ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΜΑΣ (03/12/2017)

Ο ΠΑΥΛΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ 

Δύο και πλέον χρόνια έκλεισαν από τότε, που ο από­στολος Παύλος πάτησε το πόδι του στην Ελλάδα. Οι Φίλιπ­ποι, η ωραία αυτή πόλη της Μακεδονίας, είχε την ευτυχία να ακούσει και να δεχθεί πρώτη το κήρυγμα του Ευαγγελίου. Ύστερα η Θεσσαλονίκη με τον καλό Ιάσονα και τους «α­γαπητούς αδελφούς», η Βέροια με τους ευγενείς και πολιτι­σμένους κατοίκους της, η Αθήνα με το Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη και τη Δάμαρη, η Κόρινθος με τους πολυπληθείς και ενθουσιώδεις Χριστιανούς, όπως και άλλα μέρη της «Α­χαΐας», δηλαδή της παλαιάς Ελλάδας, είχαν την ευλογία να δουν και να ακούσουν τον μεγάλο Απόστολο. Πνευμα­τικός αγρός εύφορος και αποδοτικός η Ελλάδα, δέχθηκε πρό­θυμα τον λόγο του Θεού, που με αφθονία έσπειρε ο Παύλος, και καρποφόρησε το ένα σε τριάντα και εξήντα και εκατό, ό­πως λέγει και η παραβολή του Κυρίου. Ένα μεγάλο κομμάτι της ψυχής του σαν να έχει δοθεί στην Ελλάδα και στους Έλληνες Χριστιανούς, πολλούς από τους ο­ποίους και με τα ονόματα τους αναφέρει στις επιστολές του.  Αλήθεια! Και τί δεν έγραψε έπειτα σ' αυτούς και γι’ αυ­τούς. Στους Χριστιανούς της Θεσσαλονίκης είχε γράψει δύο επιστολές, όπου άφησε να ξεχυθεί όλη του η αγάπη και η στοργή προς αυτούς. «Ἀλλ' ἐγενήθημεν ἤπιοι ἐν μέσῳ ὑμῶν, ὡς ἂν τροφὸς θάλπῃ τὰ ἑαυτῆς τέκνα». Και πα­ρακάτω προσθέτει: «οὕτως ὁμειρόμενοι ὑμῶν εὐδοκοῦμεν μεταδοῦναι ὑμῖν οὐ μόνον τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ τὰς ἑαυτῶν ψυχάς, διότι ἀγαπητοὶ ἡμῖν γεγένησθε. Μνημονεύετε γάρ, ἀδελφοί, τὸν κόπον ἡμῶν καὶ τὸν μόχθον· νυκτὸς γὰρ καὶ ἡμέρας ἐργαζόμενοι πρὸς τὸ μὴ ἐπιβαρῆσαί τινα ὑμῶν ἐκηρύξαμεν εἰς ὑμᾶς τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Θεοῦ.» (Α΄ Θεσσαλ. β’  7-8). Στους Φιλιππησίους έγραψε αργότερα με ακόμη τρυφερότερα λόγια. Τους διαβεβαίωσε ότι τους αγαπά με όλη του την καρδιά, την ολοκληρωτικά δοσμένη στο Χριστό. «Μάρτυς γὰρ μού ἐστιν ὁ Θεός, ὡς ἐπιποθῶ πάντας ὑμᾶς ἐν σπλάγχνοις Ἰησοῦ Χριστοῦ». Τους ονομάζει «ἀδελφούς του ἀγα­πητοὺς καὶ ἐπιποθήτους, χαρὰν καὶ στέφανὸν του» και θερμοπαρακαλεί «οὕτω στήκετε ἐν Κυρίῳ, ἀγαπητοί» (Φιλιπ α’ 8 , δ’ 1). Να ζείτε, αγαπητοί μου, την κατά Θεόν ζωή, όπως εγώ σας έχω υποδείξει. Αλλά και προς τους Κορινθίους δεν εκφράζε­ται με λιγότερη αγάπη. Τους ονομάζει «τέκνα του αγαπη­τά», «συνεργούς» του. Βέβαια βρέθηκε στην ανάγκη να τους κάνει και παρατηρήσεις, αλλά από αγάπη και μόνο και με θλίψη πολλή: «ἐκ γὰρ πολλῆς θλίψεως καὶ συνοχῆς καρδίας ἔγραψα ὑμῖν διὰ πολλῶν δακρύων, οὐχ ἵνα λυπηθῆτε, ἀλλὰ τὴν ἀγάπην ἵνα γνῶτε ἣν ἔχω περισσοτέρως εἰς ὑμᾶς.» (Β’ Κορ. δ’ 14) Παραπονείται, ότι ενώ τους αγαπά τόσο πολύ, αυτοί τον αγαπούν λιγότερο. Παρά τούτο εί­ναι αποφασισμένος με όλη του την καρδιά να θυσιάσει τα πάντα γι' αυτούς και αυτήν ακόμα τη ζωή του. «ἐγὼ δὲ ἥδιστα δαπανήσω καὶ ἐκδαπανηθήσομαι ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν» (Β’ Κορ.  ιβ’ 15).