Από τον τελευταίο Κύκλο μας (05/04/'15) Γ'

Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ

Έξι   μέρες πριν το Πάθος, η πόρνη, μυρώνει με πανάκριβο μύρο τα πόδια του Χριστού. Ο Ιούδας λυπάται,   γιατί  η   Μαρία   χύνει   το πανάκριβο μύρο, αυτός, όμως, δε λυπάται να προδώσει και  να γίνει o ηθικός αυτουργός στο να χυθεί το πανάκριβο και ανεκτίμητο αίμα του Χριστού. Έτσι γίνεται φανερό τι υποκίνησε την προδοσία: Η φιλαρ­γυρία! Το πάθος αυτό τον είχε κυριεύσει, γι' αυτό πούλησε το Θεό ολόκληρο. Έδειξε αδιαφορία, αλλά το πάθος, όταν μένει απολέμητο, αποθηριώνεται, γίνεται τέρας, τρώει τον άνθρωπο. Θα μπορούσε να μιλήσει στον Κύριο γι' αυτό, να ζητήσει βοήθεια από τους συμμαθητές του. Όμως, αυτός απομονώθηκε ψυχικά και δεν μπόρεσε να φανερώσει τι του συνέβαινε, ώστε να εξομολογηθεί και να αποκαλύψει την αδυναμία του. Και όταν το κακό κρύπτεται, γίνεται καρκίνωμα κρυφό, στα βάθη των σπλάχνων μας, με αποτέλεσμα να νεκρώνει κάθε πνευματική ικμάδα και ζωή. Ο Ιούδας αντιμετώπισε, με ραθυμία, τις κακίες της ψυχής του, κι αυτές έγιναν ολέθρια πάθη που τον έπνιξαν.

  Όλα αυτά, βέβαια, τα άσχημα του Ιούδα τα χρησιμοποίησε ο Κύριος για το αγα­θό, υπέμεινε την προδοσία, για να λυτρώσει εμάς. Όπως οι κακοί κά­νουν κακή χρήση των αγαθών έργων του Θεού, έτσι και ο Θεός κάνει καλή χρήση των κακών έργων των κακών ανθρώπων.

  Στο Μυστικό δείπνο, βλέπει το Χριστό να πλένει τα πόδια των μαθητών, να λέει ότι ένας από εσάς θα με παραδώσει, κι ενώ ο Κύριος τα ξέρει αυτά, δεν τον αποκαλύπτει, δεν τον επιπλήττει, του φέρεται ευγενικά. «Προείπε την προδοσία, για να εμποδίσει την παρανομία. Την προείπε, χωρίς ν' αναφέρει το πρό­σωπο του προδότη, αλλά δεν μπόρεσε αυτό ν' αποτρέψει την παρανο­μία του μαθητή. Ποιος είδε τέτοια φιλανθρωπία Κυρίου; (Χρυσόστομος). Έπρεπε να γονατίσει και να ζητήσει συγγνώμη από το Σωτήρα, αλλά αυτός, αντίθετα, με σκληρή φωνή, φανέρωνε τη θρασύτητα της ψυχής του, λέγοντας: «Μήπως είμαι εγώ, Κύριε;» (Ματθ. κστ’, 25). «Πω-πω, αδιαντροπιά γλώσσας, πω-πω σκληρή ψυχή!... Ενώ ήταν λύκος, ως προς τις προθέσεις, απάντησε με τη φωνή των προβάτων» (Χρυσόστο­μος).

Ο Ιούδας θα συναισθανθεί το λάθος του, αλλά δε θα μετα­νοήσει.. Αναγνωρίζει την   αθωότητα του Ιησού, αλλά δε ζητά συγνώμη, άλλο μετάνοια κι άλλο μεταμέ­λεια. Η πραγματική μετάνοια χαρακτηρίζεται από την προσπάθεια για διόρθωση του κακού, ενώ η απλή μεταμέλεια είναι αλλαγή σκέψης, χω­ρίς καμία προσπάθεια διόρθωσης. Ο Ιούδας αναγνώρισε το λάθος του, αλλά δεν έκανε κάτι, για να το διορθώσει. Το ότι αυτοκτόνησε δείχνει ότι ο εγωισμός του, τώρα, λειτούργησε αυτοκαταστροφικά. Προφανώς έβαλε και ο διάβολος το χέρι του  και τον οδήγησε στην απελπισία. («Τό  ἁμαρτάνειν  ἐστίν  ἀνθρώπινον, τό ἀπελπίζεσθαι δαιμονικόν»).

Να εδραιώ­σουμε την πίστη μας –«μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες»- στη βίωση της, να Τον αγαπήσουμε τόσο πολύ («φιλεῖς με;») για να αποφύγουμε την άρνηση και αν, τέλος, κάνουμε λάθη, να μην απελπιστούμε, μα να προστρέξουμε, μετανιωμένοι στην αγάπη και το έλεος Του.