Από το χθεσινό μας Κύκλο (08/03/2015)

«Πόθεν πόλεμοι καὶ πόθεν μάχαι ἐν ὑμῖν;» (Ιακ. δ’ 1) 

«Ἐκ τῶν ἡδονῶν ὑμῶν». Οι ηδονές και οι επιθυμίες αν δεν ταυτίζονται απολύτως, έχουν κοινή τη ρίζα. Η ηδονή έχει ως υπόβαθρο πάντοτε την επιθυμία. Αρχή της ηδονής η επιθυμία, που εκδηλώνεται ως φιλαρχία, ως επιβουλή, ως εξουσία επί των άλλων, ως εκδίκηση και ταπείνωση του αντιπάλου. Και τέ­λος ως αρπαγή ή καλύτερα ως αισχροκέρδεια και πλεονεξία και αθέμιτος πλουτισμός. Όλες οι δια­μάχες, οι έριδες, οι εξοντωτικοί πόλεμοι, δεν ξεκι­νούν από την επιθυμία; Κατά τον Χρυσόστομο «τό έμόν καί τό σόν», είναι η μοναδική αίτια της ανθρώπινης κακοδαιμονίας. Όπου όμως υπάρχει ο φόβος του Θεού και η προσφορά της αγάπης της αληθινής, της θυσιαζόμενης αγάπης, εκεί ποτέ δεν γονιμοποιούνται τα μικρόβια των διαιρέσεων και των πολέμων. Μόνο τα ατίθασα και φαύλα πάθη των ανθρώπων μετέβαλαν και μεταβάλλουν και θα μεταβάλλουν ολόκληρη τη γη σ' ένα απέραντο πεδίο μαχών και ερειπίων.

 «Τῶν στρατευομένων ἐν τοῖς μέλεσιν ὑμῶν». Αξιοπρόσεκτη η  λέξη «στρατευομένων ». Τα διάφορα πάθη και τις αδυναμίες μας ο Ιάκωβος τα βλέπει σαν στρατιώτες συντεταγμένους και υπό την καθοδήγηση του παλαιού ανθρώπου και του διαβόλου εξορμούν από το εσωτερικό μας για να συγκρουσθούν με τις αδυναμίες και τα πάθη των άλλων συνανθρώπων μας. Η μάχη είναι κραταιά και ανυποχώρητη.

 «Ἐπιθυμεῖτε» Εδώ πρόκειται για όλες εκείνες τις άλλες επιθυμίες που δυστυχώς αποτελούν την καθημερινή επιδίωξη των ανθρώπων και το σκοπό της ζωής μας. Πρόκειται για τον αχαλίνωτο και αδηφάγο πλουτι­σμό. Πρόκειται ακόμη για τη φιλαρχία, την επιθυμία της εξουσίας, της υπεροχής επί των άλλων, της εκδικήσεως και ταπεινώσεως όλων των αντιζήλων μας. Πρόκειται για τη βουλιμία και την ακόρεστη πλεονεξία. Πρόκειται για τις τόσες αθέμιτες ηδονές και απολαύσεις, που μαζί με την επιθυμία του πλουτισμού και της εκδικήσεως αποτελούν τις βασικότερες αιτίες και αφορμές του διχασμού και της διαιρέσεως ατόμων, λαών, εθνών. Όλες οι συ­γκρούσεις και οι πόλεμοι και οι εχθρότητες και τα μίση θα αποφεύγονταν, εάν οι άνθρωποι δεν καταλαμβάνονταν από την άκρατη και άπληστη επιθυμία ν' αποκτήσουν περισσότερα εις βάρος των άλλων και με μέσα πολλές φορές αθέμιτα.

«Μάχεσθε καὶ πολεμεῖτε». Έκθαμβος ο άνθρωπος από τις κατακτήσεις του, πίστεψε ότι δεν χρειάζεται το Θεό. Και ούτε ζητεί με την προσευχή, ούτε θέλει να έχει σχέσεις με το Θεό:

«Θεέ, τραβήξου από μπροστά μας, σκιάχτρο του νου και της ψυχής.

Για σε τα χείλη τα δικά μας δεν έχουν λόγια προσευχής.

 Θεέ, τραβήξου, τα φτερά μας γεμάτα δύναμη τρανή,

φθάνουν να βρούμε τη χαρά μας και της αλήθειας τη φωνή» (Γ. Βερίτης).

Αυτό δυστυχώς είναι το σύνθημα των ανθρώπων της εποχής μας. Και δεύτερο, η προσβολή, η ωμή βία και το έγκλημα κατά των συνανθρώπων μας.

Πόσο, λοιπόν δίκαιο είχε ό Ιάκωβος, όταν σημείωνε το «φονεύετε καὶ ζηλοῦτε». Η ζήλεια καλλιεργεί και εκτρέφει το μίσος, σπρώχνει και οδηγεί στο φόνο άμεσο ή έμμεσο. Αλλά και όποτε κα­ταφεύγουμε στο Θεό με προσευχή, δε ζητούμε τα «προς σωτηρίαν αιτήματα», αλλά ότι ικανοποιεί τις ενστικτώδεις επιθυμίες μας. Με αποτέλεσμα την άρνηση του Θεού να ικανοποιήσει τα αιτήματα των αμαρτωλών επιθυμιών μας.