Από το σημερινό μας Κύκλο (01/12/2019)

O Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης (2α Δεκεμβρίου)

Ο όσιος Γέρων Πορφύριος (Ευάγγελος Μπαϊρακτάρης) γεννήθηκε στις 7/2/1906, στην Εύβοια, στον Άγιο Ιωάννη Καρυστίας. Οι γονείς του, Λεωνίδας και Ελένη, ήταν ευσεβείς και φιλόθεοι άνθρωποι. Ο πατέρας του, ήταν ψάλτης στο χωριό και είχε γνωρίσει προσωπικά τον Άγιο Νεκτάριο. Η οικογένειά του ήταν πολυμελής και οι γονείς, φτωχοί γεωργοί, δυσκολεύονταν να τη συντηρήσουν. Γι’ αυτό ο πατέρας υποχρεώθηκε να φύγει στην Αμερική, όπου δούλεψε στην κατασκευή της διώρυγας του Παναμά.

Ο μικρός Ευάγγελος, 4ο παιδί της οικογένειας, φύλαγε πρόβατα και παρακολούθησε μόνο την πρώτη δημοτικού, όταν αναγκάστηκε λόγω της φτώχειας (επτά χρονών) να πάει στη Χαλκίδα να δουλέψει. Μετά πήγε στον Πειραιά, όπου δούλεψε στο παντοπωλείο ενός συγγενούς.

Στα δώδεκά του έφυγε κρυφά για το Άγιο Όρος, με τον πόθο να μιμηθεί τον Άγιο Ιωάννη τον Καλυβίτη, τον οποίο είχε ιδιαίτερα αγαπήσει. Η χάρις του Θεού τον οδήγησε στην καλύβη του Αγίου Γεωργίου Καυσοκαλυβίων σε δύο Γέροντες, τον Παντελεήμονα (πνευματικός) και τον Ιωαννικίο (αδελφοί κατά σάρκα). Αφοσιώθηκε στους δύο Γέροντες, που ήταν ιδιαίτερα αυστηροί, με μεγάλη αγάπη και απόλυτη υπακοή. Έγινε μοναχός 14 ετών με το όνομα Νικήτας. Σε  δύο χρόνια έγινε μεγαλόσχημος. Λίγο αργότερα ο Θεός του δώρισε το διορατικό χάρισμα.

Στα 19 του χρόνια ο Γέροντας αρρώστησε πολύ σοβαρά, γεγονός που τον ανάγκασε να εγκαταλείψει οριστικά το Άγιον Όρος. Επέστρεψε στην Εύβοια στη Μονή του Αγίου Χαραλάμπους Λευκών. Ένα χρόνο αργότερα, το 1926, σε ηλικία είκοσι ετών, χειροτονήθηκε ιερέας στον Άγιο Χαράλαμπο Κύμης από τον Πορφύριο Γ’ , Αρχιεπίσκοπο Σινά, ο οποίος του έδωσε το όνομα Πορφύριος. Στα είκοσι δύο του έγινε πνευματικός-εξομολόγος και λίγο αργότερα αρχιμανδρίτης. Για ένα διάστημα ήταν εφημέριος στους Τσακαίους της Εύβοιας.

Στην Εύβοια, στην Ιερά Μονή Αγίου Χαραλάμπους, έζησε δώδεκα χρόνια, διακονώντας τους ανθρώπους ως πνευματικός και εξομολόγος, και τρία χρόνια στην Άνω Βάθεια, στην εγκαταλελειμμένη Μονή του Αγίου Νικολάου.

Το 1940 ο Γέροντας Πορφύριος εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου ανέλαβε καθήκοντα εφημερίου και πνευματικού στην Πολυκλινική Αθηνών. Όπως έλεγε, έζησε εκεί τριάντα τρία χρόνια σαν μία μέρα, ασκώντας ακαταπόνητα το πνευματικό έργο και ανακουφίζοντας τον πόνο και την ασθένεια των ανθρώπων.

Από το 1955 είχε εγκατασταθεί στα Καλλίσια, όπου μίσθωσε από την Ιερά Μονή Πεντέλης το εκεί μονύδριο του Αγίου Νικολάου με την αγροτική περιοχή που το περιέβαλλε και  καλλιεργούσε με μεγάλη επιμέλεια ενώ παράλληλα εξασκούσε το πλούσιο πνευματικό του έργο.

Το καλοκαίρι του 1979 εγκαταστάθηκε στο Μήλεσι με το όνειρο να χτίσει μοναστήρι. Εκεί ζούσε στην αρχή σε ένα τροχόσπιτο κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες και μετά σε ένα απέριττο κελλάκι από τσιμεντόλιθους, όπου και υπέμενε αγόγγυστα τις πολλές δοκιμασίες της υγείας του. Το 1984 μεταφέρθηκε σε κτίσμα του υπό ανέγερση μοναστηριού, για την ολοκλήρωση του οποίου ο Γέροντας, παρόλο που ήταν πολύ άρρωστος και τυφλός, εργαζόταν ακατάπαυστα και ακαταπόνητα. Με τη θεμελίωση του Καθολικού της Μονής Μεταμορφώσεως, στις 26/2/1990, αξιώθηκε να δει το όνειρό του να γίνεται πραγματικότητα.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του επιθυμούσε να αποσυρθεί στα Καυσοκαλύβια: «Επιδιώκω και τώρα που εγήρασα να πάω και να πεθάνω εκεί πάνω». Πράγματι, τον Ιούνιο του 1991, μη θέλοντας να κηδευθεί με τιμές, αναχώρησε για το καλύβι του Αγίου Γεωργίου στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους, όπου είχε καρεί μοναχός πριν από περίπου 70 χρόνια και στις 4:31΄ το πρωί της 2ας/12/1991 παρέδωσε το πνεύμα στον Κύριο, που τόσο αγάπησε στη ζωή του.

Τα τελευταία λόγια που ακούστηκαν από το στόμα του ήταν αυτά που τόσο αγαπούσε και πολύ συχνά επαναλάμβανε: «ἵνα ὦσιν ἓν» ( Ιω. ιζ´ 11).