ΑΠΟ ΤΟ ΧΘΕΣΙΝΟ ΜΑΣ ΚΥΚΛΟ (24/02/2019)

«Πάντων ὑμῶν μνησθείῃ Κύριος ὁ Θεὸς ἐν τῇ Βασιλείᾳ αὐτοῦ»

           

Την ιερή αυτή ώρα, οι πιστοί, κάνομε ένα γενικό προ­σκλητήριο: φίλοι, εχθροί, οι αγαπώντες ή οι «ἐπηρεάζοντες ἡμᾶς», κοντινοί και μακρινοί, ζώντες και τεθνεώτες, όλοι περνούν από τη θύμησή μας και για όλους ικετεύου­με: «Μνήσθητι καὶ ἡμῶν, Σωτήρ, ἐν τῇ βασιλείᾳ Σου». Οι άνθρωποι κάθε μέρα και πιο ξένοι γίνονται ο ένας προς τον άλλον, κι ας γειτονεύουν πολλές φορές- όλο και περισσότερο ερημικό νοιώθουν. το τοπίο γύρω τους, έστω κι αν ζουν σε πολυάνθρωπες πόλεις. Μέσα σ' αυτή την. ερήμωση, την απομόνωση από αισθήματα αδελφικά, ανθρωπινά, γνήσια, πόση σιγουριά δίνει η βεβαιότητα, ότι μας σκέπτεται, μας συντροφεύει, δεν μας ξεχνάει ο Θεός, η Αγάπη. Και καθώς τα «Άγια» περνούν και τα χείλη σιγοψιθυρίζουν «μνήσθητι  μου Κύριε...», η καρδιά ζεσταί­νεται, αισθάνεται την πλεονεκτική της θέση, ευγνωμονεί τον Σωτήρα και Του υπόσχεται παντοτινή αφοσίωση.

 

Ακολουθούν ευχές για τα Τίμια Δώρα, να τα δεχτεί ο Κύριος στο ουράνιο θυσιαστήριο. Επαναλαμβάνονται οι δεήσεις για τον ιερό ναό. και όλους όσοι με ευλάβεια εισέρχονται σ' αυτόν. Ακόμα, ικετεύουμε τον Θεό να γλι­τώσουμε από την δίκαιη οργή Του, την οποία προκαλεί κυρίως η ανθρώπινη υπερηφάνεια και έπαρση. Και να γίνει, ο Κύριος, βοηθός σε κάθε κίνδυνο και θλίψη  και αντιλήπτωρ σ' όλες μας τις ανάγκες.

Οι διάφορες «ανάγκες» συχνά γίνονται δεσμά, που μας σύρουν στην πιο στυγνή αιχμαλωσία. Ενώ αντίθετα, όσο λιγότερες ανάγκες έχομε, τόσο περισσότερο ελεύθε­ροι νοιώθουμε. Γι αυτό, η δέηση εδώ έχει και αυτή την έννοια: να μας δώσει τη δύναμη ο Θεός να απαλλαγούμε από τη δουλεία των διαφόρων αναγκών που μόνοι μας δημιουργούμε!

………………..

«Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους, ἵνα ἐν ὁμονοία ὁμολογήσωμεν».

Το παράγγελμα δεν είναι κενός λόγος. Δεμένο με την ομολογία της πίστεως, μας υπενθυμίζει ότι η γνήσια πίστη στο Σωτήρα Χριστό συνοδεύεται με την αγάπη προς τον πλησίον. Η βίωση της «καινῆς ἐντολῆς» είναι απα­ραίτητη προϋπόθεση, όχι μόνο για τη συμμετοχή μας στο Μυστικό Δείπνο, αλλά και για την ομολογία της πί­στεως μας. Χριστιανοί διχασμένοι, φίλαυτοι, σκληροί, μνη­σίκακοι πώς μπορεί να πιστεύουν αληθινά στο Θεό της αγάπης; Η πίστη που δεν αντέχει στη θυσία του «εγώ» είναι συμβατική, είναι «νεκρά».

Το «ὁμοούσιον καὶ ἀχώριστον» της Αγ. Τριάδος, το εκπροσωπούν μόνον οι ενωμένοι σε ένα Σώμα πιστοί. Α­γάπη και πίστη, στη γνήσια μορφή τους, είναι αναπόσπα­στα συνδεδεμένα. Η πρώτη συνάπτει τον άνθρωπο με τον άνθρωπο- η δεύτερη συνάπτει τον άνθρωπο με τον Θεό.

«Τὰς θύρας, τὰς θύρας!»

Στην αρχαία Εκκλησία η σύσταση είχε την έννοια να φυλάσσονται οι θύρες του ναού, μήπως κάποιος ειδω­λολάτρης ή αιρετικός μπει μέσα. Για τους σημερινούς πι­στούς έχει μεταφορική έννοια. Συνιστάται το κλείσιμο των «θυρίδων», όπως αποκαλούν τις αισθήσεις οι ιεροί πατέ­ρες και την απαγόρευση, στην είσοδο στο νου, λογισμών που θα ταράξουν την ειρήνη και την αγάπη, ώστε η ψυχή απερίσπαστη να οδηγείται «πρὸς τὴν τῶν νοητῶν ἐποψίαν». Ο αγ. Μάξιμος ο Ομολογητής, προσθέτει, ότι η παραγ­γελία δηλώνει τον αποκλεισμό της ψυχής από τον κόσμο των γήινων και των ματαίων.

«Ἐν σοφίᾳ πρόσχωμεν».

Αφού αποκλείσουμε την είσοδο σε κάθε άλλη σκέψη, να συγκεντρώσουμε την προσοχή μας στην ομολογία πί­στεως, που ακολουθεί. Ας πορευόμαστε, λοιπόν «εἰς οἶκον Κυρίου» με ολοπρόθυμη τη διάθεση και τη βεβαιότητα ότι η πορεία αυτή μας οδηγεί σε πηγές πλουτισμού, αγια­σμού, δυνάμεως και ζωής.