Από τον προηγούμενο Κύκλο μας (12/05/2013)

         Πασχαλινό μήνυμα από την Αλβανία

 «Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας...».

Το αβυσσαλέο ανθρώπινο μίσος, χρησιμοποιώντας την ωμή βία της κρατικής εξουσίας ζήτησε να εξαφανίσει τον «Υιό του ανθρώπου», τον Ιησού Χριστό, τον Άμωμο και Αληθινό. Οι εχθροί Του Τον σταύρωσαν, ασφάλισαν τον Τάφο, πιστεύοντας πως έτσι τελείωσαν οριστικά μαζί Του. Όμως ο Χριστός —όντας συγχρόνως «ο Υιός του ανθρώ­που» και «ο Υιός του Θεού»— τρεις ημέρες μετά τη σταύ­ρωση Του, ανέστη. Και παραμένει για πάντα ο Αναστάς Κύ­ριος.

Η Ανάσταση αποτελεί τη σφραγίδα που μας βεβαιώνει ποιος είναι αληθινά ο Ιησούς Χριστός. Δισεκατομμύρια ανθρώπων πέρασαν. Πολλοί κατέπληξαν με την ευφυΐα ή τη δύναμη τους και ενθουσίασαν τα πλήθη. Τελικά όμως όλοι υπετάγησαν στο θάνατο. Εκείνος που με την εκούσια θυσία Του νίκησε το θάνατο και κατήργησε το κράτος του είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Κύριος και εξουσιαστής του σύμπαντος. Με το πανάγιο αίμα Του μας λύτρωσε από την κατάρα της αμαρτίας, την αιτία του θανάτου και μας άνοι­ξε το δρόμο της αιωνίου ζωής. «Τῷ ἀγαπῶντι ἡμᾶς καὶ λούσαντι ἡμᾶς ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν ἐν τῷ αἵματι αὐτοῦ, … αὐτῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν.» (Αποκ. 1:5-6).

Βασικό μήνυμα της Εκκλησίας δεν είναι μόνο ότι ο Χριστός ανέστη, αλλά ότι η νίκη Του έχει μια γενικότερη σημασία για ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, για όλη την ανθρώπινη φύση, την οποία προσέλαβε ως «δεύτερος Α­δάμ». Όπως η παρακοή, η αμαρτία του πρώτου Αδάμ οδή­γησε στο θάνατο όλη την ανθρωπότητα, έτσι και η υποταγή αγάπης μέχρι σταυρικής θυσίας του δευτέρου Αδάμ, του Χριστού, οδηγεί στην Ανάσταση, «Χριστὸς ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο.  ἐπειδὴ γὰρ δι' ἀνθρώπου ὁ θάνατος, καὶ δι' ἀνθρώπου ἀνάστασις νεκρῶν.  ὥσπερ γὰρ ἐν τῷ Ἀδὰμ πάντες ἀποθνήσκουσιν, οὕτω καὶ ἐν τῷ Χριστῷ πάντες ζωοποιηθήσονται.» (Α' Κορ. 15:20-22). Με τη δύνα­μη του Αναστάντος μεταβαίνομε σε μια νέα, αιώνια ζωή. Και σ' αυτήν εισερχόμεθα ήδη με το βάπτισμα και τη συμ­μετοχή μας στά μυστήρια της Εκκλησίας. «Συσταυρούμενοι Αὐτῷ» γινόμεθα κοινωνοί και της Αναστάσεως Του.

Και εδώ στην Αλβανία, ύστερα από μια φρικτή περίοδο σκληρού διωγμού, όπου το αθεϊστικό κράτος με πονηρία και πάθος σταύρωσε την ελπίδα στον Θεό και τον Θεάν­θρωπο και αγωνίσθηκε παράφορα να την εξαφανίσει για πάντα, η πίστη ανέστη και πάλι λαμπροφόρα.

Χριστός Ανέστη! επαναλαμβάνουμε δεκάδες φορές, με αναμμένες τις λαμπάδες, διακηρύττοντας ότι αυτή μας η βεβαιότητα φωτίζει το νου, την καρδιά, τη βούληση, και καθορίζει την πνευματική μας ζωή και την κοινωνική μας πορεία. Με αυτή την πίστη αγωνιζόμαστε για τη δημιουρ­γία μιας νέας κοινωνίας, ελεύθερης από ψευδαισθήσεις, φόβους και αδικίες, μιας κοινωνίας που θα σέβεται το κά­θε ανθρώπινο πρόσωπο και θα του προσφέρει πραγματικά ίσα δικαιώματα και ίσες ευκαιρίες.

Χριστός Ανέστη! και ο πρώτος Του χαιρετισμός μετά την Ανάσταση υπήρξε «εἰρήνη ὑμῖν» (Ίω. 20,19). Χαιρετι­σμός, αλλά συγχρόνως εντολή και καθορισμός του αιωνίου χρέους των δικών Του: να είναι πάντοτε ειρηνοποιοί, πα­ράγοντες οι οποίοι θα εργάζονται για μία έντιμη ειρήνη που αναπτύσσεται στο φως της αλήθειας, της δικαιοσύνης και της ελευθερίας της συνειδήσεως. Και σήμερα που ή φωτιά του πολέμου μαίνεται στη γειτονιά μας, όλοι πρέπει με ζέση να προσευχηθούμε και με θετικές πρωτοβουλίες να αγωνισθούμε για την κατάπαυση της βίας, για καταλλαγή και ειρηνική συνύπαρξη.

Χριστός Ανέστη! ψάλλει σε διάφορες γλώσσες η Εκ­κλησία, διαλαλώντας ότι το Ευαγγέλιο του Χριστού προορί­ζεται για όλο τον κόσμο, γεφυρώνει παλιές διαφορές και αντιθέσεις, συναδελφώνει τους λαούς σε μια παγκόσμια κοινωνία ειρήνης, αλληλοσεβασμού και αλληλεγγύης.

Όμως αδελφοί μου, η συμμετοχή μας στη χαρά της Αναστάσεως, δεν αρκεί να περιορίζεται στις αναστάσιμες ευχές και τα εξωτερικά πασχαλινά έθιμα, πρέπει από χρό­νο σε χρόνο να γίνεται πιο ουσιαστική και πιο προσωπική. Δεν φθάνει να ψάλλουμε το Χριστός Ανέστη με το στόμα. Πρέπει να αναπνέουμε αναστάσιμα, να ζούμε με πασχαλινή πνοή. Να ακτινοβολούμε την Ανάσταση.

Ζω με πασχα­λινή πνοή σημαίνει:        

1.  Εμπιστεύομαι απολύτως σ' Αυτόν, που έγινε άνθρω­πος, τον Υιό του Θεού, ο οποίος, με τη διδασκαλία, το έργο, τη θυσία, την Ανάσταση Του, νίκησε το θάνατο και τις δαιμονικές δυνάμεις που σκορπίζουν παντού την πνοή του Άδη και οδήγησε την ανθρωπότητα σε μια νέα περιοχή ζωής.  

2.  Όποιος ζει με πασχαλινή πνοή δονείται από πίστη στη ζωή από τη βεβαιότητα ότι η ζωή είναι πιο δυνατή από το θάνατο, ότι το τέρμα της υπάρξεως του ανθρώπου δεν είναι το σβήσιμο, αλλά η ανάσταση ότι οι πράξεις και οι ενέργειες μας έχουν αποφασιστική σημασία και ότι η ανθρώπινη ζωή κλείνει μέσα της αιωνιότητα και απεραντο­σύνη.

3. Όποιος ζει με πασχαλινή πνοή ακτινοβολεί μια γεν­ναία αγάπη. Με τη θριαμβευτική ανάσταση του Χριστού ανατράπηκαν οι δολιότητες και το μίσος των εχθρών Του. Η νίκη Του όμως δεν είχε ίχνος εκδικήσεως. Το Πάσχα είναι ό θρίαμβος της αγάπης. Καμιά σκιά αντιπάθειας ή δυσαρέσκειας δεν αντέχει στο φως του. Γι' αυτό η Εκκλη­σία μας, ιδιαίτερα αυτές τις ήμερες, καλεί όλους σε συγ­γνώμη, συμφιλίωση και εγκάρδιο ασπασμό αγάπης. Αυτή η έντονη αίσθηση της αγάπης οδηγεί τους χριστιανούς σε γενναίες πράξεις αυτοθυσίας, διότι γνωρίζουν ότι δεν υ­πάρχει Πάσχα χωρίς Σταύρωση και ότι η αυθόρμητη και ανιδιοτελής θυσία υψώνει και καταξιώνει τον άνθρωπο.

4. Όποιος ζει με πασχαλινή πνοή δονείται από ελπίδα και ευφροσύνη, που διαπερνά όλη την ύπαρξη και διαλύει κάθε σύννεφο μελαγχολίας και αθυμίας. Πρόκειται για μια ειρηνική χαρά, που πολλαπλασιάζεται καθώς προσφέρεται. Όποιος συντονίζεται στην πασχαλινή αγαλλίαση γίνεται ο ίδιος φορέας ελπίδος και αισιοδοξίας.

Η πασχαλινή πνοή είναι δώρο και χάρη Θεού. Η ανά­σταση συνυπάρχει μυστικά στην εν Χριστώ σταυρωμένη ζωή. Δωρίζεται σ' όσους πιστεύουν σ' Αυτόν που βεβαίωσε ότι «Ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή.» (Ιω. 11,25) και αγωνίζονται να είναι ενωμένοι μαζί Του. Το αναστάσιμο αυτό ήθος δεν αποκτάται με πανηγυρικές γενικότητες. Δια­μορφώνεται από την αφοσίωση στον Αναστάντα και από την προσπάθεια να Τον γνωρίζουμε κάθε μέρα και περισ­σότερο, με όλο μας το είναι. Δεν πρόκειται μόνο για τη γνώση μιας ιστορικής αλήθειας, αλλά για τη γνώση ενός Προσώπου, του Αναστάντος Χριστού, και μιας δυνάμεως, της δυνάμεως της Αναστάσεως. «τοῦ γνῶναι αὐτὸν καὶ τὴν δύναμιν τῆς ἀναστάσεως αὐτοῦ καὶ τὴν κοινωνίαν παθημάτων αὐτοῦ, συμμορφούμενος τῷ θανάτῳ αὐτοῦ» (Φιλιπ. 3,10). Το ουσιαστικό δεν είναι να μάθουμε περί Χρι­στού, αλλά να γνωρίσουμε τον ίδιο τον Χριστό, συμμετέ­χοντας στην σταυροαναστάσιμη αγάπη Του, να Τον προσ­εγγίζουμε κάθε μέρα περισσότερο και να μπορούμε ατενί­ζοντας στο Πρόσωπο Του να αναφωνούμε όπως ο Θωμάς, «Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου» (Ίω. 20,28).

Το πιο σημαντικό, λοιπόν, που έχομε να ευχηθούμε αυ­τό το Πάσχα είναι να αυξάνει αδιάκοπα εντός μας η εμπει­ρία της Αναστάσεως και να ζούμε πάντοτε με πασχαλινή πνοή. Με εμπιστοσύνη και αφοσίωση στον Αναστάντα Κύ­ριο, με πίστη στην αξία του ανθρώπου και της ζωής, με ανιδιοτελή προσφορά αγάπης, με ετοιμότητα για θυσία, με­ταφέροντας ελπίδα και ειρήνη όπου σταθούμε.

Χριστός Ανέστη! Καλό Πάσχα, λοιπόν, αδελφοί μου, με την Ανάσταση πάντοτε μέσα μας!

Με πασχαλινό ασπασμό αγάπης βαθειάς,

Αναστάσιος Αρχιεπίσκοπος Τιράνων και πάσης Αλβανίας