Από το χθεσινό μας Κύκλο (12/03/'17)

           Ο Παύλος στον Άρειο Πάγο (Πραξ. ιζ’ 16-27).

            Οι Αθηναίοι, και μάλιστα οι φιλόσοφοι, όσο κι αν ήταν περήφανοι για την ένδοξη καταγωγή τους, όσο κι αν με κάποια περιφρόνηση έβλεπαν καθέναν που δεν ήταν Έλληνας, ήταν κατά βάθος φιλελεύθεροι και αρκετά ευγενείς έναντι των ξένων. Μερικοί βέβαια χαρακτήρισαν τον Παύλο ως «σπερμολόγον». Άλλοι όμως, που είχαν προσέξει τα λόγια του Παύλου περί του Χριστού, είπαν «ξένων δαιμονίων δοκεῖ καταγγελεὺς εἶναι». Όλοι μαζί εξέφρασαν την επιθυμία να τον ακούσουν και τον παρακάλεσαν να πάνε στον Άρειο. Πάγο. Και έτσι ο Παύλος άρχισε μία ωραία δημηγορία:

«Άνδρες Αθηναίοι εγώ σας θεωρώ, ως τους πιο φιλόθρησκους και ευλαβείς ανθρώπους. Διότι γυρίζοντας την πόλη σας είδα τους πολλούς ναούς και βωμούς σας, ανάμεσα δε σ' αυτούς είδα και έναν βωμό αφιερωμένο στον Άγνωστο Θεό. Αυτόν λοιπόν τον Θεό, τον οποίο μολονότι δεν τον γνωρίζετε, τον σέβεστε, Αυτόν εγώ έρχομαι να σας κηρύξω σήμερα. Δεν μοιάζει αυτός με τους θεούς σας. Δεν είναι μακριά από τον κόσμο και αδιάφορος για τον κόσμο, όπως λένε μερικοί από τους φιλοσόφους σας. Δεν μένει κλεισμένος στους ναούς. Δεν έχει ανάγκη από περιποιήσεις, ούτε από θυσίες, που προσφέρετε στους θεούς σας. Αυτός είναι Παντοδύναμος Δημιουργός του κόσμου. Αυτός έκαμε τον ουρανό, τη γη και όλα όσα υπάρχουν σ' αυτά. Αυτός τους έδωσε την ύπαρξη, τη ζωή και την πνοή. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε δημιουργήματα Του, δικό Του γένος, όπως είπαν και κάποιοι δικοί σας ποιητές. Από ένα αίμα, από ένα ζευγάρι ανθρώπων έκαμε τους ανθρώπους  όλης της οικουμένης, όλα τα έθνη της γης, και Αυτός όρισε τους τόπους και τα όρια και τη ζωή τους...».

Οι Αθηναίοι τον άκουγαν με προσοχή. Τους φάνηκαν όμως και κάπως παράξενα τα τελευταία αυτά λόγια. Πιθανόν να σκέφτηκαν: Όλοι οι άνθρωποι, όλα τα έθνη είμαστε ίσοι; Και εμείς, που ως τώρα λέγαμε «πᾶς μὴ Ἕλλην βάρ­βαρος»; Μα ακριβώς αυτή την προκατάληψη θέλησε να πολεμήσει ο μεγάλος Απόστολος. Ναι, όλοι είναι ίσοι, όλοι αδέλφια μεταξύ τους.

Ακούμε πολλές φορές να γίνεται λόγος για ισότητα των ανθρώπων και συναδέλφωση των εθνών. Γίνονται συσκέψεις μεταξύ των «μεγάλων» για τη συναδέλφωση αυτή. Κι όμως! Αντί συναδέλφωσης βλέπουμε πολέμους και μίση, καταπιέσεις και τυραννίες. Διότι εκείνοι, που μιλούν για συναδέλφωση θέλουν να τη βρουν χωρίς το Χριστό, χωρίς το Θεό, ή και δεν θέλουν να την πετύχουν ποτέ. Γι' αυτό όχι απλώς ματαιοπονούν, αλλά καταλήγουν στο εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα, στη διαίρεση και στη σφαγή.

Αποδεικνύεται έτσι ότι χωρίς το Χριστό δεν είναι κατορθωτή η αληθινή συναδέλφωση των ανθρώπων. Από το Χριστό μαθαίνουμε ότι είμαστε παιδιά ενός Πατέρα, του Θεού, άρα αδέλφια μεταξύ μας. Αυτός μας ονομάζει και μας θέλει αδελφούς Του, άρα αδελφούς μεταξύ μας. Αυτός με το αίμα της θυσίας Του και με τη χάρη των μυστηρίων μας ενώνει μεταξύ μας, ώστε να αποτελούμε μια μεγάλη θεοσύστατη οικογένεια, την Εκκλησία. Αυτός μας δίδει τη δύναμη να αγαπάμε ο ένας τον άλλο, να βοηθάμε με προθυμία και θυσία τον πλησίον μας, να συγχωρούμε από την καρδιά μας εκείνον που θα μας φταίξει. Αυτός, που μας έδωσε το δικαίωμα να Τον αποκαλούμε «Πατέρα», μας δίνει και τη δύναμη να βλέπουμε τους άλλους σαν αγαπημένους   αδελφούς   μας.