Από τον τελευταίο μας Κύκλο (11/05/2014)

            ΜΕΛΙΖΕΤΑΙ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΔΙΑΙΡΕΙΤΑΙ     (Ιακ,β', 10-13)

  Ο Ευαγγελικός νόμος είναι ενιαίος. Όλα τα θεία παραγγέλματα, αποτελούν ένα ενιαίο σύνολο. Κάθε αφαίρεση ή αποκοπή μέλους από το σώμα, δημιουργεί αναπηρία. Κατά τον ίδιο τρόπο η παράβαση μιας διατάξεως δημιουργεί προϋποθέσεις για παράβαση κι άλλων διατάξεων. Έπειτα, στο σώμα του ανθρώπου υπάρχει έντονη αλληλεξάρτηση του ενός μέλους από το άλλο. Μα και στον Ευαγγελικό νόμο η ίδια αλληλεξάρτηση παρατηρείται. Ας μη ξεχνάμε ακόμα πως τα επί μέρους παραγγέλματα του Ευαγγελικού νόμου δεν είναι αυτοτελή νομοθετήματα ή νομοθετήματα ανθρώπων. Εδώ είναι παραγγέλματα ενός και του αυτού Νομοθέτη, του άπειρου Θεού. Συνεπώς η αθέτηση κι ενός, αποτελεί προσβολή κατά του Θείου Νομοθέτη. Επί πλέον δημιουργούν μία ατμόσφαιρα και μία πρόθεση ή και διάθεση, ευκαιρίας δοθείσης, ή και αδυναμίας, να σημειωθεί παράβαση και άλλης διατάξεως.

Ο θείος Ιάκωβος θέλει να τονίσει και να υπογραμμίσει τη βαρύτατη ενοχή του αμαρτήματος της προσωποληψίας και να χτυπήσει τη ρίζα του κακού. Η προσωποληψία αποτελεί βαρύτατο αμάρτημα γιατί καταργεί και καταλύει την εντολή της αγάπης, που αποτελεί την αρχή και το τέλος του Ευαγγελικού νόμου. «Πλήρωμα οὖν νόμου ἡ ἀγάπη»,«ὁ γὰρ ἀγαπῶν τὸν νόμον πεπλήρωκε», «τὸ γὰρ οὐ μοιχεύσεις, οὐ φονεύσεις, οὐ κλέψεις, οὐκ ἐπιθυμήσεις, καὶ εἴ τις ἑτέρα ἐντολή, ἐν τούτῳ τῷ λόγῳ ἀνακεφαλαιοῦται, ἐν τῷ ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν.» (Ρωμ. ιγ', 8-10). Γι' αυτό και «ἡ γὰρ κρίσις ἀνέλεος» (Ίακ. β', 13).

Ο Ευαγγελικός νόμος είναι ο μοναδικός νόμος της ελευθερίας. Ο Ευαγγελικός νόμος δεν έχει ανάγκη συμπληρώσεως ή τροποποιήσεως. Δεν παρουσιάζει τις ατέλειες, τις σκοπιμότητες, τις συνειδητές ή ασυνείδητες αδικίες. Καλύπτει όλες τις εκδηλώσεις και εκφάνσεις της ζωής του ανθρώπινου γένους μέχρι συντέλειας των αιώνων. Κάτι περισσότερο. Προχωρεί εις τα άβατα της ψυχής του ανθρώπου και προλαβαίνει ή και καταδικάζει σκέψεις, αποφάσεις, επιθυμίες που δεν υλοποιούνται ως πράξεις κι όμως αποτελούν τη ρίζα και αφορμή κάθε εκτροπής και παραβάσεως. Είναι ο μοναδικός νόμος της ελευθερίας. Σε αντίθεση προς όλους τους άλλους ανθρώπινους νόμους που δεσμεύουν την ελευθερία του ανθρώπου, ο Ευαγγελικός νόμος πρώτα-πρώτα ελευθερώνει τον άνθρωπο από τις αδυναμίες και τα πάθη του, που τον ρίχνουν στα φρικωδέστερα, στα ατιμωτικότερα και τα πιο απάνθρωπα δεσμά, τα δεσμά της αμαρτίας. Τον αποβλακώνουν για να μη σκέπτεται λογικά. Του αποδυναμώνουν τη θέληση, σε σημείο που ο διαστημικός άνθρωπος των κατακτήσεων της επιστήμης και της τεχνοκρατίας να επαναλαμβάνει ότι και ο ποιητής Λαπαθιώτης, που αυτοκτόνησε ένα πρωινό στο πεζοδρόμιο ενός δρόμου: «μη ζητάς να μ' αναστήσεις, δεν μπορώ». Είναι τόσο ασφυκτικά και θανάσιμα τα δεσμά τής αμαρτίας, ώστε ένας Παύλος να κραυγάζει: «Ταλαίπωρος ἐγὼ ἄνθρωπος! τίς με ῥύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου; εὐχαριστῶ τῷ Θεῷ διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν.» (Ρωμ. ζ', 24-25). Ενώ για τον δίκαιο και ενάρετο άνθρωπο δεν υπάρχει νόμος. Δεν υπάρχει εξαναγκασμός. Δεν υπάρχει ενοχή. Και κατά συνέπεια και κύρωση. Και τα «μη» του Ευαγγελικού νόμου, δεν αποτελούν δέσμευση. Είναι τα σήματα της αληθινής ελευθερίας και ζωής. Όπως ακριβώς τα σήματα στις κολώνες υψηλής τάσεως που γράφουν ΚΙΝΔΥΝΟΣ - ΘΑΝΑΤΟΣ , δεν αποτελούν δέσμευση, αλλά φωτεινά σήματα ζωής και σωτηρίας.