ΑΠΟ ΤΟ ΧΘΕΣΙΝΟ ΜΑΣ ΚΥΚΛΟ (10/02/2019)

«Μὴ ἐγκαταλείποντες τὴν ἐπισυναγωγὴν ἑαυτῶν» (Εβρ. ι’ 25)

            «Εἴπωμεν πάντες ἐξ ὅλης ψυχῆς καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας ...». Εισαγωγικά, προτρέπονται οι πιστοί, να παρακολουθούν τις δεήσεις, όχι τυπικά και αφηρημέ­να, αλλά με όλη τους την ψυχή και τη διάνοια. Καμιά προσευχή δεν γίνεται δεκτή από το Θεό, αν δεν ανα­πέμπεται εξ όλης ψυχής, διανοίας και καρδίας.

«Κύριε παντοκράτορ, ὁ Θεὸς τῶν πατέρων ἡμῶν ...» Απευθυνόμεθα στον Θεό τον παντοκράτορα, τον α­πόλυτο εξουσιαστή του σύμπαντος. Αυτός είναι και «ὁ Θεὸς τῶν πατέρων ἡμῶν», δηλαδή όσων έ­ζησαν με πίστη και αφοσίωση σ' Αυτόν και με τους προσω­πικούς τους αγώνες έφθασε σε μάς ανόθευτη η αλήθεια του Σωτήρα. «Ὁ Θεὸς τῶν πατέρων ἡμῶν», είναι και ο προσωπικός μας Θεός. Και όπως εκεί­νοι με εμπιστοσύνη κατέφευγαν σ΄ Αυτόν και έπαιρναν δύναμη και Χάρη, έτσι κι εμείς ικετεύουμε να εισακου­σθούμε και να αξιωθούμε του ελέους Του.

«Ἐλέησον ἡμᾶς, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου...».Συνεχώς και θερμώς εκζητούμε το έλεος Του. Είναι είδος πρώτης ανάγκης για όλους μας. Γι αυτό και κατά τη διάρκεια της θείας Λειτουργίας, όπως και σ' όλες τις ιδιωτικές προσευχές μας, επανειλημμένως διατυπώνουμε το αίτημα για Θείον Έλεος. Εδώ μάλιστα το ζητάμε κομμέ­νο στα μέτρα μας· το θέλουμε «μέγα», γιατί μεγάλη είναι και η αδυναμία μας.……

«Ποίησον ἡμᾶς ἀξίους γενέσθαι». Να γίνουμε άξιοι! Οι «ά­ξιοι» και οι «αξίες» με τα ανθρώπινα κριτήρια, διαφέρουν πάρα πολύ από κείνους που χαρακτηρίζονται άξιοι με τα κριτήρια του Θεού. Λάμψεις εγκόσμιες, «φώτα» που θαμπώνουν τα υλικά μας μάτια, στόχοι προσωπικής προβολής και υλικών κα­τακτήσεων, τίτλοι εντυπωσιακοί, συνοδοιπορία στη σκέψη και στην πράξη με τους πολλούς, κραυγαλέα και δημαγω­γική παρουσία στο κοινωνικό σύνολο, προσποιητή αγάπη και ενδιαφέρον για το συνάνθρωπο, αυτά και τα παρόμοια συνθέτουν τις ανθρώπινες «αξίες» και τους «άξιους» της ημέρας. Ενώ οι «άξιοι» μπροστά στο Θεό, είναι άλλοι. Είναι εκείνοι, που αξιώνονται της υψίστης τιμής να Τον δέχονται μέσα τους. Αυτοί που άφοβα - γιατί φοβούνται μόνον τον Θεό - προχωρούν στο δρόμο της θυσίας, συμπορεύ­ονται μαζί Του, με μια χαμογελαστή αυταπάρνηση, που έρχεται από τον κόσμο της αιώνιας αλήθειας. Αυτοί, που με τη στήριξη του Αγ. Πνεύματος, μεταποιούν την ελευθερία σε αγιότη­τα.

«Ἀκαταγνώστως καὶ ἀπροσκόπτως...» συνεχίζει η ευχή. Για μια πορεία προς τη «θέωση», προς την ένωση μας με τον Κύριο, δεν μας εμποδίζουν τόσο οι μεγάλες πέ­τρες, που συναντάμε στο διάβα μας, όσο τα μικρά χαλίκια και η ψιλή άμμος, που έχουν τρυπώσει μέσα στα παπού­τσια μας. Κι είναι αυτά: πάθη και αδυναμίες, δυσδιάκριτες ίσως για τους άλλους, τόσο ανασταλτικές όμως στην προ­σπάθεια της ηθικής μας τελειώσεως- δεσμοί της καρδιάς - όχι με παλαμάρια, αλλά με μεταξένιες, ίσως, κλωστές -που μάς κρατούν όμως δεμένους στην ζωή των αισθήσε­ων. Σκεπτικισμοί, αμφιβολίες, ολιγοπιστίες, αστάθειες... που προέρχονται, από μια θέληση άτονη, μια λογική «άλογη».

«Οἱ τὰ Χερουβεὶμ μυστικῶς εἰκονίζοντες...» Με τον Χερουβικό ύμνο η Εκκλησία μάς καλεί να προετοιμαστούμε για την υποδοχή του Βασιλέως της δό­ξης. Μάς καλεί να συμπορευτούμε στο δρόμο της θυσίας, να συμπαρασταθούμε στο Σταυρό, μαζί με την Παναγία και τον αγαπημένο Του μαθητή Οι πιστοί, που εικονίζουμε και εκπροσωπούμε μυστικώς τα Χερουβείμ και ψάλλομε μαζί τους τον Τρισάγιο ύμνο, καλούμεθα να απομακρύνομε από τον νου και την καρδιά μας, κάθε τι βιοτικό και γήινο, κάθε αγωνιώδη μέ­ριμνα, που δεν ταιριάζει με τις μεγάλες και ιερές στιγμές, που ζούμε. Αφού σε λίγο, θα υποδεχθούμε τον Βασιλέα όλης της κτίσεως, ορατής και αοράτου, που κυκλώνεται από πλήθος ουρανίων δυνάμεων.