Ο όσιος Γεώργιος Καρσλίδης γεννήθηκε το 1901 μ.Χ. στην Αργυρούπολη (Gümüşhane) του Πόντου
(έδρα της Ι. Μητρόπολης Χαλδίας). Το βαφτιστικό του όνομα ήταν Αθανάσιος.
Έμεινε από μικρός ορφανός και
μάλιστα οι γονείς του πέθαναν την ίδια ημέρα. Όμως, αμέσως φανερώθηκαν τα
σημεία της κλήσης και της χάριτος. Γαλουχημένος από την ευσεβέστατη γιαγιά του
με την παραδειγματική ποντιακή ευσέβεια, μόλις στάθηκε στα πόδια του και άρχισε
να μιλάει, έδειξε ότι διέφερε από τα άλλα παιδιά και ότι ήταν αφοσιωμένος στον
Θεό. Παιδί ακόμα, προσεύχονταν συνεχώς, έκανε νηστείες και επτά χρονών πήγε και
προσκύνησε την Παναγιά του Σουμελά. Δόκιμος μοναχός έγινε σε ηλικία μόλις εννέα
ετών. Η κουρά του σε μοναχό έγινε το 1919, σε ηλικία 18 ετών και χειροτονήθηκε
Διάκονος.
Τις τραγικές
ημέρες του διωγμού της Εκκλησίας από τους κομμουνιστές στην Γεωργία, ο νεαρός
Ιεροδιάκονος συνελήφθη ως «εχθρός του λαού», υπέστη φυλακίσεις, ταπεινώσεις,
ευτελισμούς, δημόσιες διαπομπεύσεις και ανήκουστους βασανισμούς. Καταδικάσθηκε
μάλιστα σε θάνατο και τουφεκίστηκε, αλλά διεσώθη θαυματουργικά!
Το 1925
χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος και Πνευματικός, ενώ το 1929 ήρθε, μετά από πολλές
περιπέτειες στη Σίψα (στο συνοικισμό των Ταξιαρχών Δράμας) της Ελλάδας, όπου
έζησε τα τελευταία τριάντα, από τα πενήντα οκτώ χρόνια της ζωής του.
Καταδικάσθηκε
και πάλι σε θάνατο το 1941 από τους Βουλγάρους κατακτητές και σώθηκε και πάλι θαυματουργικά,
για να συνεχίσει την οσιακή του ζωή μέχρι την ημέρα της κοίμησης του, στις 4
Νοεμβρίου 1959.
Πάντα λιτός,
απλός, νηστευτής, άγρυπνος, φιλάσθενος και δεόμενος. Λιγομίλητος, προσεκτικός,
αυστηρός και σοβαρός. Κατά την αγία προσκομιδή μνημόνευε χιλιάδες ονόματα
ζώντων και κεκοιμημένων. Μάλιστα σημείωνε ορισμένα και στο τέλος της θείας
Λειτουργίας καλούσε ιδιαιτέρως τους συγγενείς και τους έλεγε τα προβλήματα των
ζώντων ή των κοιμηθέντων και πως τέλειωσαν τον βίο τους. Καθαροί και αθώοι
άνθρωποι τον έβλεπαν ως λειτουργό να μην πατά στην γη.
Συλλειτουργούσε
με αγίους. «Σπάνια λειτουργώ μόνος μου», έλεγε ο Γέροντας. Είχε ιδιαίτερη
ευλάβεια στην Παναγία, στον Τίμιο Πρόδρομο και τον άγιο Γεώργιο. Πολλούς
ασθενείς κι αναγκεμένους ανθρώπους τους έστελνε σε διάφορους αγίους και με την
ευχή του γίνονταν καλά. Από ταπείνωση δεν ήθελε να τιμάται «η αναξιότητά του»,
αλλά να δοξάζεται ο Θεός από τους αγίους του. Τους αγίους τους ονόμαζε
μουσαφίρηδες, ενώ είχε την χάρη να βλέπει την ψυχική κατάσταση των
εκκλησιαζομένων.
Το λειτούργημα
του Πνευματικού το είχε λάβει πολύ σοβαρά. Δεν ήθελε οπαδούς να τον κολακεύουν.
Είχε πάντα μια διακριτική αυστηρότητα. Αποσκοπούσε συστηματικά στην ταπείνωση
του εξομολογουμένου, στην αληθινή συντριβή και μετάνοια προς σωτηρία ψυχών
αθανάτων.
Η αγιοκατάταξη
του Οσίου Γεωργίου, έγινε το 2008
μ.Χ. υπό του Παναγιωτάτου και Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου στην
Δράμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου