Από τον τελευταίο μας Κύκλο (05/04/'15) Β'

Η ΑΡΝΗΣΗ

           Ο ευσεβής και ενθου­σιώδης Πέτρος πέταξε τα δίχτυα από τους πρώτους και ακολούθησε το Χριστό πιστά, όταν Εκείνος τον κάλεσε να γίνει μαθητής Του. Αγάπησε τον Κύριο, και ξεχώρισε μεταξύ των άλλων μαθη­τών. Μάλιστα αξιώθηκε, μαζί με τους γιους του Ζεβεδαίου, να δει τη Μεταμόρφωση του Σωτήρος, την υψίστη αυτή εμπειρία, να δει το άκτιστο φως της θεότητας. Στην ερώτηση του Χριστού: «Εσείς, ποιός λέτε πως είμαι:», προτρέχει να απαντήσει πρώτος: «Εσύ είσαι ο Μεσσίας, ο Υιός του αληθινού Θεού». 

            Στο Μυστικό Δείπνο, δεν δέχεται να του πλύνει τα πόδια ο Διδάσκαλος. «Αν δεν σου τα πλύνω, δεν έχεις μέρος, μαζί μου, στη βασιλεία των Ουρανών. -Τότε, Κύριε, όχι μόνον τα πόδια, αλλά και τα χέρια και το κεφάλι μου να πλύνεις!» Λίγο αργότερα, όταν ο Κύριος αποκαλύπτει ότι θα κλονισθεί η πίστη όλων, ο ορμητικός Πέτρος διαβεβαιώνει ότι, κι αν οι άλλοι σκανδαλισθούν, εκείνος όχι... Στη Γεσθημανή κόβει το αυτί του δούλου, στη δίκη του Ιησού καταφέρνει, γεμάτος θλίψη και αγωνία, να μπει στο σπίτι του αρχιερέα, όπου δικαζόταν ο Χριστός, τον όποιο αρνείται τρεις φορές, για να μετανοήσει κατόπιν υποδειγματικά και να κλάψει πικρά, ενώ ο αναστημένος Κύριος, με την τριπλή ερώτηση «Σίμων Ἰωνᾶ, ἀγαπᾷς με;», τον αποκατέστησε (Ιωάν. κα’,15-17).

Μετά την Πεντηκοστή, αλλοιωμένος από τη θεία Χάρη, εκείνος πού είχε δειλιάσει μπροστά σε μία υπηρέτρια, δε φοβήθηκε να ελέγξει τους σταυρωτές του Κυρίου και να τους καλέσει σε μετάνοια, με απο­τέλεσμα, από το εμπνευσμένο κήρυγμα του, να πιστέψουν τρεις χιλιά­δες άνθρωποι (Πράξ. β’, 14-41). Με παρόμοιο ζήλο, θα συνεχίσει τη λαμπρή πορεία του και την πλούσια διακονία του, μέχρι το μαρτυρικό του θάνατο για την αγάπη του Χριστού. Αυτός ήταν ο Πέτρος: «το στόμα των αποστόλων, ο θερμός απόστολος» κατά τον ι. Χρυσόστομο.

Η άρνηση του Πέτρου σημαίνει πολλά για μας: Πόσες φορές δεν μας κυριεύει και εμάς η παγκάκιστη αμέλεια; Και ενώ ομολογούμε το Θεό με τα λόγια, τον αρνούμαστε με τα έργα, κάνοντας αντίθετα προς εκείνα που διατάζει; Κι αφού μιμούμαστε όλοι τον Πέτρο στην αμαρτία, ας τον μιμηθούμε και στη μετάνοια. «Η μεν προσευχή καταπραΰνει τον Θεό, που είναι οργισμένος, ενώ τα δάκρυα τον ανα­γκάζουν να ελεήσει» (άγιος Ιερώνυμος). 

«Μετά τη βροχή, ο αέρας γί­νεται καθαρός και ξάστερος, και μετά τα δάκρυα, η ψυχή και ο νους γίνονται καθαρά και ξάστερα» (Χρυσόστομος). Ο απόστολος έγινε φω­τεινό παράδειγμα προς μίμηση. .Δεν υπάρχουν αναμάρτητοι άν­θρωποι αλλά μετανοούντες και αμετανόητοι. Με την ειλικρινή μετάνοια, ο άνθρωπος καθαρίζεται από τα αμαρτήματα και λαμβάνει την άκτιστη Χάρη. Δεν υπάρχει αμάρτημα, όσο βαρύ κι αν είναι, που να μπορεί να νικήσει την αγάπη και τη φιλανθρωπία του Θεού. Το μόνο αμάρτημα που δεν συγχωρείται είναι η βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος, δηλαδή η αμετανοησία.