«ΚΑI ΑΦΕΣ ΗΜΙΝ ΤΑ ΟΦΕΙΛΗΜΑΤΑ ΗΜΩΝ...»
Ο Κύριος με τον σύνδεσμο «και» προχωρεί στο πέμπτο αίτημα του «Πάτερ ημών». Κι είναι σαν να μας λέει, ότι εκτός από το καθημερινό ψωμί, έχομε εξ ίσου ανάγκη και από την άφεση των αμαρτιών. Με το «και» θέλει να μας τονίσει, ότι όπως η τροφή είναι καθημερινή απαίτηση για την σωματική μας συντήρηση και ζωή, έτσι η
άφεση των αμαρτιών αποτελεί βασική, καθημερινή ανάγκη, για της ψυχής την υγεία και τη σωτηρία. Διαβάζομε εις Ματθ. στ' 12 και 14, 15.
1. «Και άφες ημίν».
Η άφεση, η συγχώρηση, η απάλειψη κάθε στοιχείου ενοχής, μας είναι απολύτως απαραίτητη. Με πόση θερμότητα και συναίσθηση θα πρέπει να απευθύνει η καρδιά μας το καθημερινό τούτο αίτημα!
Και πώς όχι, αφού «μηδέ μιας ημέρας ζην δυνατόν είναι δίχα κηλίδας έπ' άνθρώπω ευρείν,» (Γρηγ. Νύσσης). Και αφού κανείς δεν μπορεί να καυχηθεί «άγνήν έχειν την καρδίαν»; (Παρ. κ' 9). Γι' αυτό, το μεγαλύτερο, το πολυτιμότερο δώρο, πού θα μπορούσε να ποθήσει και να ζητήσει ο άνθρωπος από τον Θεό, είναι η άφεση.
«Άφες». Όποιος σκύβει μέσα του και ερευνά με ειλικρίνεια και αντικειμενικότητα τον εαυτό του, τον βλέπει γεμάτο αθλιότητα. Η πραγματική εικόνα του εσωτερικού μας κόσμου, αυτή που βλέπει και ξέρει ο Θεός, είναι πολύ διαφορετική απ’ αυτή που βλέπουν οι άλλοι άνθρωποι. Ακόμη και από αυτή, που εμείς οι ίδιοι γνωρίζομε και διαπιστώνουμε. Γιατί η φιλαυτία συχνά μας οδηγεί στην αυταπάτη, πού πιστεύει ότι «ουκ εσμέν ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων»!
Αλλά και η οικονομία της αγάπης του Θεού δεν αφήνει να μας αποκαλυφθεί όλη η ασχήμια της ψυχής μας, γράφει ο άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης, παρά μόνον όταν διακρίνει μέσα μας αρκετή πίστη και ταπείνωση, ώστε να μη τσακιστούμε από τη θέα της αθλιότητας μας!
«Άφες». Έχει ανάγκη η ψυχή του ελέους του Θεού περισσότερο παρ’ όσον ο σωματικός οργανισμός τον ατμοσφαιρικό αέρα. Γι' αυτό διδαχθήκαμε να απευθύνομε καθημερινά το αίτημα στον Πατέρα μας: «’Αφες ημίν». Αυτόν προσβάλλουμε με τις αμαρτίες μας. «Ενώπιον Του» αμαρτάνομε. Τις εντολές Του περιφρονούμε. Την αγάπη Του ακυρώνουμε.
Είναι τραγικό το κατάντημα του πεσμένου ανθρώπου. Ας ικετεύουμε, επίμονα: Ξέχασε, Πατέρα μας, την προσβολή, που σου κάναμε αμαρτάνοντας. Παράγραψε την ενοχή μας. Σβήσε, με της αγάπης Σου το σφουγγάρι, το χρέος μας.
Πώς γαληνεύει η καρδιά, πώς ηρεμεί η συνείδηση, όταν βεβαιωθεί ότι αποκαταστάθηκε η επικοινωνία με τον Πατέρα!
«Και άφες ημίν».
Ας προσέξομε και το «ημίν». Δεν λέμε «άφες τα οφειλήματά μου», αλλά «άφες ήμίν», που σημαίνει: Συγχώρησε, Κύριε, τα λάθη, όχι μόνον τα δικά μου, αλλά και των αδελφών μου, των συνανθρώπων μου. Σε παρακαλώ και για λογαριασμό όλων εκείνων, που δεν συναισθάνονται το βάρος της ενοχής των και δεν προσεύχονται για την άφεση των αμαρτιών των.
Ναι, αλλά η μετάνοια δεν είναι προσωπικό γεγονός
και για την άφεση δεν είναι απαραίτητη η μεταμέλεια, που θα καταθέσει ο ίδιος ο ένοχος; Σίγουρα, έτσι είναι. Αλλά ο Κύριος μάς δίδαξε να περιλαμβάνομε στο αίτημα αυτό της προσευχής μας και τους άλλους, γιατί η προσευχή φέρνει τη χάρη του Θεού στην ψυχή και η χάρις τη μετάνοια. Όπως είναι χρέος αγάπης να προσευχόμαστε «υπέρ αναρρώσεως των ασθενούντων». Ή μήπως δεν είναι βαρεία αρρώστια της ψυχής να μην
αισθάνεται την ενοχή της και συνεπώς να μη ζητάει την
απαλλαγή της από αυτήν δια της μετανοίας; Συνεχίζεται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου