ΝΕΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ (2/12/'18)

ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΑΧΝΟΦΑΙΝΕΤΑΙ, 

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΖΥΓΩΝΟΥΝ,

ΚΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΓΚΑΡΔΙΑΚΑ 

ΣΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΑΝΤΑΜΩΝΟΥΝ.

ΚΥΡΙΑΚΗ 2 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2018, 11:30 ΠΜ

Από το χθεσινό μας Κύκλο (18/11/2018)

O Άγιος Σοφιανός επίσκοπος Δρυϊνουπόλεως καί Αργυροκάστρου (26/11)

Ο Άγιος Σοφιανός, υπήρξε σημαντική θρησκευτική προσωπικότητα της εποχής του στην περιοχή της Ηπείρου και θεωρείται ο πρόδρομος του Κοσμά του Αιτωλού. Γεννήθηκε πιθανότατα στο χωριό Πολύτσιανη (περιοχή Πωγωνίου της Βορείου Ηπείρου). Έμεινε γνωστός όταν  ανέλαβε επίσκοπος Δρυινουπόλεως (περιοχή Αργυροκάστρου, Δέλβινου, Χειμάρρας).

Το 1672 μ.Χ. ίδρυσε στο τοπικό μοναστήρι του Αγίου Αθανασίου, σχολείο. Την εποχή που έζησε, οι εξισλαμισμοί ήταν. ιδιαίτερα σύνηθες φαινόμενο. Ο ίδιος θέλοντας να αντιμετωπίσει. αυτή την κατάσταση περιόδευε από χωριό σε χωριό για να πείσει. τον κόσμο να διατηρήσει τις παραδόσεις και την θρησκεία του. Το. 1711 μ.Χ., λίγους μήνες πριν τον θάνατό του, παραιτείται από τα ιερατικά καθήκοντα και γίνεται μοναχός για να αποδοθεί. αποκλειστικά στο κηρυκτικό και ιεραποστολικό του έργο.

Ήταν ιδιαίτερα σεβαστός ακόμη και από τους. μουσουλμάνους. Μαρτυρείται μάλιστα η περίπτωση μιας νεαρής μουσουλμάνας, που απελπισμένη προσέφυγε στον Άγιο, αδυνατώντας να βρει το κεντημένο με χρυσά φλουριά φέσι της. Εκείνος προσευχήθηκε θερμά και της αποκάλυψε ότι το φέσι της βρισκόταν στην φωλιά ενός πελαργού, υποδεικνύοντας μάλιστα το.σημείο, όπου λίγο αργότερα το βρήκε ευγνωμονώντας τον Άγιο.

Ένα ακόμη θαύμα του Αγίου μαρτυρούν οι ιστορικές πηγές και οι προφορικές μαρτυρίες. Τη Μονή του Αγίου Αθανασίου επισκέφτηκε ένας διαβάτης, στον οποίο οι μοναχοί διηγήθηκαν κάποιο θαύμα. Στη διήγηση ήταν παρών και ο Άγιος Σοφιανός, που άκουγε προσεκτικά. Ο διαβάτης αρχικά φάνηκε δύσπιστος στη διήγηση των μοναχών και κατόπιν εξέφρασε έντονα την απιστία του. Τότε ο Άγιος σηκώθηκε και διέταξε ένα νεαρό καλόγερο να πάρει από το τζάκι τρία κομμάτια ξύλου κερασιάς, που καίγονταν. Ζήτησε από τον ξένο και άπιστο. διαβάτη και τον καλόγερο να τον. ακολουθήσουν στην αυλή και, παίρνοντας την αξίνα, φύτεψε τα καμένα τρία κομμάτια ξύλου λέγοντας στο διαβάτη ότι. αυτά θα ανθίσουν και θα καρποφορήσουν. μέχρι επόμενη άνοιξη, για να του δείξει ο. Θεός έμπρακτα ότι η διήγηση των. μοναχών .για το αναφερόμενο θαύμα ήταν. πέρα για πέρα αληθινή. Και με τις προσευχές του Αγίου το θαύμα έγινε. Τα καμένα ξύλα έπιασαν ρίζες, έβγαλαν. φύλλα και καρπούς, όπως εκείνος είχε προβλέψει. Βρίσκονται ακόμη και στις μέρες μας στον περίβολο της Ιεράς Μονής, που σήμερα ονομάζεται Μονή Αγίων Αθανασίου και Σοφιανού.

Ο Άγιος Σοφιανός κοιμήθηκε στις 26 Νοεμβρίου του 1711 μ.Χ. Η τιμία του κάρα καθώς και τα ιερά του λείψανα φυλάσσονται σε περίτεχνες θήκες, τα οποία από την Μονή του Οσίου μεταφέρθηκαν για λόγους ασφαλείας από τον ευλαβέστατο ιερέα του χωριού π. Ευθύμιο Καλαμά και τους κατοίκους του στο κεντρικό ιερό Ναό των Ταξιαρχών της Πολύτσανης, όπου μέχρι σήμερα φυλάσσονται για αγιασμό και ευλογία.

Από το χθεσινό μας Κύκλο (18/11/2018)

«Πῶς δεῖ ἐν οἴκῳ Θεοῦ ἀναστρέφεσθαι» (Α’ Τιμ. γ’ 15)

Από τις «Αποστολικές Διαταγές» παίρνουμε επι­γραμματικά την απάντηση: «χρὴ γὰρ ἐν ἐκκλησίᾳ νηφαλίως καὶ ἐγρηγορότως ἑστάναι». Και πάλι ο Απόστολος «πάντα εὐσχημόνως καὶ κατὰ τάξιν γινέσθω» (Α' Κορ. ιδ' 40), διατυπώνει το συμπέρασμα για όλα τα περί λατρείας θέματα. Και το «εὐσχημόνως» περιλαμβάνει την όλη στάση μας στο ναό, από τα πιο πρακτικά και αισθητά, ως τα πιο νοε­ρά και μυστικά. Ας αναφερθούμε σε μερικά συγκεκριμένα:

Τα άγια και ιερά αισθήματα, που διακατέχουν την ψυ­χή μας κατά την ώρα της λατρείας εκφράζονται και με την ευλαβική και σιωπηλή στάση μας, μέσα στο χώρο του ναού, ακόμα και με την σεμνή και  αξιοπρεπή ενδυμασία.

«Δεν είναι τόπος κοσμικής συγκεντρώσεως, ούτε επι­δείξεως φορεμάτων και κοσμημάτων, ο τόπος και η ώρα της λατρείας του Θεού, αλλά προσευχής» γράφει ο π. Σερ. Παπακώστας. Κι αν για τις διάφορες συναντήσεις μας υπάρχει κάποιο πρωτόκολλο, που επιβάλλει ανάλογη αμφίεση, είναι πολύ να ζητά ο Θεός την ιερότερη ώρα της ζωής μας «ἐν καταστολῇ κοσμίῳ, μετὰ αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης» (Α' Τιμ. β' 9)  να εμφανιζόμαστε;

Αλλά και η όλη παρουσία μας, από τον τρόπο που κάνομε το σημείο του Σταυρού, ως τον τρόπο που καθό­μαστε και από την κλίση της κεφαλής ως το γονάτισμα, πρέπει να προδίδει αυτοσυγκέντρωση, ανάταση και πλήρη συμμετοχή στα τελούμενα. Άλλωστε όλα έχουν κάποιο πνευματικό νόημα. Η ελαφρά κλίση της κεφαλής π.χ. είναι εξωτερίκευση  του σεβασμού και του αισθήματος της μικρότητάς μας, έναντι του Θεού. Με το σημείο του Σταυρού, ομολογούμε ότι «συνεσταυρώθημεν» με τον Χριστό. Ότι κι εμείς σηκώνουμε τον καθημερινό μας σταυρό. Ότι παραδεχόμαστε τον Σταυρό σαν το μεγάλο μας «ὅπλον κατὰ τοῦ διαβόλου». «Οὗτος (ὁ Σταυρός) θυρεὸς καὶ ὅπλον καὶ τρόπαιον κατὰ τοῦ διαβόλου. Οὗτος σφραγὶς ἵνα μὴ θίγῃ ἡμῶν ὁ ὀλοθρεύων» (Ίωάν. Δαμασκηνός). Γι' αυτό, ιδιαιτέρως, όταν ακούμε το όνομα της Αγ.  Τριάδος (του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος) κάνουμε ευλαβικά και σωστά το σημείο του Σταυρού και είναι σαν να υψώνουμε σιωπηλά το λάβαρο της νίκης κατά των εχθρών της πίστης.

Πόσο συγκαταβαίνει η αγάπη του Θεού! Τις ιερές αυτές νησίδες, τους ναούς μας, δε χρειάζεται να κουραστούμε πολύ για να τους βρούμε. Πολλές φορές είναι στο δρόμο μας, στο πέρασμα μας. Κι είναι ωραία η συνή­θεια πηγαίνοντας ή γυρίζοντας από την εργασία μας, έ­στω κι αν δεν είναι ώρα λατρείας, να κάνουμε μια σύντομη επίσκεψη στο ναό του Κυρίου. Κάποιον πόθο ιερό θα στείλουμε ψηλά, κάποιο μήνυμα θα δεχθούμε από κει απ' ό­που προέρχεται «πᾶσα δόσις ἀγαθὴ καὶ πᾶν δώρημα τέλειον » (Ιακ. α' 17) .

«Όποιος έρχεται κοντά Σου, λέει απευθυνόμενος στην Εκκλησία, κάποιος «νοσταλγός της Ορθοδοξίας», αισθάνεται αμέσως τη διαφορά της θερμοκρασίας και του πνευματικού κλίματος, που επικρατεί στους ιερούς ναούς Σου και στις λατρευτικές συνάξεις Σου». Εμείς, νοιώθου­με να μάς τυλίγει ένα φώς, να μάς συνοδεύει μια δύναμη, μετά από κάθε επίσκεψη στο σπίτι του Θεού; Για μια γνήσια πνευματική ζωή, δεν φθάνει να κάνουμε εθιμοτυπικές επισκέψεις στο ναό του Θεού, ούτε απλώς να είμαστε φιλακόλουθοι, αλλα πραγματικοί λάτρεις του Ε­σταυρωμένου Χριστού. Και τότε, κάθε ευκαιρία Θείας Λα­τρείας, κάθε συνάντηση με τον Θεό, θα μεταποιεί τη ζωή μας και θα σηματοδοτεί την πορεία μας.

ΝΕΟΣ ΚΥΚΛΟΣ

ΚΡΥΟΣ ΚΑΙΡΟΣ, ΧΕΙΜΩΝΙΑΣΕ

ΗΡΘΕ ΚΑΙ Η ΝΗΣΤΕΙΑ

ΚΙ ΟΛΗ Η ΠΑΡΕΑ ΚΑΡΤΕΡΑ

ΝΑ ΕΡΘΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΣΤΙΑ!!

Ο ΚΥΚΛΟΣ ΜΑΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 18 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2018 ΣΤΙΣ 11:30!!

Από το χθεσινό μας Κύκλο (04/11)

Ο άγιος Φιλούμενος ο νεοϊερομάρτυρας (16^η  Νοεμβρίου)

Από μικρός ο Άγιος Φιλούμενος αγάπησε τον Χριστό. Σε ηλικία δέκα ετών μαζί με τον αδελφό του περίμεναν να αποκοιμηθεί ο μεγαλύτερος τους αδελφός και αυτοί σηκώνονταν και προσεύχονταν κρυφά για ώρες.

Ο Άγιος, κατάγονταν από το. χωριό Ορούντα της επαρχίας Μόρφου. Καλή παιδαγωγό και δασκάλα της ευσεβείας είχαν τη γιαγιά τους Λωξάντρα, η οποία τους ζητούσε να της διαβάζουν βίους αγίων. Διαβάζοντας ο. Άγιος του Θεού Φιλούμενος, τον βίο του Αγίου Ιωάννου του Καυσοκαλυβίτου, ως άλλος μιμητής εκείνου, έκαψε τις επιθυμίες του κόσμου τούτου.

Τα δίδυμα τέκνα της Μαγδαληνής και Γεωργίου Ορουντιώτη, Φιλούμενος και Ελπίδιος φλεγόμενα από θείο έρωτα, ξεκίνησαν για την παλαίφατη Ιερά Μονή Σταυροβουνίου.

Εκεί παρέμειναν για πέντε χρόνια και μετά αναχώρησαν από τη μαρτυρική γη της Κύπρου στην Αγία Γη των Ιεροσολύμων. Ο πατήρ Ελπίδιος μετά από δώδεκα έτη διακονίας στα Ιεροσόλυμα συνέχισε τον εκκλησιαστικό. του βίο σε διάφορα μέρη της Ορθοδοξίας και εκοιμήθη στο Άγιο Όρος.

Ο Φιλούμενος έμεινε στην αγία γη για 46 έτη διακονώντας την εκεί αδελφότητα του Πατριαρχείου, ως φύλακας αγίων τόπων, αλλά εξαιρέτως αγίων τρόπων. Τελευταίος σταθμός της διακονίας του ήταν το Φρέαρ του Ιακώβ, το οποίον έγινε τόπος του μαρτυρίου του. Στις 16 Νοεμβρίου 1979 μ.Χ. (29 Νοεμβρίου με το νέο ημερολόγιο), φανατικοί σιωνιστές, που διεκδικούσαν το προσκύνημα ως δικό τους, τον κατέκοψαν την ώρα του εσπερινού. Αγιοταφίτες πατέρες παρέλαβαν το τίμιο του λείψανο έπειτα από πέντε ημέρες και το ενταφίασαν στην αγία γη.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, κατά την κηδεία μέλους της αγιοταφικής αδελφότητας, ανοίχθηκε ο τάφος του π. Φιλουμένου, για να γίνει ανακομιδή των οστών. Όλοι τότε οι παρευρισκόμενοι αντίκρισαν ένα εξαίρετο και θαυμαστό θέαμα. Το σώμα του νεκρού Αρχιμανδρίτη ήταν ανέπαφο και ευωδίαζε. Ξανακλείσανε τον τάφο μέχρι τα Χριστούγεννα του 1984 μ.Χ., οπότε κατά την κηδεία του αρχιεπισκόπου Πέλλης Κλαυδίου ανοίχθηκε και πάλι. Το σώμα συνέχισε να είναι αναλλοίωτο και να ευωδιάζει. Το λείψανο τοποθετήθηκε με κάθε ευλάβεια σε γυάλινη λειψανοθήκη στο βόρειο τμήμα του Αγίου Βήματος στον ιερό ναό της Αγίας Σιών, όπου χιλιάδες πιστοί το προσκυνούν.

Από το χθεσινό μας Κύκλο (04/11)

Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

«Πνεῦμα ὁ Θεός, καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν» (Ιωάν. δ' 24)

Η θεία λατρεία παραμένει μοναδικό προνόμιο, μέσα σ' όλη τη Δημιουργία, του λογικού ανθρώπου. Μόνο ο άνθρωπος σ' οποιοδήποτε γεωγραφικό, ιστορικό, πολιτι­στικό, μορφωτικό χώρο κι αν ανήκει, σ' οποιαδήποτε ηλι­κία, φύλο ή φυλή, παρουσιάζει το φαινόμενο της λατρείας. Την κίνηση της ψυχής του προς τον Θεό. Την τάση της κοινωνίας με το θείο. Άλλοτε πιο έντονα, άλλοτε πιο άτονα, καμιά εποχή δεν ξεφεύγει από τον γενικό αυτόν κανόνα.

α) «Πνεῦμα ὁ Θεός».

 Η αληθινή λατρεία προϋποθέτει και αληθινή γνώση του Θεού. Αλλά, πλήρη και τελεία γνώση του Θεού δεν μπορούμε να έχουμε εμείς οι άνθρωποι, αφού ο Θεός είναι άπειρος και εμείς πεπερασμένοι. Ο Κύριος μέσα από αυτόν τον απλό και αποκαλυπτικό ορισμό, μάς πληροφο­ρεί, όχι τόσο τί είναι ό Θεός,  όσο τί δεν είναι. Μας βε­βαιώνει, ότι δεν είναι ύλη, δεν περιβάλλεται υλικό σώμα, δεν έχει ανάγκες, δεν υπόκειται στους φυσικούς νόμους. Ο Θεός είναι πνεύμα άπειρο, τέλειο, με απειροτέλειες ιδιότητες. Και ο Μ. Βασίλειος ε­ξηγεί: «Δεν είναι δυνατόν, όταν ακού­με περί πνεύματος να έχουμε την εντύπωση ότι πρόκειται για μια συγκεκριμένη φυσική οντότητα, που υπόκειται σε μεταβολές και αλλοιώσεις και είναι όλως διόλου όμοια με τα κτίσματα. Αλλά, προχωρώντας προς το ανώτατο σημείο της εννοίας (πνεύμα), είσαι υποχρεωμένος να καταλαβαίνεις, ότι πρόκειται για νοερά ουσία με άπειρη δύναμη, ως προς το μέγεθος απεριόριστη, χωρίς να μπορεί να μετρηθεί με τα χρόνια ή με τους αιώνες και η οποία είναι η αφθονία όλων των καλών.

β) «...ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν».

Η θεία λατρεία πρέπει να είναι εναρμονισμένη προς την πνευματική φύση του Θεού και προς τις θείες Του ιδιότητες. «Λατρεύει τον Θεό «ἐν πνεύματι» εκείνος, που θυσιάζει όχι τα πρόβατα του, αλλά τον εγωισμό του- εκείνος που προσφέρει όχι χρυσά πολυκάνδηλα, αλλά την αγνή καρδιά του... Λατρεύει τον Θεό «ἐν ἀληθείᾳ» εκεί­νος ο οποίος, γνώστης της πανταχού παρουσίας Του, σκέ­πτεται και πράττει ως ενώπιον του Θεού- γνώστης της παντοδυναμίας Του, δεν χάνει ποτέ την ελπί­δα- γνώστης της δικαιοσύνης Του, με γαλήνη αποβλέ­πει στην εξέλιξη των γεγονότων της ζωής του και της Ιστορίας, γνώστης της αγιότητας Του με ζωή άγια να ευαρεστεί Αυτόν επιζητεί», σχολιάζει ό Κων. Καλλίνι­κος. Και προχωρεί: «Εις ουδέν ωφελεί αν έρχεσθε εις την εκκλησίαν έξ απλής συνήθειας. Εις ουδέν ωφελεί αν προσέρχεσθε εις την άγ. Κοινωνίαν άνευ της απαιτουμένης προπαρασκευής και χωρίς να σκεφτείτε, ότι τα άγια τοις αγίοις άρμόζουσιν... Εις ουδέν ωφελεί αν τρέχετε εις όλα τα κηρύγματα χωρίς να προσπαθείτε να συμβιβάσετε τον βίον σας με αυτά. Εις ουδέν ωφελεί αν ασπάζεσθε όλας τας εικόνας, χωρίς να προσπαθείτε να μιμηθείτε τους εικο­νιζόμενους. Εις ουδέν ωφελεί αν θυμιάζετε δις και τρις της ημέρας, ενώ εκ της ψυχής σας ανέρχονται δυσωδίαι...»

ΝΕΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ

ΜΠΗΚΕ ΝΟΕΜΒΡΗΣ, ΠΡΟΧΩΡΕΙ ΚΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΒΑΡΑΙΝΕΙ

Ο ΚΥΚΛΟΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΚΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ.

ΕΛΑ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

ΕΛΑ ΑΠ’ ΤΗΝ ΕΣΤΙΑ ΣΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ ΤΗ ΦΩΛΙΑ!!

ΚΥΡΙΑΚΗ 4 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2018, 11:30 πμ