«Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται» (Ματθ. ε’ 6)
«…Αυτός που
πενθεί και πάσχει και οδυνάται με ανεκλάλητους στεναγμούς για την αμαρτία του
και για να μην αποσχιστεί από τον Θεό είναι ο κατά Χριστόν πενθών. Ο Χριστός
νίκησε τον πνευματικό και αιώνιο θάνατο με τον Σταυρό, τον θάνατο και την
Ανάσταση Του και εκμηδένισε την εξουσία του σωματικού πάνω στον άνθρωπο. Πλέον
μετά την ανάσταση του ο πνευματικός θάνατος είναι κατηργημένος για όσους είναι
του Χριστού, ενώ ο σωματικός δυναμικά θύρα για την αθανασία. Ο πιστός
μετέχοντας στο μυστήριο και τα μυστήρια της Εκκλησίας αφθαρτοποιείται, νικά τον
Θάνατο και προγεύεται αιώνια Ζωή.
Σταυρώσιμο ήθος σημαίνει:
μυστικός πόνος, κρυφός καημός, θυσία, αυταπάρνηση, «ἀλλήλων
τὰ βάρη βαστάζετε», στεναγμός ανεκλάλητος, χαρμολύπη, αυτομεμψία,
ταπείνωση, λαθότητα, δια Χριστόν μωρία, του κόσμου αποταγή, μετάνοια αγόγγυστη,
συμμαρτυρία και μαρτύριο Χριστού. Αυτό.
σημαίνει: ταπείνωση, τριβή στις οδούς και τις.
ρύμες με τον πόνο που γεννά η αμαρτία στον.
άνθρωπο δίχως να σε αγγίζει η αμαρτία του. Μύηση στον πόνο, συσταύρωση με την
οδύνη του άλλου προσώπου, συνταύτιση νοερή και.
πραγματική με τον θλιβόμενο, τον πενθούντα, τον υστερούμενο, σκύψιμο πάνω από
τις πληγές. του, γονυκλισία καρδίας και εσώτερης
φωτιστικής, καυστικής οδύνης «ἐν τῷ ταμείῳ ἡμῶν».
Σημαίνει πάλη και δάκρυ και αίμα και να μην ζεις εσύ πλέον, αλλά να ζει μέσα
σου ο Χριστός. Σημαίνει εκούσια στέρηση κάθε ανακούφισης, να ανιχνεύεις τον
πόνο στην χαρά και στην χαρά να μην λησμονείς την θλίψη. Να καίγεσαι και να
αγαπάς, να μην βρίσκεις ησυχία για την ανημποριά και την αδικία του κόσμου. Και
κάτι πιο βαθύ και οδυνηρό και μεγάλο και σπάνιο: να έχεις αυτοεξουθενωθεί και
ταπεινωθεί τόσο ώστε να παραμένεις νεκρός μπροστά σε κάθε προσβολή και
εξουθένωση από τους άλλους και συνάμα να παραμένεις χαρούμενα νηφάλιος όταν
διώκεσαι, μαρτυρείς, συκοφαντείσαι, βάλλεσαι πανταχόθεν από την ασφυκτική και
αλγεινή κακία του κόσμου ή να ασθενείς και τότε ακριβώς να χαίρεσαι , να είσαι
ισχυρός και να πανηγυρίζεις. Γιατί πάνω απ όλα πρέπει να θυμόμαστε ότι ο
Χριστός ταλάνισε τους «γελώντας». Δηλαδή αυτούς που ζουν χωρίς πνευματική
ευθύνη και μέριμνα την ζωούλα τους. Σε αυτούς δεν γεννιέται παρηγοριά και
ειρήνη, αλλά μάλλον ακόρεστη επιθυμία για περισσότερες ηδονές εφήμερες και
τέλος έλλειψη και στέρηση ικανοποίησης και κάθε τί γύρω τους γίνεται φορτίο και
κατάρα.
Μετά το πένθος γεννάται η χαρά,
μετά την μετάνοια η λύτρωση και τον Σταυρό ακολουθεί η ανάσταση. Αυτή είναι η
χαρά για την οποία ο Χριστός είπε ότι «η
λύπη σας θα μεταστραφεί σε χαρά». Αυτή είναι η αναφαίρετη ειρήνη την οποία
ανήγγειλε ο Χριστός στους μαθητές Του. Αυτή είναι η χαρά για την οποία είπε ο
Χριστός ότι πρέπει ο σίτος να πέσει στην γή και να πεθάνει για να φέρει καρπό.
Καρπός είναι η χαρά, θάνατος η νέκρωση κάθε άλλης χαράς, παρηγοριάς και
ελπίδας. Αυτή είναι η Χαρά την οποία υπονοεί το όνομα του Παρακλήτου, ο οποίος
σημαίνει Παρηγορητής και Αυτός θα δώσει την ασφάλεια κάθε γνώσης στις ταπεινές
και μετανοϊκές καρδιές.
Kατά Θεόν πένθος είχε ο αββάς
εκείνος, ο οποίος περιπλανιόταν σε όλη την γη κλαίγοντας και θρηνώντας. Και
όταν τον ρωτούσαν την αιτία της τόσης θλίψης του, απαντούσε: «Έχασα την πατρίδα
μου, είμαι εξόριστος και θρηνώ». Και πατρίδα χαμένη εννοούσε βέβαια την
παραδείσια μακαριότητα του Αδάμ….» Πρωτοπρεσβύτερος
π. Παντελεήμων Κρούσκος, Θεολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου