Από το χθεσινό μας Κύκλο (11/03/'18)

ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΚΑΙ ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΕΦΕΣΟ (Πραξ. ιθ’ 23-41)

Πολλές φορές η ήρεμη ομιλία ενός καλού και σοβαρού αν­θρώπου, αλλά ακόμη και η απλή εμφάνισή του, μπορεί να κατασιγάσει και τη μεγαλύτερη εξέγερση φανατισμένου ό­χλου, να ηρεμήσει τα νεύρα μερικών εξημμένων και να αποκαταστήσει ειρήνη  εκεί που υπήρχε φόβος μεγάλων επεισο­δίων.

Κάτι τέτοιο συνέβη και στην εξέγερση, που επιτήδειοι και συμφεροντολόγοι δημοκόποι είχαν υποκινήσει εκεί στην Έφεσο. Στόχος αυτής της εξεγέρσεως ήταν ο απόστολος Παύλος και οι συνεργάτες του και γενικότερα οι Χριστιανοί. Αλλά να, αυτή την αναστάτωση και τα αίτια που την προκάλεσαν τα πληροφορήθηκε ό γραμματέας της πόλης, ο δήμαρχος ας πούμε, και επενέβη κατά τρόπον έξυπνο και αποτελεσματικό. Αυτός δεν ήτανε Χριστιανός, αλλά ειδωλο­λάτρης. Ήταν όμως μυαλωμένος και συνετός άνθρωπος, με κύρος και υπόληψη στο λαό. Όταν παρουσιάσθηκε πάνω στο βήμα, αμέσως η οχλοβοή σταμάτησε, και σιωπή απ’ άκρη ως άκρη απλώθηκε. Ο λαός ηρέμησε. Και ο γραμματέας τούς είπε μερικά απλά και συνετά λόγια, τα οποία έφεραν αποτέλεσμα, «Άνδρες, Εφέσιοι, φωνάζετε «μεγάλη η Άρτεμις των Εφεσίων». Γιατί το φωνάζετε αυτό; Υπάρχει κανείς στον κόσμο, που να μην ξέρει ότι η πόλη μας προσκυνάει και σέβεται τη θεά αυτή και το άγαλμά της; Αφού λοιπόν αυ­τό είναι πασίγνωστο και βέβαιο, τί θέλετε τώρα και κάνετε αυτή την οχλοβοή; Εσείς θα πρέπει να μείνετε ήσυχοι και να μη παρασύρεσθε σε ασύνετες πράξεις. Πιάσατε αυτούς εδώ τους ανθρώπους και έδειξε τότε τον Αρίσταρχο και τον Γάιο, χωρίς κανένα λόγο. Διότι οι άνθρωποι αυτοί μ­πορεί να είναι Χριστιανοί,   αλλά ούτε από τον ναό έχουν κλέψει τίποτε, ούτε προσβλητικές και βλάσφημες φράσεις είπαν εναντίον της θεάς. Δεν είναι ούτε ιερόσυλοι, ούτε βλά­σφημοι. Γιατί λοιπόν τους πιάσατε; Ξέρω όμως ποίος εί­ναι αίτιος όλης αυτής της αναστάτωσης. Είναι ο Δημή­τριος, ο οποίος υποκίνησε όλα αυτά, όχι από σεβασμό προς τη θεά, αλλά διότι ζημιώνεται οικονομικώς, επειδή δεν πουλάει πολλά από τα αγαλματάκια της Αρτέμιδος. Αν ό Δημήτριος νομίζει ότι του φταίνε σ’ αυτό οι Χριστιανοί, τότε δεν έχει να κάνει τίποτε άλλο, παρά να προσφύγει στους άρχοντες κι όχι να ξεσηκώσει εσάς. Μ’ αυτή τη θορυβώδη διαδήλωσή σας, διατρέχουμε τον κίνδυνο, να μας κατηγορήσουν και να μας δικάσουν ως στασιαστές».

Με τα λόγια αυτά, τα λογικά κι απλά, διέλυσε ο γραμματέας τα πλήθη και πρόλαβε μεγάλα ίσως κακά. Η φωνή της λογικής, η φωνή της αλήθειας ηρέμησε τα πνεύ­ματα και αποκατέστησε την τάξη. Και έρχεται τώρα το ε­ρώτημα: Πόσα και πόσα κακά δε θα είχαν προληφθεί στην κοινωνία, αν βρισκόταν σε τέτοιες περιστάσεις ένας μυαλω­μένος άνθρωπος να πει δύο καλά λόγια στους αντιμαχόμε­νους, να κάνει έργο ειρηνοποιού μεταξύ τους. Ειδικότερα μάλιστα για μας τους Χριστιανούς, είναι σπουδαίο καθήκον αυτή η ειρηνευτική προσπάθεια. Ο ίδιος ο Θεός μακαρίζει τους ειρηνοποιούς, εκείνους δηλαδή, οι οποίοι με την ηρε­μία, με το κύρος και την υπόληψη που τους δίνει η αρε­τή, με τα ειρηνικά τους λόγια, κατασιγάζουν τις εξάψεις, α­παλύνουν τις αντιθέσεις και διαλύουν τις εχθρότητες.

«Μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί, λέει ο Κύριος, ὅτι αὐτοὶ υἱοὶ Θεοῦ κληθήσονται.» (Ματθ ε’ 9)