Από το σημερινό μας Κύκλο

 

“Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΤΩΝ ΑΓΑΘΩΝ”

Ἡ ἐποχή μας εὐκολότερα ἀποδέχεται ἕναν Θεό ὡς ἀπρόσωπη, ἀφηρημένη δύναμη, παρά ἕναν Θεό, ὁ ὁποῖος προσέλαβε, ἐξαιτίας τῆς ἀγάπης, σάρκα καί ὀστά καί ὁ ὁποῖος μεριμνᾶ γιά ἐμᾶς, ἀποστέλλοντας τό Ἅγιο Πνεῦμα, ὥστε νά μή μᾶς ἀφήσει ὀρφανούς καί νά συνεχίζει νά μᾶς ἁγιάζει ὄντας παρών στή ζωή μας. Ὁμολογοῦμε «Πατέρα, Υἱόν καί Ἅγιον Πνεῦμα, Τριάδα ὁμοούσιον καί ἀχώριστον», ἀλλά ἡ λογική μας δέν μᾶς ἀφήνει νά ἐμπιστευθοῦμε τή δύναμη τήν ὁποία λαμβάνουμε στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας ὡς ἀφετηρία ἀλλαγῆς καί ὡς κοινωνία μέ τόν Θεό πού ὑπάρχει «ἐν τρισί προσώποις», δέν εἶναι ἀφηρημένος, ἀλλά μᾶς συναντᾶ προσωπικά.

Ἀφετηρία αὐτῆς τῆς συνεχοῦς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στή ζωή τοῦ κόσμου καί τῶν ἀνθρώπων, στή δική μας προσωπική ζωή εἶναι ἡ ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς. Ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον παρουσιάζει ἡ ἀφήγηση στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων σχετικά μέ τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο τό Ἅγιο Πνεῦμα φανερώνεται στούς Ἀποστόλους· «ἐκάθισέ τε ἐφ’ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν» (Πράξ. β’ 3). Ἡ παρουσία του ὑπῆρξε προσωπική ἐπάνω στόν καθέναν ἀπό τούς μαθητές. Δέν ἦταν μόνο μία γενική δωρεά πρός ὅλο τόν κόσμο καί τούς ἀνθρώπους, ἀλλά καί μία εἰδική εὐλογία στόν καθέναν μαθητή, ὁ ὁποῖος τό προσδοκοῦσε.

Αὐτή ἀκριβῶς ἡ προσδοκία, καρπός τῆς ἀγάπης πρός τόν Χριστό, ὁ ὁποῖος προετοίμασε, τόσο πρίν τήν Ἀνάσταση ὅσο καί μετά ἀπό αὐτή, τούς Ἀποστόλους γιά τόν ἐρχομό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀποτελεῖ τό χαρακτηριστικό σημεῖο, τό ὁποῖο συχνά λείπει ἀπό τή δική μας ζωή. Σημεῖα τῆς προσδοκίας ἦταν ἡ συγκέντρωση τῶν Ἀποστόλων στόν ἴδιο τόπο. Ἦταν ἡ ὁμοψυχία τους. Ἦταν ἡ ἑτοιμότητά τους νά μοιραστοῦν τή χαρά καί τόν θησαυρό τῶν ἀγαθῶν. Ἤξεραν πώς ὅ,τι ἐπρόκειτο νά τούς δοθεῖ δέν θά ἦταν γιά τήν προσωπική τους καταξίωση, ἀλλά γιά τή διακονία τοῦ Εὐαγγελίου σέ ὅλη τήν κτίση. Γιά τή συνέχεια τοῦ ἔργου πού ὁ Διδάσκαλός τους εἶχε ξεκινήσει. Καί περίμεναν αὐτή τήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὄντας ὁμόψυχοι. Ἔχοντας μία ψυχή καί μία καρδιά. Μή βάζοντας τά προσωπικά τους πιστεύω, τόν τρόπο τῆς θέασης τοῦ κόσμου, τά χαρίσματα, τίς γνώσεις, τίς ἱκανότητές τους πιό πάνω ἀπό τήν ἑνότητα μεταξύ τους. Ἡ ἑνότητά τους περιελάμβανε καί τή χαρά τῆς συντροφιᾶς, τῆς κοινότητας, τῆς παρουσίας στόν χῶρο ὅπου εἶχαν ἤδη ἁγιαστεῖ χάρη στήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ, εἶχαν κοινωνήσει τό σῶμα καί τό αἷμα του τό βράδυ τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου.                             Αὐτά τά τρία σημεῖα, ἡ προσδοκία, ἡ ὁμοψυχία καί ἡ κοινότητα ἀποτέλεσαν τή βάση γιά νά τούς ἀγγίξει τό Ἅγιο Πνεῦμα σέ προσωπικό ἐπίπεδο. Ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἀνήκουμε στήν Ἐκκλησία, δηλαδή συγκεντρωνόμαστε «ἐν Χριστῷ» στόν τόπο τοῦ ναοῦ, στόν τρόπο τοῦ Εὐαγγελίου, ὅταν ἡ καρδιά μας εἶναι ὁμόψυχη μέ τῶν ἄλλων, δηλαδή προσδοκοῦμε τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ἐκεῖνον ζητοῦμε, ἐκεῖνον ἀγαποῦμε καί εἴμαστε πρόθυμοι νά ἀφήσουμε γιά χάρη του κατά μέρος καθετί τό ἀνθρώπινο καί καθημερινό, τότε ἔχουμε ὅλες τίς προϋποθέσεις τῆς λήψης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀλλά καί ὅταν ἔχουμε τή διάθεση νά ἀναλάβουμε τήν ἀποστολή νά πορευθοῦμε στόν κόσμο, ὁ καθένας μιλώντας γιά τό θαῦμα τό ὁποῖο ζεῖ, τότε τό Ἅγιο Πνεῦμα δέν μένει στή γενική εὐλογία. Ἔρχεται στόν καθέναν ἀπό ἐμᾶς καί μᾶς δίνει τή χάρη καί τήν εὐλογία νά προσφέρουμε, νά προσφερόμαστε καί νά διακονοῦμε τό ἔργο τῆς ἀγάπης καί τῆς σωτηρίας ὅλων.  («Φωνή Κυρίου» 20/06/2021)