Από τον Κύκλο μας (05/05)

«ΧΑΙΡΕΤΕ» (Ματθ.  κη'   1-10 και  Ιωάν.  κ'   19-21)

Βαθιά θλιμμένες, κυκλωμένες από αναπάντητα ερωτηματικά, οι ευγενικές εκείνες γυναίκες, οι Μυροφό­ρες, προχωρούν «λίαν πρωί» προς το μνημείο.  Αλλά να, σε λίγο η βαθιά θλίψη και οδύνη δίνουν τη θέση τους στην πλούσια, την «ανεκλάλητη» χαρά. Το μήνυμα της Αναστάσεως, που άκουσαν απ’ τον άγγελο πρώτα, αλλά κυρίως ο ίδιος ο Αναστάς έπειτα, που τις συναντά και τους απευθύνει το «Χαίρε­τε», μεταβάλλουν με μιας το θυμικό τους, αλλάζουν ολο­κληρωτικά την ψυχολογία τους, πλημμυρίζουν την καρ­διά τους από βαθιά χαρά.

 Το ίδιο συνέβη και με τους δύο μαθητές, που πορεύονται προς Εμμαούς «σκυθρωποί», μελαγχολικοί, γεμάτοι σκοτεινές σκέψεις απ’ τη διάψευση, όπως νόμι­ζαν, των ελπίδων τους.

«Ἡμεῖς δὲ ἠλπίζομεν...», ένας παρατατικός απελπισίας, αφού η πραγματικότητα της Α­ναστάσεως παρέμεινε ακόμη ξένη γι’ αυτούς, αν και ο Αναστάς είναι Συνοδοιπόρος και Συνομιλητής των! Όταν όμως βεβαιώθηκαν, ότι ήταν ο Κύριος, την ίδια στιγμή - ποιος υπολογίζει κούραση, ποιος θυμάται να φάει, όταν τέτοια χαρά πλημμυρίζει την καρδιά; - επιστρέφουν στα Ιεροσόλυμα, για να μεταδώσουν  το τρισχαρμόσυνο μήνυμα: «ἠγέρθη ὁ Κύριος ὄντως».

 Η σκηνή επαναλαμβάνεται με τους κλεισμένους στο υπερώο της Ιερουσαλήμ μαθητές. Λυπημένοι, τρομαγμένοι δεν τολμούν να ξεμυτίσουν απ’ το κρυσφήγετό τους «διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων». Με­τά την εμφάνιση όμως του Κυρίου, η ειρήνη, η χαρά, το θάρρος αποτελούν τα πνευματικά στοιχεία της ατμόσφαιρας, μέσα στην οποία κινούνται. Και γενικά, όλοι οι μαθητές, στον στενότερο και ευρύτερο κύκλο, μόλις βεβαιώνονται, ότι Εκείνος που Τον είδαν να σταυρώνεται, να πεθαίνει, να ενταφιάζεται είναι μπροστά τους, όχι σαν «φάντασμα», ούτε σαν «μνή­μη» ζωντανή και αγαπημένη, αλλά ο ίδιος, σωματικά, πραγματικά, με «τὸν τύπον τῶν ἥλων» και της λόγχης, τους μιλάει και Του μιλάνε, τους αφήνει υποθήκες, τους καθοδηγεί... τότε, αλλάζει βαθιά και αναλλοίωτα η ψυχολογία τους και η πορεία τους. Φεύγουν ο φόβος, η αγωνία, η λύπη, η δειλία. Μπαίνουν στο κλίμα της αναστάσιμης χαράς.

Ο Κύριος αποδείχθηκε Νι­κητής του θανάτου, της αμαρτίας και του πόνου.

«Ποῦ σου θάνατε τὸ κέντρον; ποῦ σου ᾍδη τὸ νῖκος;» επαναλαμβάνει μαζί με τον Απόστολο σε τόνο θριαμβευτικό ο ι. Χρυσόστομος. Και προσθέτει:

 «Μηδεὶς φοβείσθω θάνατον· ἠλευθέρωσε γὰρ ἡμᾶς τοῦ Σωτῆρος ὁ θάνατος...».

 «Μηδεὶς ὀδυρέσθω πταίσματα· συγγνώμη γὰρ ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε».

Μη μένετε στον πόνο και τη λύπη, όσοι επάνω στον αγώνα δεχθήκατε τραύματα. Ο Νικητής της αμαρτίας με το τίμιο Αίμα Του είναι έτοιμος να επουλώσει τα τραύματα· να ξεπλύνει κάθε ρύπο της καρδιάς μας· να μας κλείσει όλους στη θεϊκή αγκαλιά Του. Ο πιστός - αγωνιστής κατά της αμαρτίας έχει δεδομένη τη νίκη. Πώς να μη χαίρεται πάντοτε;

Η Ανάσταση του Κυρίου βροντοφωνάζει: Τίποτα δεν τελειώνει στο σταυρό. Όπως τον χειμώνα διαδέχεται η άνοιξη και τη μπόρα η λιακάδα και το σκοτάδι της νύχτας το γλυκοχάραμα μιας νέας αυγής, έτσι την τρικυμία της ζωής μας, θα την διαδεχθεί η γαλή­νη και τη βαρυχειμωνιά η γλυκιά άνοιξη. Ο σταυρός θα μεταμορφωθεί σε ανάσταση, η θλίψη σε χαρά, ο πόνος σε ελπίδα, γιατί ο Νικητής του πόνου είναι μαζί μας και μέσα μας.

Είναι η χαρά, την οποία «οὐδεὶς αἴρει ἀφ' ὑμῶν» (Ίωάν. ιστ' 22). Η χαρά πού παραμένει κι όταν η θλίψη μας κυκλώνει και το περιβάλλον μας αποκαρδιώνει και η αμαρτία μας προσβάλλει... Είναι η γεύση της καινούριας,  αναστημένης ζωής των παιδιών της Ανα­στάσεως.