Από το χθεσινό μας Κύκλο

       Η ΘΕΙΑ ΣΟΦΙΑ                                                             (Ιακ. α', 5-8)

Η σοφία για την οποία μιλάει ο απόστολος του Χριστού, δεν έχει ενδοκοσμικό χαρακτήρα. Δεν είναι αποτέλεσμα της ανθρώπινης προσπάθειας, αλλά κάτι που προέρχεται από τον ουρανό. Είναι εκείνη που συμπαρίσταται στον άνθρωπο και του ανοίγει άλλους δρόμους και τον χειραγωγεί να ξε­περνά τα παρόντα, τα γήινα, τα παροδικά και να φθάνει μέχρι του θρόνου του Θεού. Η θεία σοφία ικανώνει τον άνθρωπο να βλέπει διαφορετικά τη ζωή του, ακόμη και τα πλέον θλιβερά γεγονότα. Τον ικανώνει και τον σοφίζει πως να σκέπτεται, πως να ενεργεί και πως να συμπεριφέρεται στις πολλές και ποικίλες δοκιμασίες της ζωής. Και ακόμη τί ο Θεός επιζητεί δια των δυσκολιών και των δοκιμα­σιών αυτών.

Ας μη λησμονούμε ότι κατά την περίοδο της δοκιμασίας διατρέχουμε μέγα κίνδυνο να εκτρα­πούμε, να γογγύσουμε ή να παραπονεθούμε, να κυ­ριευθούμε από ένα πνεύμα ανησυχίας και ταραχής και αγωνίας. Και έτσι αντί να ωφεληθούμε από τις δοκιμασίες να ζημιωθούμε από αυτές. Δεν είναι εύκολη η απόκτηση και η κατάκτη­ση αυτής της θείας σοφίας. Χρειάζεται αγώνα και προσπάθεια και επιμέλεια. Οι άνθρωποι που θέ­λουν να αποκτήσουν γνώσεις και να γίνουν σοφοί κατά κόσμον, τι κάνουν; Μελετούν συγγράμματα επιφανών επιστημόνων, ακούνε μαθήματα και διδασκαλίες, και σπουδάζουν επί μακρόν. Και ο Χριστιανός κάτι παρόμοιο πρέπει να κάνει προκειμένου να ενοικήσει στην ψυχή του η σοφία του Θεού. Το βιβλίο του Θεού, που περιέχει τη θεία σοφία, η Αγία Γραφή είναι στη διάθεση μας. Όχι για να αποκτήσουμε απλώς γνώσεις, ούτε μόνο για να κάνουμε θεολογικές συζητήσεις, χωρίς να επη­ρεάζεται και να συγκλονίζεται το εσωτερικό μας, το βάθος της ψυχής μας. Χρειάζεται να εμβαθύνουμε και να μελετήσουμε για ν' αποκτήσουμε τον πολύ­τιμο θησαυρό της θείας σοφίας.

Η προσευχή

Για να γίνει ακόμη κτήμα μας η θεία σο­φία πρέπει να την ζητήσουμε με πόθο ισχυρό, να αισθανθούμε μια πείνα και μια δίψα γι' αυτή. Πρέπει να κράξουμε και να φωνάξουμε προς τον χορηγό της σοφίας αυτής, προς τον Θεό. Ο δίψυχος άνθρωπος είναι ακατάστατος. Σε μια στιγμή η πίστη του τον παρακινεί να πλησιάσει τον Θεό. Αλλά μετά από λίγο η διάνοια του κατα­λαμβάνεται από αμφιβολίες και αβεβαιότητες. Φαί­νεται πως θέλει να υψωθεί προς τον ουρανό και να συνομιλήσει με τον ουράνιο Πατέρα, αλλά πολύ γρήγορα βυθίζεται στις μέριμνες και τις φροντί­δες και τις ανέσεις και τις απολαύσεις του κόσμου αυτού.

Ο ιερός συγγραφέας εφιστά την προσοχή στους κινδύνους αυτούς. Και παρουσιάζει τη θέση αυτή της ψυχής απέναντι στον Θεό ότι βρίσκεται μέσα σ' ένα κλύδωνα θαλάσσης, που οι άνεμοι και η θαλασσοταραχή την ταλαιπωρούν πολύ. Δεν έχουν οι σκέψεις και οι διαθέσεις των ανθρώπων αυτών κατασταλάξει σε κάτι σταθερό και δυνατό. Μετακινούνται από την πίστη στην απιστία και αντίθετα, όπως τα κύματα της κλυδωνιζόμενης θάλασσας. Πώς είναι δυνατόν τότε ένας τέτοιος άνθρωπος, ακατάστατος να τονώσει την προσευχή του και να περιμένει κάτι από τον ουρανό;

Με ανυπόκριτη πίστη ζητεί ο Χριστιανός στην προσευχή του από τον Θεό και Πατέρα τη βοήθειά Του. Και τότε θα ισχύσουν όσα είπε ο Κύριος στην επί του όρους ομιλία: (Ματθ. ζ', 7-8). Ο Κύριος με τα τρία αυτά ρήματα αιτείτε, ζητείτε, κρούετε, προσδίδει έμφαση στο παράγγελμα.

Ας συνειδητοποιήσουμε ότι ο Χριστιανός που λυγίζει μπροστά στις θλίψεις και τις δυσκολί­ες της ζωής κάτι του λείπει. Του λείπει η θεία σο­φία, η πνευματική σύνεση που σήμερα τονίζει ο απόστολος Ιάκωβος. Πρέπει να την παραδεχθεί, να την αισθανθεί, να καταλάβει την αξία της και να την ζητάει επίμονα από τον Θεό. Και την έχει τόσο ανάγκη, μάλιστα σήμερα, που επικρατεί τόση σύγ­χυση. Αυτή η θεία σοφία, αυτή η πνευματική σύ­νεση που χαρίζει το Πνεύμα του Θεού, θα τον βο­ηθήσει να μην κλονίζεται απ' όσα συμβαίνουν στη ζωή του. Αλλά αντίθετα θα προχωρεί με σταθερό βήμα και με δύναμη ψυχής νικητής στο δρόμο της αρετής και της αγιότητας.