Από τον τελευταίο Κύκλο μας (20/05/'18)

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣH ΣΤΗ ΜΙΛΗΤΟ (Πραξ. κ’ 13-37)

            «Ἒκρινε ὁ Παῦλος παραπλεῦσαι τὴν Ἔφεσον, ὅπως μὴ γένηται αὐτῷ χρονοτριβῆσαι ἐν τῇ Ἀσίᾳ· ἔσπευδε γὰρ, εἰ δυνατὸν ἦν αὐτῷ, τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς γενέσθαι εἰς Ἱεροσόλυμα» (Πραξ. κ’ 16). Αλλά και να μη δει κανέναν από την Έφεσο, φαινόταν πολύ σκληρό. Έτσι αποβιβάστηκε στη Μίλητο, λίγο νοτιότερα. Από κει κάλε­σε τα στελέχη της Εφέσου, επισκόπους, ιε­ρείς και διακόνους. Η συνάντηση υπήρξε πολύ συγκινητική. Όλοι δοκίμασαν μεγάλη χαρά από την έστω και ολιγοχρόνιο αυτήν επικοινωνία. Την καρδιά όμως του Παύλου την πλημμύριζε και ανησυχία για το μέλ­λον της Εκκλησίας. Γι αυτό θεώρησε καθή­κον του να τονώσει τους κληρικούς στο μεγά­λο τους έργο. Για να κάνει περισσότερο πειστικά τα λό­για του, τους έφερε τον εαυτό του ως παράδειγμα καλού ποιμένα.

«Ξέρετε, πώς συμπεριφέρθηκα και εργάσθηκα στην Έφεσο από την πρώτη μέρα. Υπηρέτησα τον Κύριο με όλη την ταπεινοφροσύνη και με πολλά δάκρυα, ανάμεσα σε πει­ρασμούς και κινδύνους. Ξέρετε πολύ καλά, ότι όσα έπρεπε να διδάξω, τα δίδαξα με το παραπάνω και δημόσια και ιδιωτικά. Όλους τους καλούσα, με όση δύναμη μου είχε δώσει ο Θεός, να με­τανοήσουν, να πιστέψουν στο Χριστό και να βρουν σωτηρία. Η συνείδηση μου μαρτυρεί, ότι δεν παρέλειψα ευκαιρία ή περίσταση, που να μη σας αναγγεί­λω και σας αναπτύξω ποιο είναι το θέλημα του Θεού». Και για να προφυλάξει τους κληρικούς να μη μεταβάλουν το ιερό έργο σε εμπόριο λέει: «Ξέρετε ακόμη πολύ καλά ότι έζησα με­ταξύ σας, χωρίς να επιβαρύνω κανένα, χωρίς να δεχθώ χρή­ματα από κανένα. Με είδατε, με τα ίδια μου τα χέρια δούλευα, για να συντηρώ όχι μόνον τον εαυτόν μου, αλλά και τους βοηθούς μου… Όχι να παίρνετε, άλλα να δίνετε. Ο ίδιος ο Κύριος είπε, «μακάριόν ἐστι μᾶλλον διδόναι ἢ λαμβάνειν» (Πραξ. κ’ 35). Τρία χρόνια, θα το θυμάστε αυτό, δεν έπαυσα νύκτα-μέρα να καθοδηγώ και να συμβου­λεύω, τον καθένα σας ιδιαιτέρως, πολλές φορές μάλιστα και με δάκρυα στα μάτια...».

Λόγια καλού ποιμένα προς τους ποιμένες της Εκκλησίας! Φλογερός ζήλος για τη διάδοση του λόγου του Θεού και τη δόξα του Θεού! Διαφωτισμός μικρών και μεγάλων, απέραντος αγάπη προς όλους τους πιστούς και προς καθένα ιδιαιτέρως, επικοινωνία προ­σωπική και καθοδήγηση συνετή νύκτα-μέρα στον καθέ­να και μάλιστα στα στελέχη της Εκκλησίας. Και, κοντά σ’ όλα, αφιλοχρηματία και ανιδιοτέλεια πλήρης. Όλα για τους άλλους, τίποτε   για τον εαυτό του! Τέτοια άγρυπνη προσοχή συνιστά και ο Παύλος: «Εγώ, λέγει, ότι είχα να πω, σας το είπα. Τρία χρόνια τίποτε δεν παρέλειψα, απ’ όσα έπρεπε να πω. Γι αυτό έχω τη συνείδηση μου ήσυχη. Και αυτή την επίσημη ώρα, που σας βλέπω μαζεμένους, σας βεβαιώνω ενώπιον του Θεού, ότι εγώ είμαι ανεύθυνος για όλους σας, αν παραστρατήσει κανείς και πάρει το δρόμο της απώλειας».                                                                    

Και τη στιγμή εκείνη, φωτισμένος από το Πνεύμα του Θεού, βυθίζει το βλέμμα του στο μέλ­λον και βλέπει μερικά θλιβερά γεγονότα, που θα συνέβαιναν στην Εκκλησία της Εφέσου. Με πόνο ψυχής και με φόβο τα γνωστοποιεί στους κληρικούς, για να τους κάνει προσεκτικούς και άγρυπνους στον ατομικό τους κα­ταρτισμό και στην φροντίδα για τους άλλους. «Ξέρω καλά τούτο. Ότι αφού φύγω εγώ, θα εισορμήσουν στην Εκκλησία και μεταξύ σας σοβαροί αιρετικοί, που  σαν λύκοι άγριοι, θα διαρπάζουν και θα κατασπαράσσουν αλύπητα τα πρόβατα του Χριστού». Γύρισε τα μάτια του στους συγκεντρωμένους κληρι­κούς, τους κοίταξε προσεκτικά και είπε με ακόμη μεγα­λύτερο πόνο: «Ξέρω και τούτο, το ακόμη χειρότερο ότι δυ­στυχώς και από σας τους ιδίους, από σας τους επισκόπους και ιερείς της Εκκλησίας θα αναπηδήσουν παραστρατημένοι πονηροί και αιρετικοί άνθρωποι, που θα πάψουν να κηρύττουν την αλήθεια του Χριστού και θα κηρύττουν διδάγματα διεστραμμένα και αιρετικά. Θα ζητούν να προσελ­κύσουν τους ανθρώπους όχι στο Χριστό, αλλά στον ε­αυτό τους»! Για να προλάβει το τρομερό αυτό κατάντη­μα, προσθέτει με φωνή, παλλόμενη από αγάπη και θλίψη. «Γι’ αυτό πρέ­πει να είστε άγρυπνοι. Προσέχετε καλά τον εαυτό σας, για να μην παρασυρθείτε στην αμαρτία και την πλάνη. Προσέ­χετε ακόμη και αγρυπνείτε για την περιφρούρηση και την πρόοδο του ποιμνίου. Και μη λησμονείτε ποτέ ότι το Πνεύ­μα το Άγιο σας χειροτόνησε κληρικούς και σας τοποθέτησε να ποιμαίνετε την Εκκλησία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, την οποίαν έσωσε και έκαμε δική Του με το τίμιο Αίμα του. Προσέχετε!»

Δεν υπάρχει αξίωμα στον κόσμο, να μπορεί να συγκριθεί με το ιερατικό. Ο αρχιερέας κι ο ιερέας έχουν τιμηθεί από το  Θεό με τη διαχείριση μιας υπεράνθρωπης εξουσίας. Είναι όργα­να της Χάριτος και διά μέσου αυτών το Άγιο Πνεύμα τελεί τα μυστήρια, δίνει τη Χάρη, εργάζεται την αναγέννηση των ανθρώπων. Αλλά και η ευθύνη των ιερέων μέγιστη. Αν δεν προσέξουν, αν δεν αγωνίζονται συνεχώς να εφαρμόζουν πρώτοι αυτοί όσα διδάσκουν, υπάρχει ο τρο­μερός κίνδυνος να πέσουν  βαθύτερα από τον οποιονδήποτε. Μπορεί να καταντήσουν άπιστοι, ασεβείς, εκμεταλλευτές των ιερών, πλανεμένοι και αιρετικοί, πολέμιοι των Χριστια­νών και της Εκκλησίας. Οι μεγαλύτερες αιρέσεις προήλθαν από κλη­ρικούς. Ποτέ διώκτες δεν έβλαψαν τόσο την Εκκλησία, όσο οι αιρετικοί και ασεβείς κληρικοί. Γι' αυτό ο Παύλος συνιστά τόσο επίμονα να προσέχουν πο­λύ τον εαυτόν τους, να επιμελούνται τον καταρτισμό, την πνευματική  πρόοδο και ζωή τους, να προσέχουν και να ποιμαίνουν τους πιστούς κατά το θέλημα του Κυρίου ….

 Έκπληξη και θαυμασμός προς τον μεγάλο Απόστολο γέμισε την ψυχή των Εφεσίων και δυνατή λύπη έσφι­ξε την καρδιά των. Και ο πόνος μεγάλωσε, όταν άκουσαν τον Παύλο να λέει· «Αυτή είναι η τελευταία φορά, που με βλέπετε. Όλοι εσείς, που μεταξύ σας πέρασα τρία χρόνια κηρύττων τη Βασιλεία του Θεού, δε θα δείτε πια το πρόσωπό μου». Κρεμάστηκαν από το λαιμό του Παύλου και τον καταφιλούσαν. Ο Παύλος, συγκι­νημένος κι αυτός, έκλεισε τη συνάντηση με προσευχή. Έπεσε στα γό­νατα και μαζί γονάτισαν όλοι, και απηύθυνε θερμή προσευχή σ’ Εκείνο, που για τη δόξα Του βάδιζε με χαρά το δρόμο του μαρτυρίου!