Από τον τελευταίο μας Κύκλο (05/04/'15) Α'

Η ΔΥΣΠΙΣΤΙΑ

       Ο απόστολος Θωμάς ήταν άνθρωπος που σκεπτόταν, ζύγιζε τον κάθε λόγο του,  πίστευε αληθινά τον Κύριο του και Θεό μας, Τον ακολούθησε σ’ όλες τις περιοδείες, σε όλα τα κηρύγ­ματα, σε όλα τα θαύματα, σε όλη τη διαδρομή της δράσης Του. 

                  Ο ι. Χρυσόστομος, πάντως, μπαίνει στη θέση του Θωμά και λέει: «Πώς θα κάνω να πιστέψουν οι άπιστοι αυτά τα όποια ούτε εγώ έχω παρακολουθήσει; Να πω στους Ιουδαίους και στους Έλληνες πως έχω δει τον Κύριό μου να Τον σταυρώνουν, όμως δεν Τον έχω δει να ανασταίνεται, αλλά μόνον άκουσα γι' Αυτόν; Και ποιος δε θα γελάσει με τα λόγια μου; Ποιος δε θα περιφρονήσει το κήρυγμα μου; Άλλο είναι η απαγγελία λόγων και άλλο η εμπειρία των πραγμάτων... Διότι κάθε λόγος γίνεται ισχυρός και βέβαιος, αν δεχθεί την συνηγορία από τα γεγονότα... Και κάθε λόγος που στερείται την από τα έργα μαρτυ­ρία εξαφανίζεται στον αέρα. Και ο ιερός υμνογράφος θα αναφωνήσει: «Ὦ! καλή ἀπιστία τοῦ Θωμᾶ βεβαίαν πίστιν ἐγέννησεν».

      Και στην σημερινή εποχή, υπάρχουν διαφορετικοί χαρακτήρες, άρα διαφορετικοί είναι οι τρόποι αναζήτησης της αλήθειας και οι απα­ντήσεις των ανθρώπων. Ο ένας πιστεύει αμέσως και αυθόρμητα, ο άλ­λος θέλει να μελετήσει, να ερμηνεύσει, για να πεισθεί. Η Εκκλησία μας δεν εμποδίζει την έρευνα, αφού, όπως γνωρίζουμε, ο ίδιος ο Κύ­ριος έδειξε, με το παράδειγμα Του, ότι δέχεται την έρευνα. Εκείνο που, πολλές φορές, ακούγεται να λέγεται ειρωνικά από μερικούς «πίστευε και μη έρευνα», δεν είναι ορθόδοξο και δε γνω­ρίζουμε από ποιόν και πότε ειπώθηκε. Οι περισσότεροι άνθρωποι ισχυρίζονται πως πρέπει να δουν, για να πιστέψουν. Ως ένα βαθμό, έχουν δίκιο. Το παράδειγμα μας το δίνει ένας μαθητής που αγαπούσε πολύ το Δάσκαλο και που ο Δάσκαλος δεν αρνήθηκε να εμφανιστεί μπροστά του και να του προσφέρει τις πληγές Του, για να τις αγγίξει. Πολλοί τίμιοι και ειλικρινείς άνθρωποι, έπειτα από δραματική πάλη μέσα τους, είδαν το φως της αλήθειας και ομο­λόγησαν «ο Κύριος μου και ο Θεός μου». Αρκεί να μην «ψάχνουμε» συ­νεχώς και δεν καταλήγουμε , ούτε να καθόμαστε στον καναπέ μας και να λέμε: «ας έρθει μπροστά μου να Τον δω και να Τον πιστέψω», γιατί τότε βρισκόμαστε  σε πλάνη και πάντα θα περιπλανιό­μαστε και θα απομακρυνόμαστε από την αλήθεια και την ειρήνη.