όστια, στις εκβολές σταθμεύουν σε μια
φιλική έπαυλη για να ξεκουραστούν. Εκεί η Μόνικα
αρρωσταίνει και σε λίγες μέρες, σε ηλικία 56 ετών, παραδίδει το πνεύμα της «ἐν
εἰρήνῃ» στο Χριστό. Ο Κύριος είχε εκπληρώσει και την τελευταία επιθυμία της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου