ΑΠΟ ΤΟ ΧΘΕΣΙΝΟ ΜΑΣ ΚΥΚΛΟ (28/01/'18)

«Ἀνὴρ λόγιος… δυνατὸς… ἐν ταῖς γραφαῖς» (Πραξ ιη’ 24)

Ο Απολλώς, ήταν ένας «λόγιος», μορφωμένος πολύ στα γράμματα  και δυνατός ρήτο­ρας. Γνώριζε καλά την ελληνική γλώσσα και φιλοσοφία, όπως επίσης, ως Εβραίος γνώριζε καλά την Π. Διαθήκη. Αυτός λοιπόν, μολονότι ευσεβής και πιστός, δεν ήξερε πολλά σχετικά με τη διδασκαλία και το έργο του Χριστού. Κάτι είχε ακούσει για τον Ιωάννη τον Πρόδρομο, το βάπτισμά του, και για όσα είχε πει περί του Χριστού, ότι είναι ο Μεσσίας. Αλλά δεν είχε βρεθεί κανένας να διδάξει τον Απολλώ περισσότερα περί του Χριστού. Και τα λίγα όμως αυτά, πού είχε μάθει, του γέμισαν με χαρά την καρδιά και άναψαν το ζήλο να τα μεταδώσει. Φαίνεται ότι έκανε ο Απολλώς μικρές περιο­δείες και κήρυττε στους Εβραίους.

Τον καιρό λοιπόν, που ο Παύλος περιόδευε στη Μικρά Ασία, ο Απολλώς ήρθε στην Έφεσο. Εκεί γεμάτος ζήλο, πήγαινε τακτικά στη συναγωγή και με παρρησία «ἐλάλει καὶ ἐδίδασκεν ἀκριβῶς τὰ περὶ τοῦ Κυρίου, ἐπιστάμενος μόνον τὸ βάπτισμα Ἰωάννου»(Πραξ ιη’ 25). Αυτά που ήξερε για το βάπτισμα και το κήρυγμα του Ι­ωάννου για το Χριστό, τα έ­λεγε με ακρίβεια. Φυσικά οι γνώσεις του ή­σαν πολύ φτωχές. Εκεί όμως στη συναγωγή της Εφέσου πήγαιναν τακτικά ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα. Αυτοί όταν τον άκουσαν, κατάλαβαν ότι έχουν εμπρός τους έναν πολύ μορφωμένο και ζηλωτή άν­θρωπο, που  όμως δεν είχε γνωρίσει ακόμη καλά το Ευαγγέλιο. Χωρίς να χάσουν καιρό, τον πήραν στο σπίτι τους και «ἀκριβέστερον αὐτῷ ἐξέθεντο τὴν ὁδὸν τοῦ Θεοῦ»(Πραξ ιη’ 26), του διδάσκουν την πίστη αναλυτικότερα. Ο Ακύλας και η Πρί­σκιλλα, δύο χειρώνακτες, αγράμματοι άνθρωποι, σκηνοποιοί, γίνονται δάσκαλοι κι ο Απολλώς, ο «λόγιος», ο «δυνατὸς ἐν ταῖς γραφαῖς», μαθητής. Οι δύο με ζήλο και απλότητα, μεταφέρουν ταπεινά όσα άκουσαν από τον απόστολο Παύλο. Ο Απολλώς, με ακόμη μεγαλύτερη ταπεινοφρο­σύνη, προσεκτικός και απλός μαθητής, ακούει με δίψα τα λόγια του Ευαγγελίου, χωρίς να θεωρεί υπο­τιμητικό ότι είχε δασκάλους δύο αγράμματους, και μάλιστα μια γυναίκα! Και όταν αργότερα, Χριστιανός βαπτισμένος και φωτισμένος, θέλησε να πάει στην Κό­ρινθο, να κηρύξει το Χριστό, δεν δυσκολεύθηκε να πάρει συστατικά γράμματα από τον Ακύλα και την Πρίσκιλλα και να πρωτοπαρουσιασθεί στην Εκκλησία με το κύρος και τη σύσταση των δύο α­πλοϊκών ανθρώπων!

Παρόμοια ταπεινοφροσύνη έχουν όλοι οι α­ληθινά σοφοί, και  μάλιστα  όταν  είναι  Χριστιανοί. Αισθάνονται πολύ καλά, ότι η σοφία δεν προσθέτει πραγματική αξία στον άνθρωπο, ώστε να τον ανεβάζει σε ανώτερη θέση από τον αγράμματο. Ο κάθε άνθρωπος, είναι δη­μιούργημα και τέκνο του Θεού και έχει ανυπολόγιστη αξία. Όλοι οι θησαυροί και η σοφία του κόσμου δεν φθάνουν την αξία έστω και ενός ανθρώπου. Έπειτα ο άνθρωπος, εφόσον είναι Χριστιανός, πιστός κι αφοσιωμένος στο Θεό, έχει τη Θεία Χάρη μέσα του και είναι ασύγκριτα ανώτερος από οποιον­δήποτε γραμματισμένο, αλλά άπιστο. Είναι φω­τισμένος και διδαγμένος από το Άγιο Πνεύμα. Η Π. Διαθήκη προφητεύει, ότι θα’ρθει εποχή, που οι άνθρω­ποι θα γίνουν «διδακτοὶ Θεοῦ»(Ιωάν στ’ 45), θα διδαχθούν από το Θεό την αληθινή σοφία. Τί και αν δεν ξέρει πολλά γράμ­ματα ο απλοϊκός Χριστιανός, κι αν δεν είναι ρήτορας; Μπορεί να πει δυο καλά λόγια, μια καίρια συμβουλή, που να έχει  σοφία Θεού.

Ο μορφωμένος Χριστια­νός πρέπει να ακούει με προσοχή τη γνώμη, τη συμβουλή του αδελφού Χριστιανού. Μπορεί με το στόμα εκείνου να μιλάει ο Θεός. Να μην έχει πεποίθηση στα γράμματα του, αλλά στη σοφία του Θεού, και να μη λησμονά ότι πολύ συνετέλεσαν στη διάδοση της πίστης, άνθρωποι απλοϊκοί και αγράμματοι, ακόμη και δούλοι.