Από το χθεσινό μας Κύκλο

«ΕΛΘΕΤΩ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΣΟΥ»  Ματθ. στ' 10             .

Η βασιλεία του Θεού δεν επιβάλλεται με τη βία και τις αιματοχυσίες, όπως συμβαίνει συχνά με τις εξουσίες των ανθρώπων. Όπλα της είναι η αγάπη και η αλήθεια.

«Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί» (Α' Ιωάν. δ' 8) και η βασιλεία του Θεού κινείται μέσα στο χώρο της αγάπης. Ο πλούτος «του ελέους και των οικτιρμών» του Θεού, που ξεχύνεται αδιαλείπτως και αδιακρίτως στα παιδιά Του, είναι το «σήμα κατατεθέν» της βασιλείας Του. Ο σταυρός, σύμβολο της υπέρτατης θεϊκής αγάπης, είναι η σημαία που κυματίζει στο βασίλειο του Θεού: «ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστε, ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις» (Ιωαν. ιγ' 35).

     Οι βασιλείς και οι κυβερνήτες του κό­σμου τούτου ενδιαφέρονται κυρίως για την προσωπική τους προβολή και δόξα. Συχνά θυσιάζονται οι πολίτες για να σωθούν οι βασιλείς. Ο Χριστός, όμως, θυσιάστηκε Αυτός για τη σωτηρία των υπηκόων Του. Και πάνω στη δική Του θυσία θεμελιώθηκε η νέα πνευματική βασιλεία, η Εκκλησία.

      Οι ανθρώπινες εξουσίες είναι πρόσκαιρες, ενώ της βασιλείας του Θεού «οὐκ ἔσται τέλος» (Λουκ. α' 33). Μονάρχες πανί­σχυροι πέρασαν κι ούτε τα ίχνη τους υπάρχουν πια. Ενώ το κράτος του Χριστού στις καρδιές των πιστών μένει ακατάλυτο και αιώνιο. «Ἡ ἐξουσία αὐτοῦ ἐξουσία αἰώνιος, ἥτις οὐ παρελεύσεται» (Δανιήλ ζ' 14).

Το πρώτο εργαστήριο της βασιλείας του Θεού είναι η καρδιά μας. Βλαστάνει ο πόθος, η λαχτάρα για τη βασιλεία του Θεού. Η καρδιά είναι η «θυρίδα» με τα πνευματικά πλούτη και τους πολύτι­μους μαργαρίτες, τους οποίους «οὔτε σὴς οὔτε βρῶσις ἀφανίζει» (Ματθ. στ' 20).

Η είσοδος της βασιλείας του Θεού στις καρδιές των ανθρώπων είναι αθόρυβη. Πρόκειται για ένα βαθύ, εσω­τερικό και προσωπικό γεγονός. Ο σπόρος της βασιλείας του Θεού, ο λόγος του Ευαγγελίου, φαίνεται απλός, χωρίς περίτεχνα και πομπώδη λεκτικά σχήματα, αλλά μεταποιεί αθόρυβα τις ψυχές και δημιουρ­γεί τον «καινόν» άνθρωπον, το νέο ύφος και ήθος των πιστών.

 «Οὐδεὶς ἐπιβαλὼν τὴν χεῖρα αὐτοῦ ἐπ' ἄροτρον καὶ βλέπων εἰς τὰ ὀπίσω εὔθετός ἐστιν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ...» (Λουκ. θ΄ 62). Η γνήσια πνευματική ζωή, που φέρνει τη βασιλεία του Θεού μέσα μας, απαιτεί αυταπάρνηση, πι­στότητα και πληρότητα. Είναι οι προδιαγραφές για να αποκτήσουμε υπηκοότητα στη βασιλεία του Θεού.

«Ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται, καὶ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτήν» (Ματθ. ια' 12). Εκείνοι που μεταχειρίζονται σπουδή και βία επί του εαυτού των, αρπάζουν και κρατούν σφιχτά, σαν τον πιο πολύτιμο θησαυρό, την βασιλεία του Θεού.

«Ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδία...» (Ματθ. ιη' 3). Η είσοδος και τα προνόμια στη βασιλεία του Θεού θα δοθούν μόνον σ’ εκείνους, που έχουν φρόνημα απλό, παιδικό, ταπεινό, αμνησίκακο.

«Ὃς δ' ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν...» (Ματθ. ε' 19). Λόγος και πράξη στους πολίτες της βασιλείας του Θεού, είναι δεμένα Το ξεχώρισμα του ενός από το άλλο δημιουργεί το φαρισαϊκό φαινόμενο, που ο Κύριος τόσο αμείλικτα καταδίκασε.

Για να ζήσομε στην αιωνιότητα, ανάμεσα στους εκλε­κτούς πολίτες της βασιλείας των ουρανών, θα πρέπει να έχομε πολιτογραφηθεί πολίτες της βασιλείας του Θεού στη γη. Τότε θα ζήσομε όχι απλώς μια «μεγάλη ζωή», αλλά μια ατέλειωτη και μακάρια ζωή.