ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΑΣ ΚΥΚΛΟ (21/05/2017)

 «…ἔπειθέ τε Ἰουδαίους καὶ Ἕλληνας.» (Πραξ. ιη’ 4-6 )

Σκοπός του Παύλου ήταν βέβαια το κήρυγμα του Χρι­στού. Γι' αυτό πήγαινε στη συναγωγή διότι ήθελε από τους συμπατριώτες του ν’ αρχίσει το κήρυγμα. Μολονότι  είχε πικρή πείρα από τη συμπεριφορά τους σε άλλες πόλεις, εντούτοις αποτείνεται κι εδώ σ' αυτούς πρώτα. Και άρχισε διαφωτιστικές συνομιλίες μ’ αυτούς, «διελέγετο δὲ ἐν τῇ συναγωγῇ κατὰ πᾶν σάββατον». Συζητούσε και συνομιλούσε για τις προφητείες και για τον Σωτήρα, που περίμεναν, για το Χριστό, που ήρθε να σώσει τους Εβραίους και όλο τον κόσμο. Στην αρχή άκουγαν τον περίεργο αυτό ραβίνο, που ήξερε τόσο καλά την Παλαιά Διαθήκη, αλλά έλεγε και κάτι εντελώς νέα γι' αυτούς πράγματα. Και να μερικοί Εβραίοι, εύρι­σκαν πολύ ενδιαφέροντα και πειστικά τα λόγια του Απο­στόλου. Η πίστη άρχισε να φυτρώνει στην καρδιά τους. Είχε σημάνει γι’ αυτούς η ώρα της Χάριτος. Μαζί μ’ αυ­τούς και μερικοί Έλληνες, που ζητούσαν την αλήθεια, έδωσαν πολύ μεγάλη προσοχή στα λόγια του. Και έτσι ο Παύλος «ἔπειθέ τε Ἰουδαίους καὶ Ἕλληνας».

Αλλά η μεγάλη μάζα των Εβραίων άκουγαν με μεγάλη δυσπιστία το νέο κήρυγμα. Όσο οι ήμερες περνούσαν, τόσο η δυσπιστία μεγάλωνε, και ξέσπασε σε βρισιές και βλαστήμιες εναντίον του Χριστού, φοβερό πράγμα! Στα φλογερά και γεμάτα ζωή κηρύγματα του Παύλου απαντούσαν με υβρεολόγιο. Έτσι συμβαίνει με όλους όσοι δεν θέλουν να πιστέψουν. Επειδή δεν βρίσκουν κανένα σοβαρό επιχείρημα να αντιτάξουν στα χριστιανικά διδάγματα, ξεσπούν σε ανόητες κατηγορίες και χυδαίες βρισιές εναντίον αυτών και των εργατών του Ευαγγελίου.

Τότε ο Παύλος, «ἀντιτασσομένων δὲ αὐτῶν καὶ βλασφημούντων ἐκτιναξάμενος τὰ ἱμάτια εἶπε πρὸς αὐτούς· Τὸ αἷμα ὑμῶν ἐπὶ τὴν κεφαλὴν ὑμῶν· καθαρὸς ἐγώ·». Τίναξε τα ρούχα του, για να δείξει ότι δεν έχει καμιά σχέση με την απιστία και να φανερώσει τη μεγάλη του αποδοκιμασία. Τους είπε με επίσημο και έντονο ύφος: «Εγώ έκανα το καθήκον μου. Εί­μαι καθαρός απέναντι σας και απέναντι του Θεού. Η απι­στία βαρύνει εσάς και μόνον. Το αίμα σας επάνω στα κεφάλια σας. Για την καταστροφή σας, εσείς θα είστε υπεύθυνοι».

Φοβερά πράγματι λόγια. Θέλει βέβαια ο Θεός να σωθούν όλοι οι άνθρωποι. Τους φέρνει περιστάσεις να γνωρίσουν την αλήθεια. Με χίλιους δυο τρόπους προσπαθεί να τους οδηγήσει στον δρόμο της σωτηρίας. Κι όταν ακόμη οι άν­θρωποι, σκοτισμένοι από την αμαρτία, επιμένουν στην α­πιστία, επιμένει κι ο Θεός να τους φωτίσει με τη Χάρη Του, να τους φέρει σε Θεογνωσία, να τους οδηγήσει στην πίστη και στη μετάνοια. Αλλά όταν αυτοί με πείσμα απο­κρούουν τη Χάρη του Θεού, όταν επιμένουν στην απιστία και ξεσπούν σε γογγυσμούς εναντίον του Θεού, τότε πια τους εγκαταλείπει ο Θεός, τους αφήνει η Θεία Αγάπη, για να τους περιλάβει η Θεία Δικαιοσύνη. Και είναι πράγματι φοβερό να πέσει κανείς στην οργή του Θεού. Η ζωή του άνθρωπου θα είναι τότε γεμάτη πίκρες και θλίψεις. Θα είναι δυστυχισμένος μέ­σα στα αγαθά του. Η ζωή  γίνεται κόλαση, πριν πάει στην κόλαση. Διότι όπου δεν υπάρχει ο Θεός, εκεί υπάρχει η κόλαση, όπως ακριβώς, όπου δεν υπάρχει φως, κυριαρχεί το σκοτάδι. Ζει ο άνθρωπος τότε μέσα σε συγκρούσεις και αν­τινομίες. Χάνει την ειρήνη της ψυχής, την ορθοφροσύνη του λογικού του, την ευαισθησία της καρδιάς του, την ησυχία του, τον ύπνο του. Συγκλονίζεται από τις τύψεις της συν­ειδήσεως, κυριαρχείται από το αίσθημα της ενοχής και του φόβου.

Γι’ αυτό ακριβώς χρειάζεται προσοχή, μεγάλη και συνε­χής προσοχή, για να μην ξεκόψουμε από το δρόμο της σω­τηρίας. Τα τρομερά παθήματα των σκληρόκαρδων ανθρώπων, που έχουν ξεπέσει, πρέπει να είναι ζωντανά μαθήματα στους πιστούς όλων των αιώνων. Προσοχή, και πάλι προσοχή, μήπως και εμείς ακούσουμε τα φο­βερά λόγια, «τὸ αἷμα ὑμῶν ἐπὶ τὴν κεφαλὴν ὑμῶν»!  Το αί­μα του Κυρίου πρέπει να μάς γίνει σωτηρία και ζωή.