Κύκλος Κυριακής Θωμά (08/05/2016)

«Ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή» (Ιωαν ια΄ 25)             .

Υπάρχει, αλλά δεν είναι θάνατος. Είναι ύπνος. Είναι βεβαίωση και διακήρυξη, που την κάνει το στόμα του Θεού, που δεν ψεύδεται ποτέ. Και την κατηγορηματική αυτή διαβεβαίωση την επανειλημμένα. Στη Μάρθα, την αδελφή του Λαζάρου. «Ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή. ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ, κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται· καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἰῶνα. » (Ιω. ια'25-26). Και όταν διακηρύττει το: «κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται», κατά τόν άγιον Κύριλλον: «Οὐκ ἀνεῖλεν ἐν τῷ νῦν αἰώνι τὸν θάνατον, …καιρῷ τῷ πρέποντι τετήρηκε τὴν τῆς ἀναστάσεως χάριν». Συνεπώς, ο πιστεύων εις τον Χριστό, «δεν είναι άμοιρος και άγευστος του θανάτου της σάρκας», όχι όμως και της ψυχής. Πόσον, αλήθεια παρήγορος και ενισχυτική είναι η διαβεβαίωση αυτή του Κυρίου, «κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται». Και όταν το σώμα μας νεκρωθεί, διαλυθεί, και αποσυντεθεί, όμως αποτελεί πραγματικότητα ότι το σώμα μας αυτό θα ζήσει και πάλι και θ' αναστηθεί ένδοξο και άφθαρτο σώμα. Διότι, ας μη το λησμονούμε ποτέ, η ζωή στην οποία εισέρχεται ο πιστός διά της κοινωνίας του με τον Χριστό και ιδιαίτερα με τη συμμετοχή του στο Ποτήρι της Ζωής, δεν είναι άλλη και διαφορετική από εκείνη που θ' απολαύσει μετά το θάνατο του και την ανάσταση του. Είναι μία και η αυτή. Ο θάνατος δεν είναι το τέλος της μιας, ούτε η ανάσταση η αρχή της άλλης. Αλλά διά μέσου της παρούσας ζωής και του θανάτου και της αναστάσεως, ρέει μία ατελεύτητη και άφθαρτη ζωή. Και όπως το φώς του ηλίου, δε σβήνει με τη δύση του, για ν' ανάψει το επόμενο πρωί, άλλα είναι συνεχές και ακατάπαυστα και αδιάκοπα εκπέμπεται από τον ηλιακό δίσκο, έτσι και η ζωή του ανθρώπου που συνδέθηκε με τον Χριστό, δεν πρόκειται ποτέ να δοκιμάσει τον πνευματικό θάνατο και την ανυπαρξία. Αυτήν ακριβώς την αλήθεια διεκήρυξε ο Κύριος, όταν μιλούσε  προς τους Γραμματείς και Φαρισαίους: «ἐάν τις τὸν λόγον τὸν ἐμὸν τηρήσῃ, θάνατον οὐ μὴ θεωρήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα.» (Ιωαν. η' 51). Δεν πρόκειται να λάβει προσωπική πείρα αυτού του θανάτου, του αιωνίου. Της καταδίκης «τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ», που είναι ο πραγματικός θάνατος. Ο άλλος, ο σωματικός, είναι απλή μετάθεση.

Την αλήθεια αυτή ο Κύριος την επαληθεύει με τις τρεις νεκραναστάσεις που πραγματοποιεί: α) Με την ανάσταση της θυγατρός του Ιαείρου. «Μόνον πίστευε καί σωθήσεται». Τον θάνατο ονόμασε ύπνο μιλώντας στους κλαίοντες. Και τούτο γιατί «ἔμελλε τήν τεθνηκυίαν ἀναστῆσαι ὣσπερ ἐξ ὕπνου». β) «Νεανίσκε, σοί λέγω ἐγέρθητι», όπως και το «ἡ παῖς, ἐγείρου» και το «Λάζαρε δεῦρο ἔξω». Όλες αυτές οι μορφές της προσταγής του Κυρίου, εκφράζουν και αποκαλύπτουν, ότι ο θάνατος είναι ύπνος και ότι ο Χριστός είναι ο εξουσιαστής της ζωής και του θανάτου, γ) Το ότι ο σωματικός θάνατος είναι ένας ύπνος, αυτό φαίνεται από την προσταγή του Κυρίου. «Λάζαρε δεῦρο ἔξω», «οὐκ εἶπεν ἀνάστηθι», σημειώνει ο ι. Χρυσόστομος, «ὡς ζῶντι διαλεγόμενος τῷ τετελευτηκότι προσφωνεῖ».

Τη μεγάλη αυτή αλήθεια, κατοχυρώ­νει με τη δική του Ανάσταση. «Μη φοβάσαι», φωνάζει και αποκαλύπτει μέσω του Ευαγγελιστή Ιωάννη: «ἐγώ εἰμι ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος καὶ ὁ ζῶν» (Αποκ. α’ 17-18). Εκείνος, δηλαδή, που ζει πάντοτε και είναι η πηγή της ζωής. Γεμάτος από ενθουσιασμό και καύχηση ο Παύλος αναφωνεί: «Νυνὶ δὲ Χριστὸς ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο.» (Α' Κορ. ιε' 20).