Από τον Κύκλο μας (01/11/'15)

«Η ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ - ΟΙ ΠΑΡΑΛΕΙΨΕΙΣ ΜΑΣ»  (Ιακ. δ΄13-17 ).

             Άρνηση του Θεού. Η αυτοπεποίθηση απο­κλείει το Θεό από την καθημερινή ζωή του ανθρώπου. Αποδίδει τα πάντα στην ευφυΐα, στην επιδεξιότητα, στη δραστηριότητά του. Ο άνθρω­πος με αυτοπεποίθηση δε σκέπτεται ποτέ πως είναι αδύναμος και έχει άμεση ανάγκη το Θεό. Ούτε φυσικά ότι εξαρτάται από το Θεό. Κι αυτό ιδιαίτερα σήμερα, στην εποχή του επι­στημονισμού και των τεχνικών κατακτήσεων, που ο άνθρωπος θεοποίησε τον εαυτό του. Και αρνήθηκε και αρνείται το Θεό. Παρουσιάζεται και σήμερα ο ίδιος, όπως στην εποχή του θείου Ιακώβου: «Καυχᾶσθε ἐν ταῖς ἀλαζονείαις ὑμῶν». Και όπως τότε η αλαζονεία εκφραζόταν με το «πορευσόμεθα … καὶ ποιήσομεν …καὶ ἐμπορευσόμεθα καὶ κερδήσομεν», χωρίς φυσικά Θεό, το ίδιο και σήμερα. Ίσως και με μεγαλύτερη θρασύτητα.

            Είναι αφροσύνη. Και τούτο γιατί ο άνθρω­πος αιχμάλωτος της αυτοπεποίθησής του, δε σκέπτεται πως είναι αδύναμος. «Κάλαμος ὑπὸ ἀνέμου σαλευόμενος» (Ματθ. ια' 7). Ποιά πρώτη και ποιά δεύτερη αδυναμία ν' αναφέρει κανείς. Κι όμως παρουσιάζεται με την εγκληματική θρασύτητα του δυνάστη. Όπου τίποτε δεν υπάρχει ανυπέρβλητο. Είναι, λοιπόν, ή δεν είναι κατά την έκφραση του θείου Ιακώβου εγκληματική πονηρία μία τέτοια καύχηση;

………………………………

 Εάν μπορείς να παρηγορήσεις κάποιο πονεμένο και δεν το κά­νεις, αμαρτάνεις. Εάν έχεις δύναμη λόγου ή ταλέντο συγγραφικό, για ν' αντιδράσεις στο κακό και δεν το κάνεις, δεν αμαρτάνεις απλώς, εγκληματείς. Εάν μπορείς να πεις δύο λόγια διαφωτιστικά στο νέο που κλυδωνίζεται και παρασύρεται από τους ινστρούχτορες του ψεύδους και της απάτης και δεν το κάνεις, αμαρτάνεις. Κάτι περισσότερο, συμμαχείς και συνεργείς με την αδιαφορία σου και τη σιωπή σου στην εξάπλωση και τη διάδοση του κακού. Εάν μπορείς, λόγω της  θέσης που κατέχεις ή της επιρροής που διαθέτεις να κάνεις το καλό, να προλάβεις μία αδικία εις βάρος ενός πτωχού ή αδύ­νατου, και δεν το κάνεις, αμαρτάνεις. Εάν μπορείς να διαλύσεις μία συκοφαντία ή διαβολή εις βάρος ενός ανθρώπου και δεν το κάνεις, εγκληματείς. Εάν μπορείς να διαφωτίσεις, λόγω του αξιώματος ή της θέσεως σου, λόγω οικογενειακού ή φιλικού σου δεσμού, κάποιο αρμόδιο πρόσωπο σε θέματα ψυχαγωγίας ή μαζικής ενημερώσεως του κοινού και δεν το κάνεις, «συνερ­γεῖς τοῖς κάμνουσιν». Τέλος αν μπορείς να προλάβεις ένα κακό, θυσιάζοντας, αν χρειασθεί, και τον εαυτό σου, αμαρτάνεις, αν δεν το κάνεις.

Και είναι τρομερή η ευθύνη μας, όταν μπο­ρούμε να κάνουμε το καλό και δεν το κάνουμε. Είναι κατηγορηματικός ο Κύριος στο σημείο αυτό. Το να αγνοεί κανείς το καλό και να μην το κάνει, έχει πολ­λά ελαφρυντικά. Το να γνωρίζει, όμως, και να το αποφεύγει, δημιουργεί στον εαυτό του τεράστια ευθύνη και ενοχή. Είναι χαρακτηριστική εν προκειμένω η φράση του Κυρίου: «ὁ γνοὺς … καὶ μὴ ἑτοιμάσας μηδὲ ποιήσας … δαρήσεται πολλάς».