4. Συμφέρουσα συναλλαγή.
Εν τούτοις ο «σκληροτράχηλος» άνθρωπος επιμένει στις δυσκολίες προκειμένου να συγχωρήσει. Γι' αυτό και o καρδιογνώστης Κύριος επανέρχεται στο σπουδαίο περί ανεξικακίας θέμα, θετικά και αρνητικά, στους στίχους 14 και 15. Και σ' άλλη περίπτωση μας ειδοποίησε ότι τα δώρα, πού προσφέρουμε στο θυσιαστήριο δεν γίνονται δεκτά από τον Θεό, αν δεν υπάρχει στην καρδιά αδελφική διάθεση προς όλους (Ματθ. ε' 23, 24). Άλλα και ιδιαίτερη παραβολή μας δίδαξε, με το ίδιο σαφές μήνυμα (Ματθ. ιη' 23-35). Ο Θεός ανακαλεί την συγχώρηση, πού έδωσε στον εξομολογηθέντα, αν αυτός αρνείται να συγχωρήσει κάποιον συνάνθρωπό του!
Με πόση χαρά θα άκουγε ένας ισοβίτης κατάδικος τη βεβαίωση, ότι μπορεί να αφεθεί τελείως ελεύθερος, υπό τον όρο ότι θα χαρίσει κι αυτός μερικές δραχμούλες, που του χρωστάει κάποιος συνάνθρωπος του! Μα, χρειάζεται συζήτηση; Βεβαίως θα χαρίσει το μικρό χρέος έναντι της δικής του αθωωτικής αποφάσεως! Υπάρχει περίπτωση ν' αρνηθεί; Όχι απλώς συγκατατίθεται, αλλά αποδέχεται τη συμφέρουσα αυτή συναλλαγή με πολλή χαρά κι ευγνωμοσύνη!
Το ίδιο θα περίμενε ο Κύριος και από μας. Με προθυμία και ευγνώμονα διάθεση, χωρίς συζήτηση, να σπεύδουμε να συγχωρούμε τα λάθη των άλλων απέναντι μας, οσαδήποτε κι αν είναι, εφ' όσον ο Πατέρας μας ο ουράνιος συγχωρεί τα δικά μας, τα ασυγκρίτως βαρύτερα και άξια να μας καταδικάσουν στον αιώνιο θάνατο.
Άλλα και η συγχώρηση πού ζητάω εγώ, ο άνθρωπος, από τον Θεό, δεν είναι της ιδίας τάξεως με αυτήν πού καλούμαι να δώσω. Εξηγεί ο Χρυσορρήμων: «Σύ μεν γαρ δεόμενος αφίης ο δε Θεός μηδενός χρείαν έχων, συ τω ομοδούλω, ο δε Θεός τω δούλω· συ υπεύθυνος ων μυρίοις κακοίς, ο δε Θεός αναμάρτητος ών...». Η δική σου, και η δική μου, συγγνώμη δεν είναι ίση με του Θεού. Συ, ο άνθρωπος, συγχωρείς επειδή και συ έχεις ανάγκη των συνανθρώπων σου, ο Θεός όμως συγχωρεί χωρίς να έχει ανάγκη κανενός. Συ, συγχωρείς τον όμοιό σου σύνδουλο, ο δε Θεός συγχωρεί τον δούλο Του. Συ συγχωρείς ενώ είσαι υπεύθυνος για αναρίθμητα αμαρτήματα, ο Θεός συγχωρεί αν και είναι αναμάρτητος...
Δεν υπάρχει κοινό μέτρο συγκρίσεως ανάμεσα στην άπειρη γενναιοδωρία του Θεού και στη δική μας ατελή και περιορισμένη συγγνώμη, πού προσφέρουμε!
Κάποιος εφημέριος παραπονούνταν σ' ένα συνάδελφο του, ότι οι ενορίτες του δεν του φέρονταν καλά.
-Σε έφτυσαν ποτέ στο πρόσωπο; τον ρώτησε εκείνος. -Όχι δα, δεν έφθασαν ως εκεί.
-Σε μπάτσισε κανείς; -Ποτέ!
-Μήπως σου φόρεσαν αγκάθινο στεφάνι;
Στην τελευταία ερώτηση, κατάλαβε ο παραπονούμενος κληρικός. Έσκυψε το κεφάλι, ενώ ο άλλος προσέθεσε:
-Ο Κύριος σου και Κύριος μου, όμως, τα υπέστη όλα αυτά. Και όχι μόνον δεν άνοιξε το στόμα του να παραπονεθεί, άλλα ευεργετούσε και συγχωρούσε όλους!
Αλλά για τον πιστό πού αντιστέκεται ακόμα, ο Ι. Χρυσόστομος συνεχίζει τα επιχειρήματα του: «Ποιος κόπος υπάρχει για να συγχωρήσεις αυτόν πού σε λύπησε; Κόπος είναι να μη συγχωρείς, άλλα να διατηρείς την έχθρα. Διότι το να απαλλαγής από τον θυμό και άνεση ψυχική πολλή προσφέρει και πολύ εύκολο είναι για όποιον το επιθυμεί. Διότι ούτε πέλαγος χρειάζεται να διαπλεύσεις, ούτε μάκρυνα ταξίδια να πραγματοποιήσεις, ούτε να περάσεις βουνοκορφές, ούτε χρήματα να ξοδέψεις, ούτε το σώμα να κουράσεις, αλλά φθάνει να θελήσεις μόνον και όλα τα αμαρτήματα σου συγχωρούνται...».
Ντρέπεσαι ν' απλώσεις πρώτος το χέρι της συμφιλιώσεως; Μα, ζημιά σου και ντροπή σου είναι αν πρώτος ο άλλος σε προλάβει... Τότε είναι δικό του το κατόρθωμα, δικός του ο μισθός.
Και, ο εμπνευσμένος ρήτορας της Εκκλησίας μας καταλήγει συμπερασματικά: «Αυτά σκεπτόμενοι, λοιπόν, ας αποβάλουμε το δηλητήριο, ας παύσουμε τις έχθρες και ας προσευχώμεθα, όπως μας αρμόζει, έχοντες την ημερότητα των αγγέλων αντί της θηριωδίας των δαιμόνων. Και δι' όσας αδικίας έχομε υποστεί, ας σκεφθώμεν τα δικά μας αμαρτήματα, και την αμοιβή που υπάρχει στην τήρηση αυτής της εντολής, και ας μαλακώσουμε την οργή μας, ας κατασιγάσομε τα κύματα, ώστε να περάσουμε χωρίς ταραχή και τον παρόντα βίο, και όταν μεταβώμεν εκεί, να συναντήσωμεν εξίσου επιεική τον Κύριο, όπως εμείς είμαστε προς τους συνδούλους μας». Συνεχίζεται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου